Φιλοξενούμενος ο Δημήτρης Παπαθανασίου //
Όσοι έχουμε ζήσει στη Θεσσαλονίκη ή έχουμε καταγωγή από τα εδάφη της, ξέρουμε έστω σε γενικές γραμμές την ιστορία της ή τουλάχιστον προσπαθούμε να την ανακαλύψουμε, λαμβάνοντας υπόψιν την άρρηκτη σύνδεση της με την πολυπολιτισμική ταυτότητα της πόλης. Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι συνυπήρχαν σε έναν τόπο, αφήνοντας το στίγμα της συνύπαρξης τους στο πέρασμα των αιώνων.
Μπορεί τα συστήματα εξουσιών να άλλαξαν, να κατάρρευσαν βασίλεια, δυναστείες, αυτοκρατορίες για να εγκαθιδρυθούν στις θέσεις τους άλλα αντίστοιχα, τα σημάδια του περάσματος των λαών, των χιλιάδων ανθρώπων με διαφορετικά ήθη- έθιμα, θρησκευτικές πεποιθήσεις – από τις μνήμες μίας πόλης, που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς στο βαλκανικό σταυροδρόμι, παραμένουν αναλλοίωτα.
Ανάμεσά τους και οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά, που μεγάλωσαν, έπαιξαν, γέλασαν, ερωτεύθηκαν μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας στις γειτονιές του Χιρς και του Κάμπελ.
Αυτούς τους ανθρώπους, τους δικούς μας ανθρώπους, τους έβγαλε από τα σπίτια τους, τους έκλεψε τις περιουσίες, διέταξε τον βασανισμό τους σε δημόσια θέα στην Πλατεία Ελευθερίας με χορούς πάνω σε σπασμένα γυαλιά, τους έστειλε από τη Μοναστηρίου στο Άουσβιτς, στο Μαουτχάουζεν, στο Νταχάου, στο Μπιρκενάου, στο Μπέλζεν με μόνο προορισμό τον αφανισμό, τον θάνατο, το ανθρωπόμορφο ναζιστικό κτήνος, ονόματι Μαξ Μέρτεν.
Και στο όνομα της μνήμης αυτών των ανθρώπων, λερώνοντάς την, προσβάλλοντάς την κατάφορα, ένας φασίστας, 80 χρόνια αργότερα, ακολουθεί πιστά το έργο των προκατόχων του στον κυβερνητικό θώκο, προσπαθώντας να ξεριζώσει, με τον ίδιο ακριβώς αποτρόπαιο τρόπο, τον λαό της Παλαιστίνης από την πατρογονική του εστία.
Δεν ήταν ο Νταγιάν, δεν ήταν ο Σαρόν, δεν είναι ο Βενιαμίν Νετανιάχου, που έβγαλαν από τα σπίτια τους, η Βέρμαχτ, τα Ες Ες, η Γκεστάπο και οι καταδότες ντόπιοι συνεργάτες τους,
για να δοκιμάσουν στους κροτάφους τους τα βάλτερ.
Ήταν οι άνθρωποί μας, οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος, μίας θηριωδίας που δεν μπορεί να χωρέσει στις διαστάσεις του ανθρώπινου νου,(μπροστά στην οποία, ολάκερη η ”δημοκρατική” δυτική ”διεθνής” κοινότητα – ολοφυρόμενη επί του παρόντος υποκριτικά – είχε σιωπήσει) που δεν θα επέστρεφαν ποτέ από τα κολαστήρια για να χειροκροτήσουν και να επιτρέψουν τα 80χρονα πογκρόμ, τους 80χρονους διωγμούς, τις αναρίθμητες δολοφονίες και ανελέητες σφαγές του ισραηλίτικου εθνικισμού σε βάρος των Παλαιστινίων στη Γάζα.
Και την ειδοποιό διαφορά, ανάμεσα στα κτήνη και τους ανθρώπους, στα φασιστικά καθεστώτα και τα θύματα αυτών όποιος διαθέτει την ελάχιστη κοινωνική συνείδηση, μπορεί να την εντοπίσει.
Υ.γ. ”..Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα..”
Από τους ματωμένους αγώνες του λαού μέσα από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ της Αθήνας, τον Δεκέμβρη του 1944 ενάντια στην ντόπια αστική και αγγλική επικυριαρχία μέχρι την ηρωική αντίσταση των Παλαιστινίων, που παλεύουν επί 80 συναπτά έτη για γη και ελευθερία ενάντια στους δολοφόνους του Ισραήλ, πάντα οι άνθρωποι θα σπάνε τα δεσμά της αιχμαλωσίας και θα μάχονται για το δίκιο και την αξιοπρέπειά τους.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.
