Η γλώσσα φτωχαίνει μέρα τη μέρα, τι θα γίνουν οι γλωσσοπλάστες μας; (φρύδι μου γαιτανόφρυδο και κοντυλογραμμένο, κάμαρα που το βλέμμα μου κούρνιαζ’ αναπαμμένο;). Τι θα τους συγκλονίζει, θα τους εμπνεύσει για να μας το μεταδώσουν, να ξυπνήσουν τη συγκίνηση μας;
Με βασανίζουν απ το πρωί οι ειδήσεις της γειτονιάς μας, σεισμοί στην Τουρκία και Συρία θάβουν σε κακοφτιαγμένες πολυκατοικίες και χαμόσπιτα παιδιά… αλλά, ίσως κι απ’ τη Συρία, πεθαίνουν τουρτουρίζοντας στις αφιλόξενες ακτές της Λέρου σταλμένα στο θάνατο από τους διακινητές/εγκληματίες… Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώνουν Παλαιστίνιους νέους στην α(τείχη) Ιεριχώ. Κι’ η ζωή (των υπολοίπων) συνεχίζεται, με ενημέρωση, άμεση, από το διαδίκτυο, τα αντικοινωνικά (θέμα ορισμού, βεβαίως) δίκτυα, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, θεατές ακήρυχτων πολέμων (η ειδικών επιχειρήσεων) με τέτοια μαεστρία εξάλλου που δεν διακόπτεται η προγραμματισμένη δραστηριότητα των πολλών… Αντίθετα επιβεβαιώνει ότι είμαστε ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε για να αποτρέψουμε δυσάρεστα γεγονότα…
Χιονίζει στην Αττική, κλείνουν τα σχολεία, τηλεμαθήματα για τους έχοντες ηλεκτρισμό και εξοπλισμό (ωραιότατη λέξη), όπως και τηλεργασία και άλλες τηλε-θεραπείες…
Και οι νέοι μας, θα κάνουν τηλε-φιλίες, θα ανεβάζουν (τι γολγοθάς κι αυτός), βίντεο, φωτογραφίες, κάποια εσώψυχα, πραγματικά ή φτιαχτά για να αρέσουν. Μη αντιλαμβανόμενοι ίσως ότι ακόμα και για εύρεση δουλειάς οι εξυπηρετούντες την επιχείρηση ή το κράτος θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις «ανεβασιές» για να τους κρίνουν, κατατάξουν, προσλάβουν ή μη κλπ. Κλπ.
Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις, έτσι κι αλλιώς! Το ‘παν κι οι Κινέζοι : «μια εικόνα = χίλιες λέξεις». Κι έτσι οι επαφές (τηλε-επαφές κυρίως, ώστε να μην μεταδίδονται και βακτήρια/ιοί κλπ) , τα συναισθήματα, οι έγνοιες μας, οι αγωνίες των γονιών, τα όνειρα των κοριτσιών, οι φιλοδοξίες των νέων, τα υποκριτικά λόγια των αρχόντων, τα ψεύτικα λόγια των πολεμάρχων… θα βρίσκουν το στόχο τους, τη μέθεξή τους με twitter, instagram, facebook, tiktok, whatsapp, και έπεται συνέχεια.
Κι οι ποιητές μας; πως θα εμπνευστούν; πως θα μετουσιωθούν για να μας προσφέρουν το θησαυρό τους;
Ω ρε που πάμε, ρε; Που σαι Αυλωνίτη μας!
Του Γιάννη Μισιρλή
902.gr
(#) καθηγητή Τμ. Μηχανολόγων
Μηχανικών Παν. Πατρών
