ΟΙ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΙ
Γιατί, καημένε πλάτανε, βογγάς κι αναστενάζεις;
λυπάσαι που χειμώνιασε και σου ’φυγαν τ’ αηδόνια
για μήπως παραγέρασες και κοψοκουφαλιάστης;
Δε θλίβομαι που γέρασα, δεν κλαίω για τον χειμώνα,
μον’ κλαίω για τούτ’ τα σκέλεθρα που τα τραβάν οι σάρες.
Πιάνονται από τις ρίζες μου και μου παρακαλιώνται:
«Ρίξε μας φύλλα, πλάτανε, κλαριά σαβάνωσέ μας,
και πιάσε με τις ρίζες σου βαθιά παράχωσέ μας,
μη μας τραβάν τα ρέματα σε σάρες και λαγκάδια,
γιατ’ ανεμοσκορπίζονται τα δόλια κόκκαλά μας
κι έχουμε μάνες που μας κλαιν, δικούς που μας θυμούνται».
Βασίλης Ρώτας
