I.
Στη σκηνή που προηγήθηκε υπήρξαν δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Πρώτα απ’ όλα το ποτήρι που έπεσε από το χέρι του και δεύτερο, ότι δεν λιποθύμησε μολονότι ο θυμός και η ταραχή του έφτασαν στα ύψη. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το ποτήρι, με το λογότυπο της Liverpool από τη μία πλευρά και το YNWA από την άλλη, δεν έσπασε αμέσως. Αρχικά, αναπήδησε στο πάτωμα, στη συνέχεια έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του για να χτυπήσει στην άκρη, να σπάσει και στο τέλος να σκορπίσει δεξιά κι αριστερά το πολύτιμο υγρό. Η μπύρα κατάβρεξε τις παλιές αρβύλες και πέρασε μέσα μέχρι τις κάλτσες του. Μόνο μία σταγόνα ξέφυγε και κάθισε με την άνεση της στον καβάλο του. Προληπτικός από μικρό παιδί πίστεψε ότι αυτό ήταν ένα σημάδι από τους θεούς του ποδοσφαίρου. «Θα χάσουμε απόψε» είπε, αναφερόμενος στο κρίσιμο ματς με την Βιγιαρεάλ. Για μια στιγμή, είχε ξεχάσει ότι για διαφορετικό λόγο έσπασε το ποτήρι. Με λίγα λόγια, την είχε δει με άλλον. Η Gemma, το ποδοσφαιρικό κι ερωτικό ταίρι του – ναι, με αυτή ακριβώς τη σειρά – ήταν με άλλον! Αμέσως φώναξε όλο παράπονο «Πάει τέλειωσα, θα λιποθυμήσω!» χωρίς να λυγίσει ούτε στιγμή. Όπως θα ομολογήσουν οι περισσότεροι φίλοι του, το μυαλό του δεν ήταν πάντα στην καλύτερη φόρμα αλλά κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνονταν γρήγορα. «Είμαι ακόμα όρθιος, λοιπόν; Δεν την αγαπώ πια;» αναρωτήθηκε με φόβο κι ο μπάρμαν, με το ζωηρό, κόκκινο πρόσωπο, του σέρβιρε ένα καινούργιο ποτήρι μπύρα. «Υπομονή αδερφέ. Έλα, πιες! Πληρωμένη απ’ εκείνην» συμπλήρωσε και έδειξε στο πίσω μέρος της αίθουσας με τα κορνιζαρισμένα αποκόμματα των αθλητικών πρωτοσέλιδων που απεικόνιζαν παλιές επιτυχίες κι ειδήσεις της ομάδας. Ήταν εκεί! Μια δεύτερη Gemma, ίδια κι απαράλλαχτη με την πρώτη, να πίνει το ποτό της με φόντο το πρωτοσέλιδο της Liverpool Echo για την υπογραφή συμβολαίου του Kenny Dalglish με την ιστορική ομάδα του Anfield στα τέλη του ’70. Ξαναγύρισε το βλέμμα του στην αρχική Gemma, με το ξανθό μαλλί και την ελιά δεξιά στο άνω χείλος, κι εκεί λιποθύμησε.
II.
Συνήλθε από τη λιποθυμία στο 74ο λεπτό. Ακριβώς τη στιγμή που ο Mané έστειλε τη μπάλα στην ανυπεράσπιστη εστία της Βιγιαρεάλ ύστερα από την ασίστ του Keita. Κανένας, εκτός από τη δεύτερη Gemma, δεν παρατήρησε την επιστροφή του στην πραγματικότητα. Όλοι πανηγύριζαν αλλά όχι αυτή. Ήταν δίπλα του από την αρχή, φροντίζοντας τον ασθενή που μέσα στον ύπνο του ονειρεύονταν ότι παντρεύτηκε τις δύο αδερφές με κουμπάρο τον Mohamed Salah και τελετάρχη τον μεγάλο Bill Shankly. «Ξύπνα, αγάπη μου. Κερδίσαμε! Κερδίσαμε!» του είπε και τον φίλησε στο στόμα.
III.
Ήταν γύρω στις 11 το πρωί όταν ξύπνησε, οριστικά απαλλαγμένος από τα περίεργα όνειρα και τον πονοκέφαλο. Ένιωθε χαρούμενος! Η ομάδα είχε άλλη μια επιτυχία και παράλληλα η παρεξήγηση είχε λυθεί. Η πρώτη Gemma δεν ήταν άλλη από τη δίδυμη αδερφή της κοπέλας του κι ονομάζονταν… Rebecca. Είχε επισκεφτεί την πόλη μαζί με το δεύτερο σύζυγο της. Το ιδανικό μέρος συνάντησης δεν ήταν άλλο από μια κόκκινη παμπ. Φυσικά, εκείνος είχε ενημερωθεί. Είχε δει και φωτογραφία της. Και, όπως πάντα, το είχε ξεχάσει. «Κάπως έτσι δημιουργούνται οι παρεξηγήσεις! Ώρες ώρες αναρωτιέμαι που έχω το μυαλό μου…» είπε καθώς άναβε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Έφτιαξε καφέ κι άνοιξε τον υπολογιστή. Η ιστορικής σημασίας επικράτηση επί της ισπανικής ομάδας μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των ταμπλόιντ, των αθλητικών φύλλων και του διαδικτύου.
Λίγο αργότερα, άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Γύρισε προς τα αριστερά, με αρκετή δυσκολία και με μια ελαφριά ενόχληση ως αποτέλεσμα της χθεσινής πτώσης του. Ήταν η Gemma, ντυμένη στα κόκκινα. Πλησίασε το τραπέζι της κουζίνας, φορτωμένη με κουτιά δώρων που κι αυτά ήταν κόκκινα. Κοίταξε επιτιμητικά τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη. Με κόπο βρήκε στο βάθος του ντουλαπιού δύο καθαρά, άνοιξε το μεγαλύτερο από τα κουτιά και ετοίμασε τη γενέθλια τούρτα με το λογότυπο των «Reds». Εκείνος κοιτούσε άφωνος. Τι ήταν πάλι αυτό; Πως είναι δυνατόν να φάνε τούρτα χωρίς να πιει μια πρώτη, πρωινή μπύρα; Και ποιος έχει γενέθλια πάλι; Το απλανές βλέμμα του δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης. «Ώρες ώρες αναρωτιέμαι που έχεις το μυαλό σου, αγάπη μου» του είπε γλυκά αλλά και κάπως ενοχλημένη. «Εσύ έχεις γενέθλια κύριε Phil Neal junior! Πως γίνεται να το ξεχάσεις και αυτό;» Η απάντηση του ήταν άμεση άλλωστε σε κάτι τέτοιες περιστάσεις ήταν πάντα ετοιμόλογος. «Γι’ αυτό έχω εσένα αγάπη μου! Για τις δύσκολες μέρες! Να, το λέει και το τραγούδι μας. You’ll never walk alone/ Walk on, walk on/ With hope in your heart/ And you’ll never walk alone, έτσι δεν είναι;» Ύστερα χαμογέλασε. Ήταν το πρώτο χαμόγελο μετά από μια δύσκολη κι επεισοδιακή βραδιά. «Και γι’ αυτό, αλλά τα πιάτα θα τα πλύνεις μόνος σου!» απάντησε η Gemma κι έκοψε το πρώτο κομμάτι τούρτα έχοντας ένα πλατύ, γενναιόδωρο χαμόγελο αντίστοιχο με εκείνο του Jürgen Klopp κατά την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της ομάδας ύστερα από τριάντα ολόκληρα χρόνια.
* Μια ιστορία που γράφτηκε μετά από το ευγενικό αίτημα ενός διαδικτυακού φίλου και οπαδού της Liverpool FC τον οποίο ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία. Δημοσιεύεται στο περιοδικό Ατέχνως με αφορμή την είδηση ότι ο προπονητής της Λίβερπουλ, Jürgen Klopp θα αποχωρήσει από τη θέση του στο τέλος της σεζόν. Οι γνώστες θα αναγνωρίσουν εύκολα τα ονόματα που αναφέρονται σε αυτό.
Ο τίτλος της ιστορίας προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι «You’ll never walk alone». Το τραγούδι γράφτηκε από τον Oscar Hammerstein II και συντέθηκε από τον Richard Rodgers για το μιούζικαλ Carousel, το οποίο κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1945. Ακολούθησαν αρκετές διασκευές. Η πιο επιτυχημένη κυκλοφόρησε από τους Gerry and the Pacemakers το 1963. Οι Gerry and the Pacemakers δημιουργήθηκαν από τον τραγουδιστή Gerry Marsden και πήραν το όνομά τους από αυτόν, ξεκίνησαν το 1959 και αποτέλεσαν μέρος του μουσικού είδους Merseybeat της δεκαετίας του 1960 με επικεφαλής τους Beatles και το οποίο αναπτύχθηκε, ιδίως στο Λίβερπουλ και γύρω από αυτό, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Η αποδεκτή εκδοχή για την υιοθέτηση του τραγουδιού από την ομάδα της Λίβερπουλ είναι ότι ο Marsden παρουσίασε ένα αντίγραφο του single στον προπονητή των «Κόκκινων» Bill Shankly κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού πριν από την έναρξη της σεζόν την ίδια χρονιά και, σύμφωνα με τον Tommy Smith, παίκτη της εποχής, ο Shankly εντυπωσιάστηκε από αυτό. Στη συνέχεια, ο Shankly επέλεξε το τραγούδι κατά τη διάρκεια μιας εμφάνισής του στη ραδιοφωνική εκπομπή Desert Island Discs του BBC το 1965 πριν από τον τελικό του Κυπέλλου FA εκείνης της χρονιάς και τα τηλεοπτικά πλάνα εκείνου του αγώνα παρέχουν την πρώτη απόδειξη ότι τραγουδήθηκε στις κερκίδες. (Πηγή: Goal.com)
