«Έφυγε» ο σ. Ηλίας Μπλέτας, ο δικός μας «Λούης», 65 χρόνια μέλος του ΚΚΕ. Τον γνωρίσαμε το 1967 «σκαστό» από τη χούντα και έγινε αμέσως ο δικός μας άνθρωπος. Το σπίτι του στη Μπολόνια -μόνιμο κέντρο διερχομένων αγωνιστών, υπήρξε το αναντικατάστατο στέκι όσων περάσαμε από εκεί για μαζώξεις και κινητοποιήσεις κάθε είδους, από προετοιμασίες για τις μάχες στο φοιτητικό κίνημα και στην ΟΕΦΣΙ, μέχρι αχτίφ και κάθε είδους κομματική δουλειά εκείνης της περιόδου. Και φυσικά την πιο σημαντική ίσως, τη «μάχη της 12^ης» (Ολομέλειας), ενάντια στους αναθεωρητές για να κρατηθεί ο Μαρξιστικός – Λενινιστικός χαρακτήρας του Κόμματός μας, που αποτέλεσε και μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές της μέχρι τότε πορείας του ΚΚΕ, ενώ τα διδάγματα, που προέκυψαν από αυτές τις εργασίες, παραμένουν επίκαιρα και μέχρι σήμερα.

Ο «Λούης» και ο «Stabile», ο Αγγελίνας, ο Ορέστης (Κολοζώφ), ο Κουτσουκλάκης, ο Σκούφογλου, ο Κορτιτσέλλας, οι Πεππαίοι και τόσοι άλλοι. Γίναμε μαζί του οι «κορδονάκηδες» (τότε δεν είχαν ακόμη επινοηθεί τα «ΚΝΑΤ»), γιορτάσαμε νίκες, γλεντήσαμε στη φτώχεια μας, κονταροχτυπηθήκαμε με τους «σ.φους» του PCI -τους προπάτορες και τους μετέπειτα κήρυκες του ευρωκομουνισμού (ευτυχώς δεν προλάβαμε εκεί την τελική ξεφτίλα και διάλυση του ιταλικού κόμματος) παρελάσαμε δίπλα-δίπλα, με τα πανό και τις σημαίες μας όταν το Σεπτέμβρη του 1974 έγινε νόμιμο -μετά από 27 χρόνια το ΚΚΕ.

Και στη συνέχεια, με τη μεταπολίτευση πορευτήκαμε παρέα στην ίδια ρότα και το ΄91 και μετά χωρίς σταματημό, στα μικρά και στα μεγάλα -συνέχεια, μέχρι τα χτες… Κάναμε και σχέδια, μικρά ανθρώπινα -όπως για μια «πλατιά» συνάντηση κατά Λιβανάτες μεριά, πέρασε το περσινό καλοκαίρι και λέγαμε για φέτος , όμως (άλλα ζωή κελεύει) δεν προκάναμε…

Τούτο το σημείωμα, δεν έχει στόχο να μιλήσει για το πολιτικό μπόι του συντρόφου μας που χάσαμε, αυτό είναι δεδομένο, φαίνεται από τα επίσημα γραφτά του «Ρίζου» και του 902 και απ’ όσα θα ακολουθήσουν, φαίνεται κι από την κοσμοσυρροή στην (πολιτική) κηδεία του, συντρόφων και φίλων, που τον τίμησαν επάξια, με επί κεφαλής την ηγεσία του Κόμματος.

Από την πλευρά μας είναι μια ελάχιστη -οφειλόμενη, απότιση φόρου τιμής, -με αυτό τον «κωδικοποιημένο» τρόπο αναφοράς στο σύντροφο που έζησε και έφυγε με οδηγό την τιμημένη κόκκινη σημαία. Σ’ όλη του τη ζωή υπόδειγμα κομμουνιστή, Τίμιος, Ειλικρινής, Ανιδιοτελής, Δοτικός και Αγωνιστής μέχρι το τέλος, πιστός στις αρχές και τα ιδανικά του ΚΚΕ, παλεύοντας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια προσυπογράφοντας και την επιθυμία της αντί στεφάνων κλπ. να γίνουν προσφορές για την οικονομική ενίσχυση στο ΚΚΕ.