Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

4 Ιουλίου 1776: Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ

Στις 4 Ιού­λη 1776 το Κογκρέ­σο ψήφι­σε τη Δια­κή­ρυ­ξη της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας που την είχε συντά­ξει ο Τζέ­φερ­σον. Ετσι το και­νού­ριο κρά­τος- Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες της Αμε­ρι­κής — άρχι­ζε την ανε­ξάρ­τη­τη ζωή του. Το κεί­με­νο της Δια­κή­ρυ­ξης δια­βά­στη­κε στο λαό με κανο­νιο­βο­λι­σμούς και κωδω­νο­κρου­σί­ες. Ο Ουά­σιγ­κτον έδω­σε δια­τα­γή να ανα­κοι­νω­θεί η Δια­κή­ρυ­ξη και στους στρα­τιώ­τες που πήγαι­ναν να πολε­μή­σουν. Εκεί­νες τις μέρες το μολυ­βέ­νιο άγαλ­μα του βασι­λιά Γεωρ­γί­ου του Γ‘, που ήταν στη­μέ­νο στη Νέα Υόρ­κη, χύθη­κε και έγι­νε σφαίρες.
Η Δια­κή­ρυ­ξη της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας προ­κά­λε­σε σε ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη αισθή­μα­τα συμπά­θειας, για­τί ξύπνη­σε στους λαούς τη διά­θε­ση να αγω­νι­στούν ενα­ντί­ον της απο­λυ­ταρ­χί­ας και της φεουδαρχίας.

Τα δεξιά στοι­χεία της αστι­κής τάξης διαρ­κώς ταλα­ντεύ­ο­νταν. Ηταν πια φανε­ρό πως μόνο το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα των μαζών, που την περί­ο­δο αυτή είχε ανα­πτυ­χθεί πάρα πολύ, ήταν δυνα­τόν να προ­κα­λέ­σει την απο­φα­σι­στι­κή ρήξη με τη μητρό­πο­λη. Η έγκρι­ση της Δια­κή­ρυ­ξης δεν ήταν μόνο νίκη των οπα­δών της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, αλλά και νίκη της επα­να­στα­τι­κής παρά­τα­ξης ενα­ντί­ον της συντη­ρη­τι­κής μέσα στο ίδιο το κόμ­μα των Ουί­γων. Η Δια­κή­ρυ­ξη είχε τη σφρα­γί­δα της επα­να­στα­τι­κής έξαρ­σης, που τη δημιούρ­γη­σε και ήταν ουσια­στι­κά δια­φο­ρε­τι­κή από τα υστε­ρό­τε­ρα ντο­κου­μέ­ντα της αμε­ρι­κα­νι­κής επα­νά­στα­σης, που ήταν πιο μετρη­μέ­να. Η Δια­κή­ρυ­ξη είναι ένα αντι­φε­ου­δαρ­χι­κό μανι­φέ­στο, όπου δια­κη­ρύσ­σο­νται οι δημο­κρα­τι­κές και αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, η ισο­νο­μία, η κυριαρ­χία του λαού και το δικαί­ω­μά του να αλλά­ζει τη μορ­φή του πολιτεύματος.

Στα φυσι­κά δικαιώ­μα­τα που ανα­φέ­ρει η Δια­κή­ρυ­ξη δεν περι­λαμ­βά­νε­ται το δικαί­ω­μα της ιδιο­κτη­σί­ας. Ο Τζέ­φερ­σον, καθώς και ο Ρου­σώ, ο Μαμπλί, ο Τόμας Πέιν και άλλοι που εκπρο­σω­πού­σαν την αρι­στε­ρή τάση της αστι­κής θεω­ρί­ας του φυσι­κού δικαί­ου συν­δέ­α­νε την έννοια της «ιδιο­κτη­σί­ας» με την έννοια της «εργα­σί­ας» και την κατα­τάσ­σα­νε στην κατη­γο­ρία των αστι­κών δικαιω­μά­των και όχι των φυσι­κών, υπο­στή­ρι­ζαν δηλα­δή ότι η ιδιο­κτη­σία ήταν ένας προ­σω­ρι­νός ιστο­ρι­κά θεσμός.

Στο αρχι­κό σχέ­διο που είχε καταρ­τί­σει ο Τζέ­φερ­σον, η Δια­κή­ρυ­ξη κατα­δί­κα­ζε απο­φα­σι­στι­κά τη δου­λεία και το δου­λε­μπό­ριο που τα χαρα­κτή­ρι­ζε «σκλη­ρό πόλε­μο ενα­ντί­ον της ίδιας της ανθρώ­πι­νης φύσης» και κατη­γο­ρού­σε μάλι­στα τον «τύραν­νο» Γεώρ­γιο τον Γ‘, που κατα­πί­ε­ζε τους Αμε­ρι­κα­νούς και τους νέγρους, πως ενί­σχυε τη δου­λεία στις αποι­κί­ες. Μετά όμως από την παρέμ­βα­ση των δου­λο­κτη­τών από τη Νότια Καρο­λί­να και τη Γεωρ­γία δια­γρά­φη­κε αυτή η παράγραφος.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο