Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά
Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.
Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.
Από το παράθυρο μου είδα
τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους.
Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα
άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.
Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη
από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.
Τότε πού ήσουνα;
Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους;
Λέγοντας ποια λόγια;
Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας
όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή;
Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε,
και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.
Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια
εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα.
Αυτό είναι το Poema X (Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι), του Pablo Neruda. Ένα δειλινό χαμένο, σαν κι αυτό που μας τραγουδούν οι Calexico. Ένα από τα δειλινά ανάμεσα στις πολυκατοικίες και τα διαμερίσματα, που σου φέρνει στο μυαλό εκείνο το ξημέρωμα, όταν ο ήλιος πρόβαλλε ανάμεσα από τα μπαλκόνια κι έμοιαζε σα να «άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου».
Επιμέλεια: Ελπίδα Πουρναρά
