Την περασμένη Κυριακή των εκλογών συμπληρώθηκαν, παρεμπιπτόντως, είκοσι χρόνια από την περίφημη κλοτσιά του άσου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ερίκ Καντονά, σε έναν άτυχο οπαδό της Κρίσταλ Πάλας, που τον ειρωνεύτηκε, καθώς κατευθυνόταν στα αποδυτήρια, μετά από την αποβολή του. Μια φάση που, περιέργως, δε στάθηκε ικανή να χαλάσει την υστεροφημία του, αλλά αντιθέτως, γιγάντωσε μάλλον το μύθο του εκκεντρικού άσου, με τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα.
Ο κόσμος δε μαγεύεται μόνο από τις τρίπλες, τα γκολ και τις θεαματικές φάσεις, αλλά και από την προσωπικότητα ενός παίκτη και τις μικρές στιγμές «ποδοσφαιρικής αλητείας», σαν αυτό το κουνγκ-φου χτύπημα του Καντονά, την κουτουλιά του Ζιντάν στο Ματεράτσι στον τελικό του Μουντιάλ (που ήταν και ο τελευταίος αγώνας της καριέρας του), το χέρι του θεού Μαραντόνα με την Αγγλία, λίγο πριν βάλει το γκολ του αιώνα, κτλ. Σαν μια απόδειξη πως οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ψυχροί επαγγελματίες και άβουλα γρανάζια μιας μηχανής, που τους βάζει σε συγκεκριμένα καλούπια. Αλλά άνθρωποι με νεύρα και συναισθήματα, που τους καθιστούν γήινους, ιδιαίτερους, ατελείς και γι’ αυτό πραγματικά αγαπητούς.
Γιατί, αν κάθε ποδοσφαιρική αναμέτρηση είναι μια πολιτισμένη μεταφορά αρχέγονων ενστίκτων στη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά και μια μορφή προσομοίωσης του πολέμου, τότε οι στρατηγοί των πάγκων πρέπει να πάρουν υπόψη τους, παραφρασμένη, εκείνη τη συμβουλή του Μπρεχτ.
Στρατηγέ, ο άνθρωπος-παίκτης είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να αμύνεται, να επιτίθεται και να σκοράρει, εκτελώντας εντολές.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα. Ξέρει να σκέφτεται και να αισθάνεται…
Επιμέλεια: Σφυροδρέπανος
