Παρακολουθούμε ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα Μουντιάλ των τελευταίων ετών. Και μόνο που από τις έξι (6) ομάδες που έχουν απομείνει στη διοργάνωση, οι τέσσερις (4) δεν έχουν κατακτήσει ποτέ τον τίτλο ενώ οι άλλες δύο (2) έχουν από μία κατάκτηση σε διοργάνωση που είχε διεξαχθεί στη χώρα τους μαζί με το ότι είναι το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία όπου δεν θα παίξουν στα ημιτελικά καμία εκ των Βραζιλίας, Ιταλίας, Γερμανίας και Αργεντινής, νομίζω πως το αποδεικνύει.
Επίσης, φαίνεται πως δεν αρκεί πλέον να είναι κάποιος θεωρητικά ή και πρακτικά -με βάση τους προηγούμενους/πρόσφατους νικηφόρους αγώνες που είχε δώσει- φαβορί όταν δεν το αποδεικνύει και στο γήπεδο αλλά μένει στο ένδοξο παρελθόν του και μάλιστα όταν το χρησιμοποιεί ως φόβητρο για τους αντιπάλους του. Αυτή η ύβρις αναπόφευκτα φέρνει και την ανάλογη τιμωρία. Ιδιαίτερα που πλέον στο ποδόσφαιρο υπάρχει μια εντυπωσιακή όσο και ενδιαφέρουσα άμβλυνση των διαφορών (υπέρ της Ευρώπης…) Θα πω μάλιστα ότι αυτή η υπεροψία του βρέξει-χιονίσει φαβορί, που έχουν όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι κι οι μεγάλες εθνικές ομάδες, είναι λάθος και προσωπικά με ενοχλεί.
Ευρωπαϊκός ποδοσφαιρικός ιμπεριαλισμός
Ότι έχουν λοιπόν αμβλυνθεί οι ποδοσφαιρικές διαφορές (άρα και πολιτισμικές/πολιτιστικές, σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι) στο ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα να υπάρχει πιο έντονος ανταγωνισμός, να εμφανίζονται νέες δυνάμεις π.χ Βέλγιο (αυτό συνέβαινε και παλιότερα, είναι η αλήθεια) και το να υπάρχει μια κάποια ισοτιμία στην ποιότητα και στην ανάπτυξη του παιγνιδιού πλέον -σε συλλόγους και εθνικές- και ένα στυλ παιγνιδιού πιο ευρωπαϊκό. Δεν είναι τυχαίο που παίχτες από Ν.Αμερική, Αφρική κι Ασία παίζουν σε ευρωπαϊκούς συλλόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι διάφοροι υποστηρίζουν ότι η Βραζιλία είναι η πιο “ευρωπαϊκή” των τελευταίων ετών. Κι αυτό γιατί οι παίκτες που προέρχονται από αυτές τις χώρες μαθαίνουν το στυλ που επικρατεί εδώ και αυτό μεταφέρουν στον τόπο τους, δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης την αναζήτηση νέων ταλέντων-προϊόντων από τους μεγάλους συλλόγους σε τρίτες μη ευρωπαϊκές χώρες που καλλιεργεί μια αντίστοιχη κουλτούρα ή την πρόσληψη επιτυχημένων Ευρωπαίων προπονητών για να χτίσουν ομάδες αντάξιες των κορυφαίων ευρωπαϊκών. Βραχυπρόθεσμα αυτή η ποδοσφαιρική/αγωνιστική ισοτιμία μοιάζει και είναι ως ένα βαθμό θετική αλλά μακροπρόθεσμα φοβάμαι πως όχι, πως θα φέρει άλλα αποτελέσματα. Τι να πεις κανείς, αυτά είναι τα κατορθώματα του ευρωπαϊκού, ποδοσφαιρικού ιμπεριαλισμού… και γενικότερα του επιχειρηματικού, επαγγελματικού αθλητισμού που όλα τα υπολογίζει με βάση το κέρδος και τα διάφορα, ιδιαίτερα συμφέροντα.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, που καλό είναι να μας προβληματίσουν και που αναδεικνύουν την αναγκαιότητα για την εφαρμογή και διεκδίκηση μιας νέας εναλλακτικής και στον χώρο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα, δεν πρέπει να μας στερήσουν την ποδοσφαιρική απόλαυση που μας προσφέρει αυτή η διοργάνωση -μια διοργάνωση πιο ευρωπαϊκή αλλά όχι λιγότερο αγωνιώδη κι ενδιαφέρουσα, είτε με τα παιγνίδια σκοπιμότητος που μας εκνευρίζουν, είτε με τους θεματικούς αγώνες και τα γκολ που μέχρι τώρα έχουμε δει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
_______________________________________________________________________________________________________
Ο Ειρηναίος Μαράκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e-books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.
