Τις τελευταίες μέρες, η επικαιρότητα -βοηθούντος και του ζοφερού κλίματος της πανδημίας, επανέφερε στο προσκήνιο ένα διαχρονικό ζήτημα, με διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές προσεγγίσεις και έχει να κάνει με τη λεγόμενη «σεξουαλική παρενόχληση» (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία, δεδομένου ότι –κατά την άποψή μας, το θέμα συχνά αντιμετωπίζεται, με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω).

Οι αστοί το αντιμετώπιζαν και το αντιμετωπίζουν από φαιδρά έως χυδαία (η όμορφη γραμματέας, που «τα θέλει ο κώλος της» πχ., συνήθως με αίσιο τέλος ταξικής συμφιλίωσης σε 10άδες …100άδες ταινίες).
Σε πολιτικό επίπεδο, εκφράζεται με το νομοθετικό εποικοδόμημα κάθε χώρας –που στέκεται στον τύπο, στο φαίνεσθαι και όχι στην ουσία που έχει να κάνει με την ανισοτιμία της γυναίκας στην κοινωνία, που αντιμετωπίστηκε –όχι στα λόγια, αλλά με πρακτική υπόσταση ισότητας των δύο φύλων, μόνο στον υπαρκτό σοσιαλισμό (που ανατράπηκε “από τα μέσα και από τα πάνω” -το 1992)

Πάνε 20 χρόνια που ο Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) στην τότε «έκθεση για τα θύματα της βίας», αφού επεσήμαινε ότι «περίπου 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται βίαια κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, ενώ η βία είναι η πρωταρχική αιτία θανάτου για τα άτομα μεταξύ 15-44 ετών παγκοσμίως» και ότι μόνο το 1/5 των βίαιων θανάτων οφείλονται στους πολέμους ανέφερε πως συγκαταλέγεται «ποσοστό 7% των γυναικών (…)  που περίπου οι μισές (ΣΣ|>~60.000) δολοφονούνται από τους πρώην ή νυν άντρες τους».
Στην έρευνα λήφθηκαν υπόψη όλες οι μορφές της βίας, σεξουαλική παρενόχληση, βία μεταξύ συντρόφων και …
«Στο βορά, στο νότο, στην ανατολή, στη δύση, στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες, σε οποιαδήποτε θρησκεία, ξεχωρίζει η βία κατά των γυναικών -που είναι πολύ μεγάλη»

Σε επόμενη έκθεση (2014), στην οποία πήραν μέρος και υπηρεσίες τα δεδομένα είναι ακόμη χειρότερα

Π.Ο.Υ έκθεση για τα ματα της βίας

Μετά τη δημόσια καταγγελία της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική κακοποίηση έρχονται καταγγελίες και άλλων γυναικών δημοσιοποιώντας ανάλογες τραυματικές εμπειρίες –μεταξύ αυτών η –με λεπτομέρειες ανάρτηση (στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook) της πρώην δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη (διαπιστευμένη τότε στο υπΕθΑ) Ιωάννας Ηλιάδη αναφέρθηκε σε σεξουαλική επίθεση που δέχθηκε όταν ήταν νεαρή συντάκτρια.

Να ξεριζωθούν τα αίτια…

Στις 15 Μάη 2020 ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου για την άγρια δολοφονία της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, μετά από το βιασμό και τη βάναυση κακοποίησή της. Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο ομόφωνα καταδίκασε τους δύο κατηγορουμένους, επιβάλλοντας ισόβια κάθειρξη για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας και κάθειρξη 15 ετών για το αδίκημα του ομαδικού βιασμού.
Η συγκεκριμένη δίκη έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο και βρέθηκε στην επικαιρότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά η συζήτηση επικεντρωνόταν είτε σε λεπτομέρειες, ερμηνείες και προεκτάσεις που αφορούσαν την προσωπική ζωή της Ελένης, είτε σε διαρροές των καταθέσεων και της δικογραφίας, στο όνομα πάντα του …«ρεπορτάζ».
Η υπόθεση αξιοποιήθηκε και για την τηλεθέαση, θολώνοντας τις κοινωνικές αιτίες που αναπαράγουν τη βία σε βάρος των γυναικών, των παιδιών, άλλων κοινωνικά ευάλωτων ανθρώπων, αλλά και αποκρύπτοντας την κρατική ευθύνη για την προστασία τους.

Η αγόρευση της εισαγγελέα στη δίκη και η απαράδεκτη, προκλητική παρέμβαση του υφυπουργού Ακη Σκέρτσου, που την καταδίκασε, αποτέλεσαν την αφορμή για να κατακλυστούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος με σχόλια και άρθρα για το θέμα. Δόθηκε έτσι η «πάσα» για να τροφοδοτηθεί εκ νέου μια ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα από τις νομικές προεκτάσεις του ζητήματος, η όλη συζήτηση «θάβει» το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη απονέμεται στο πλαίσιο των νόμων και των αξιών που κυριαρχούν στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, μέσα στην οποία οι νέες γυναίκες παραμένουν ανισότιμες και απροστάτευτες από την πολύμορφη βία.
Αυτό το γεγονός αποτυπώνεται και στις πρόσφατες αλλαγές του Ποινικού Κώδικα, που ψηφίστηκαν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Με τις αλλαγές αυτές απαλείφθηκε ακόμα και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη (άρθρο 337), ενώ οι μαστροποί διώκονται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση.
Οπότε, αν θεωρηθεί ότι υπάρχει «συναίνεση» της γυναίκας, δεν υπάρχει καν δίωξη (!) ρίχνοντας στα «μαλακά» τους ενόχους.

Η ατομική ευθύνη των ενόχων για το έγκλημα που διέπραξαν, σωστά αποδόθηκε από το δικαστήριο, που συγχρονίστηκε και με το λαϊκό αίσθημα. Οι καταδικαστέες, όμως, και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, το βιασμό, ακόμα και τις δολοφονίες γυναικών, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου.
Είναι το αποτέλεσμα – και όχι η αιτία – της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία.

Κατά συνέπεια, η ατομική εγκληματικότητα δεν αναπτύσσεται σε κοινωνικό κενό, αλλά στο έδαφος των αντιδραστικών, αναχρονιστικών απόψεων για την κοινωνική θέση της γυναίκας, στο έδαφος του ατομισμού, του εγωιστικού τρόπου ζωής, που κυριαρχούν στη σύγχρονη εκμεταλλευτική κοινωνία και διαπερνούν και τις διαπροσωπικές – οικογενειακές σχέσεις.

Πρέπει λοιπόν να δυναμώσει η πάλη για να ξεριζωθεί η αιτία που γεννά την πολύμορφη βία κατά των γυναικών, η ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία. Η πάλη ενάντια στα «παλιά» και «σύγχρονα» αντιδραστικά κοινωνικά στερεότυπα, ενάντια στις κοινωνικές αντιλήψεις για τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, που καλλιεργούνται και αναπαράγονται στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, διεκδικώντας μέτρα πρόληψης και στήριξης των θυμάτων.

Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, η ΟΓΕ και η ΚΝΕ σε όλη την ιστορική πορεία και σήμερα αγωνίζονται σε αυτήν την κατεύθυνση.

(συνεχίζεται)