(Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά)
Γράφει η Ελπίδα Πουρναρά //
Κάθε φορά που συννέφιαζε – είτε στον ουρανό, είτε στην καρδιά – πήγαινε εκεί.
Της άρεσε να πηγαίνει στο παράθυρό της.
Κοιτούσε από εκεί τον ουρανό που τον έντυναν τα χρώματα.
Αποχρώσεις του μωβ, του πορτοκαλί και του γαλάζιου.
Φυλάκιζε τις εικόνες στα μάτια της και σκηνοθετούσε τα σύννεφα.
Τις άτυπες κινήσεις τους.
Φανταζόταν να σχηματίζονται μορφές και πρόσωπα.
Στα μάτια της, όλα τα έφτιαχνε εκείνη.
Εκείνη μοίραζε τους ρόλους.
Έκεινη όριζε τις κινήσεις, εκείνη και τα βήματα.
Στην παλέτα του μυαλού της είχε τα χρώματα που αγαπούσε.
Το πορτοκαλί της ζεστασιάς.
Το μπλε της γαλήνης.
Το πράσινο της ελπίδας.
Το πορφυρό της αλήθειας.
Το χρυσό του ήλιου.
Για πολλούς τα σύννεφα είναι υπαίτια της βροχής.
Για εκείνη είναι προπομποί του ουράνιου τόξου.
Για πολλούς το μαύρο είναι το καλύτερο χρώμα.
Για εκείνη είναι η απουσία των χρωμάτων.
*Ο τίτλος και οι σκέψεις αποτελούν έμπνευση από το παρακάτω κομμάτι των Maybeshewill.
