Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τα πακετάκια σας και σ’ άλλη παραλία

makronisi

Γράφει ο Παναγιώτης Γεωργίου //

Την περασμένη Κυριακή το βιβλιοπωλείο – ψιλοόμιλος προβληματικών…εεε…προβληματισμού Free Thinking Zone, οργάνωσε μια όμορφη ανοιξιάτικη βαρκότσαρκα στη Μακρόνησο. ΄Hταν μια αξέχαστη μέρα αφιερωμένη στον αγώνα κατά «της συλλογικής λήθης του διχασμού» και της «κατάρας που ακολουθεί τη φυλή μας». Οι εκδρομείς γλύκαναν κάπως την πίκρα τους με μέλι Μακρονήσου και περιηγήθηκαν στο νησί ψηλαφίζοντας «την αλήθεια και τη γνώση», μακριά βέβαια από αριστερές διχαστικές λογικές και εμφύλια πάθη. Το αντιηλιακό τους δοκιμάστηκε σκληρά από τον ήλιο τον ηλιάτορα, όμως άξιζε, διάολε, η φάση…

Η άψογα οργανωμένη βολτούλα περιλάμβανε περπατήματα, βιβλιοπαρουσίτσα, selfies, duck faces και -ίσως, μπροστά δεν ήμουνα- χαριτωμενιές τύπου «Μακρόονησοοος!!!». Eπειδή η θάλασσα και τ’ αγέρι ανοίγουν την όρεξη, έκαναν και lunch break. Το χιπστεράδικο τσιμπολόγημα περιλάμβανε «Μenu Εξορίας» προετοιμασμένο από γνωστό μαγαζί της Κηφισιάς: Φασολάδα του Εξόριστου (να τρώει ο δαρμένος και του βασανιστή του να μη δίνει), Μπομπότα (εικάζω από αλεύρι δίχως γλουτένη), βιολογικές φακές σούπα κι άλλα εκλεκτά εδέσματα, μαγειρεμένα με άδολη νεοφιλελέ αγάπη και αντιδιχαστική φροντίδα. Πακεταρισμένα με τέχνη σε ανακυκλώσιμες «περιβάλλον-friendly» συσκευασίες και στολισμένα με όμορφες κορδελίτσες, έγιναν ανάρπαστα από τους εκδρομείς που βίωσαν την απόλυτη Εξόριστος experience. Μια εμπειρία που λίγο απείχε προφανώς απ’ όσα έζησαν οι άνθρωποι που βασανίστηκαν εκεί λίγες δεκαετίες πριν επειδή «είχαν τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει»…

Παίξανε Μακρόνησο. Παίξανε εξορία. Θα πει κανείς, παιδιά είναι -έστω σιτεμένα τα περισσότερα-  θα παίξουν. Παίζουν όμως εν ου παικτοίς. Σ’ έναν τόπο βαρύ, μουσκεμένο απ’ το αίμα του Αγωνιστή. Κάνουν πλακίτσα πάνω σε βράχια σημαδεμένα απ’ τα νύχια του Εξόριστου σε κουφάρια κτιρίων όπου ακόμα αντηχούν οι κραυγές του πόνου αλλά και τα τραγούδια του αγώνα. Παίζουν και λερώνουν έναν Τόπο Ιστορικό. Ό,τι δεν μπορούν να φτάσουν, το ξεφτιλίζουν, μπας και μικρύνει, μπας και ξεχαστεί. Τα πακετάκια σας και σ’ άλλη παραλία…