Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //
Τα μυθεύματα των απανταχού Κατίν έχουν πλέον αποκαλυφθεί, σε όλη τους τη «μεγαλοπρέπεια» αλλά δυστυχώς μόνο στους μυημένους. Στις 13-Απρ-1943, σχεδόν δύο μήνες μετά τη συντριβή της φασιστικής στρατιωτικής μηχανής στο Στάλινγκραντ – που σηματοδότησε τη ριζική στροφή στο ρου του πολέμου – ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε την «ανακάλυψη» από τη Βέρμαχτ ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ (εν συνεχεία ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 15-22.000 / 25.700 σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού»!). Ακριβώς την άλλη μέρα -κοίτα σύμπτωση … ο Γκέμπελς, υπουργός προπαγάνδας των Ναζί γράφει:«Έδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» (και βλέπουμε)
Πρόσφατα είχαμε και το αντικομμουνιστικό βιβλίο του Κεφαλή (ΣΕ της «Μαρξιστικής Σκέψης»)- το «Υπόθεση Κατίν» που δεν είχε τύχη στις πωλήσεις αλλά έγινε best seller από εφημερίδες και ιστοσελίδες που λανσάρονται ως «ανεξάρτητες», «προοδευτικές» και «αριστερές», από την «ΕφΣυν», το «TVXS.gr» κ.ά σε αντίθεση με τους «δημοσιολόγους του νεοσταλινικού ΚΚΕ που αρνούνται πεισματικά την αναμέτρηση με τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα (γιατί) τους ενδιαφέρει μόνο η επικράτηση της δικής τους “αλήθειας”, που, κρύβει πίσω της ένα βουνό απάτης, ψευδών, πλαστογραφιών, θράσους και αναισχυντίας». Το ΚΚΕ είναι επομένως ο στόχος, ο ιδεολογικός και πολιτικός τους αντίπαλος. Ο αντικομμουνισμός, η αναθεώρηση της Ιστορίας, η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, δεν αφορούν το παρελθόν, αλλά κυρίως το μέλλον, τη διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην οποία αντιτάσσονται φανατισμένα, διαλέγοντας αστικούς μύθους και γκεμπελικά κατασκευάσματα.
Σε ότι μας αφορά, το δικό μας Κατίν αυτό -συνειρμικά είναι η «Πηγάδα» που αποτελεί, εδώ και 10ετίες, επίκεντρο ακροδεξιών, φασιστικών συναθροίσεων στις οποίες τιμώνται τα…ηρωικά «θύματα των κομμουνιστοσυμμοριτών». Τελευταία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η ναζιστική-εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής που δε χάνει ευκαιρία να τιμά τους πολιτικούς της προγόνους με συνθήματα τύπου «Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες».
Αφίσα αυτών των ημερών |> 10 Φλεβάρη …ημέρα Μνήμης <|
Στη γειτονική Ιταλία η δική της «πηγάδα» ακούει στο όνομα «Foibe», που σημαίνει χαράδρα για την ακρίβεια -σαν γεωλογικός όρος, «ασβεστολιθικό υψίπεδο με κυματοειδές ανάγλυφο και τυπικό καρστικό έδαφος (κοιλάδες, βυθίσματα, φαράγγια, χάσματα και υπόγεια σπήλαια)».
Με τίτλο «αντιπαλεύουμε το ξαναγράψιμο της ιστορίας (ΣΣ |> χρησιμοποιείται εδώ πολύ εύστοχα ο όρος «Revisionismo Storico» … «ιστορικός ρεβιζιονισμός») – “foibe” μια ιστορική διαστρέβλωση που προβάλλουν οι φασίστες στην υπηρεσία του αστικού κράτους», απαντάει το PCI –ΚΚΙταλίας, σε όσα αυτές τις μέρες (και -τα τελευταία 15 χρόνια. κάθε χρόνο τέτοια μέρα) κατακλύζουν τα ΜΜΕ της γειτονικής (και όχι μόνο) χώρας.
Ο ίδιος ο γραμματέας του PCI Marco Rizzo, στις 8-Φεβ, έκανε προσωπική ανάρτηση με τίτλο «“foibe” διαστρέβλωσης συνέχεια – και η ANPI (ΣΣ |> «Associazione Nazionale Partigiani d’Italia» / «Ένωση Ιταλών Παρτιζάνων») κάνει λάθος να μην παίρνει θέση» όπου μεταξύ άλλων αναφέρει .
«Σχετικά με την υπόθεση “foibe” είναι πλέον αδύνατο να εκφραστεί στην Ιταλία μια κρίση που να σχετίζεται με την ιστορική αλήθεια και συγκυρία. Όποιος λέει την αλήθεια, που είναι ότι, αυτό που συνέβη, «δεν μπορεί να οριστεί ως γενοκτονία ούτε εθνοκάθαρση» και κυρίως ότι τα θύματα δεν ήταν της τάξης, ούτε εκατοντάδων χιλιάδων ούτε εκατομμυρίων, όπως λένε διάφοροι δεξιοί κύκλοι, φιμώνεται με την κατηγορία του αρνητισμού. Από την άλλη είναι λάθος να αποστασιοποιείται η ANPI των ιστορικών πρωτοβουλιών που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση με την αυστηρότητα της έρευνας αυτού του κύματος της μαύρης προπαγάνδας.
«Στα γεγονότα των προς ανατολάς συνόρων δημιουργήθηκε ένα αφήγημα που έχει διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, η οποία δεν ασχολείται με τις ευθύνες της φασιστικής Ιταλίας, αλλά τροφοδοτεί τον μύθο του “καλού Ιταλού”, χρήσιμο για την εθνικιστική προπαγάνδα ακόμα και σήμερα. Γιατί άλλο πράγμα είναι τα φαινόμενα συνοπτικής δικαιοσύνης και βάναυσων αντιποίνων, που συμβαίνουν όμως κατά τη διάρκεια των πολέμων -στις περισσότερες περιπτώσεις σαν απάντηση στη φασιστική επιθετικότητα / επεκτατικότητα και άλλο αυτό του επίσημου, διαστρεβλωμένου ξαναγραψίματος της ιστορίας με ανακοινώσεις καρμπόν. Η κατασκευή της συλλογικής μνήμης παραπέμπει σε σκηνικά χωρίς ιστορική βάση, όπως αυτό της RAI. Μιλάνε για την αναζήτηση μιας “κοινά αποδεκτής” μνήμης αλλά στην πραγματικότητα έχουμε προκλητική παραποίηση. Η αριστερά (ΣΣ |> πχ το 2007 τέτοιες μέρες ο Gianni Cervetti, υπεύθυνος του «ΚΚΙ» επί Enrico Berlinguer και πιο πριν, κολλητάρι του Giorgio Napolitano, μιλάει για το φοβερό συλλογικό σφάλμα που κάναμε τότε και πρέπει να αποκαταστήσουμε τα πράγματα, (sic !!) αυτό το δράμα, που συγκαλύπτεται από ένα πέπλο …τι πέπλο δηλαδή; βαριά κουβέρτα!), αυτή η αριστερά λοιπόν, που υποστήριξε αυτή την τάση είναι συνυπεύθυνη όσο και η δεξιά, ίσως και περισσότερο. Αντίθετα, δήλωσε ο Rizzo, για την υπεράσπιση την ιστορικής αλήθειας δεν επιτρέπεται να δηλητηριάζουμε, με χωρίς βάση αφηγήσεις που επηρεάζουν αρνητικά την κοινή λογική, καλλιεργώντας το έδαφος για νέες πολεμοχαρείς εκστρατείες και διεκδικήσεις πέρα από τα σύνορα (που αποτελούν) μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα που καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των λαών, αρχίζοντας σε ότι μας αφορά από εμάς τους ίδιους»…
Υπάρχει και η αναλυτική ανακοίνωση του PCI (ΣΣ |> υπογράφει ο Salvatore Vicario)
Στις 30-Μαρ-2004, με τον «διμερή» νόμο n.92 αποφασίστηκε η «ημέρα μνήμης» που γιορτάζεται στις 10-Φεβ κάθε έτους (ΣΣ |> έχει σημασία το «διμερής» / bipartisan, γιατί αφορά ειδικά θέματα, που σύμφωνα με το ιταλικό σύνταγμα, πρέπει να έχουν τη συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ένα ακόμη «όλοι μαζί μπορούμε» δηλ…) και ήταν το αποτέλεσμα συμφερόντων συγκλινόντων: των φασιστών από τη μια -ώστε «να καθαρίσουν» και να αποκατασταθούν οι ίδιοι, και απ΄την άλλη, της αστικής τάξης στην προσπάθειά της να εξισώνει τους κομμουνιστές με τους Ναζι–φασίστες, με την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (1), να ασχολείται εδώ και χρόνια με πρακτικά μέτρα «ιδεολογικής ιδεοληψίας» για την καθιέρωση και νομοθετική κατοχύρωση της κατηγορίας «ολοκληρωτισμοί» που αποσκοπεί στην απαγόρευση των οργανώσεων της εργατικής τάξης και των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Οι καταβόθρες αντιπροσωπεύουν στην Ιταλία το κύριο μέσο με το οποίο οι φασίστες και η αστική τάξη, μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας, μεταφέρουν τα συγκλίνοντα ιδεολογικά τους συμφέροντα. Είναι καθήκον κάθε επαναστάτη, αλλά και κάθε ειλικρινούς προοδευτικού και δημοκρατικού ανθρώπου ο αγώνας ενάντια σ’ αυτή την ιδεολογική επίθεση – προπαγάνδα, αποδομώντας το «εισαγγελικό κατηγορητήριο» και βάζοντας στο πραγματικό ιστορικό τους πλαίσιο τα γεγονότα.
Το 2002, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας C.A. Ciampi είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα της Τεργέστης «Piccolo», ότι οι «foibe» ήταν «ένας εθνικός αγώνας που εξαπολύθηκε για την απόσπαση (ΣΣ |> χρησιμοποιεί τον όρο deitalianizzare – απο_ιταλιοποίηση) αυτών των περιοχών, χρησιμοποιώντας βία και δολοφονίες, ένα είδος Shoah (!!) με στόχο την εξάλειψη όσο το δυνατόν περισσότερων Ιταλών» (|> ΣΣ |> Shoah: όρος που χρησιμοποιείται από το κράτος του Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι, για το ολοκαύτωμα). Το 2006 επιβεβαιώνει την έννοια που ορίζει το «foibe» σαν εθνοκάθαρση δηλώνοντας ότι «το μίσος και την εθνοκάθαρση ήταν η αποτρόπαια Ευρώπη τραγική συνέπεια του εικοστού αιώνα» Στις 10-Φεβ-2007, ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας G.Napolitano (ΣΣ |> «ιστορικό» στέλεχος του πάλαι ποτέ «PCI» και του «ιστορικού συμβιβασμού» αυτός λοιπόν, δηλώνει το απίστευτο ακόμη και για τους απανταχού οπορτουνιστές, αποδεικνύοντας πως αυτή η φάρα είναι βαρέλι δίχως πάτο) ότι αποτελεί «(…) μια κίνηση μίσους και αιματηρής οργή, μέσα από ένα σλαβικό σχεδιασμό προσάρτησης, που διέκρινε και την πρώτη ειρηνευτική συνθήκη του 1947, οριοθετώντας το περίγραμμα της “εθνοκάθαρσης”». (ΣΣ |> sic !!) Οι δηλώσεις αυτές αποτελούν μέρος του έργου «δημιουργία συλλογικής συνείδησης» στα πλαίσια ενός πατριδοκάπηλου πνεύματος σε πανιταλικό επίπεδο και «αναζήτησης» της «εθνικής ενότητας της πατρίδας» στο όνομα της «δημοκρατίας». Και όλ’ αυτά έχουν μόνο ένα στόχο: την εξίσωση και ταύτιση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος με το ναζισμό-φασισμό, (μεταξύ άλλων και) στα σπλάχνα των εγχώριων και διεθνών αντιστασιακών οργανώσεων (που σε μεγάλο βαθμό αποτελούνται από τις κομμουνιστές) με τα ναζιστικά-φασιστικά και επεκτατικά καθεστώτα, του Μουσολίνι, του Χίτλερ, του Φράνκο, καθώς και του κροάτη Pavelic. Στόχος η ακύρωση του «900» ΣΣ |> προφανώς αναφέρεται στη φιλοσοφία του ταξικού-αντιφασιστικού έπους του γνωστού φιλμ «1900» του Bernardo Bertolucci), επικεντρώνοντας στο «ολοκληρωτισμός» και «τραγωδία», ειδικά σήμερα που βιώνουμε μια κρίση που είναι ιδεολογική και του ίδιου του συστήματος στη φάση της κρίσης του καπιταλισμού, ώστε να τεθεί σε εφαρμογή σε όλη η Γκεμπελική ικανότητα διαστρέβλωσης για να συντρίψει το εν δυνάμει «επαναστατικό» πνεύμα των μαζών, χτυπώντας τους κομμουνιστές δηλ. τους μόνους που το υλοποίησαν με την κατάληψη της εξουσίας και εξολοθρεύοντας την ιμπεριαλιστική αστικής τάξη.
Όπως αναφέρεται από τα υψηλότερα κλιμάκια του ιταλικού αστικού κράτους οι «foibe» τοποθετούνται κάτω από την ετικέτα της «εθνοκάθαρσης» στην επίσημη έκδοση του κράτους, χωρίς ιστορική βάση και αποδεικτικά στοιχεία, με αριθμούς της «τραγωδίας» όπου ο καθένας είναι ελεύθερος να δίνει την υποκειμενική εκδοχή του, από εκατοντάδες, μερικές χιλιάδες σε δεκάδες χιλιάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες Ιταλών,, που (δήθεν) ρίχνονταν ζωντανοί στους καρστικούς σχηματισμούς (καταβόθρες) και αφήνονταν να πεθάνουν. Σύμφωνα με αυτήν την επίσημη εκδοχή η μόνη ενοχή τους είναι, πως ήταν Ιταλοί. Σ’ αυτό το σημεία αναφέρουμε ένα απόσπασμα από ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 8-Ιαν-1949, σε μια τοπική δεξιά εφημερίδα την «Trieste Sera», όπου παραδέχονται… «αν λάβουμε υπόψη ότι η Istria κατοικούνταν από περίπου 500.000, από τους οποίους περισσότεροι από τους μισούς είναι ιταλόφωνοι και ότι, περίπου, 500 σκοτώθηκαν και οι «θαμμένοι ζωντανοί» δεν μπορούν να αποτελούν αντι-ιταλική πράξη αλλά καθαρά αντιφασιστική πράξη». Αυτά τα 500 “θύματα” έλαβαν χώρα κατά τη σύντομη περίοδο της λαϊκής κυβέρνησης της Τεργέστης (ΣΣ |> governo popolare triestino – βλ και εδώ) που διήρκεσε 40 ημέρες. Στις περιοχές Gorizia, Trieste και Fiume (Γκορίτσια, Τεργέστη και Ριέκα [Fiume – Rijeka]) εξαφανίστηκαν στην πραγματικότητα 3-4 χιλιάδες άτομα, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κλεισμένοι εκεί γιατί ήτανε συνεργάτες με τους φασίστες. Μιλάνε για «foibe» εκεί, αλλά στη συγκεκριμένη περιοχή δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο (ΣΣ |> εννοεί γεωλογικά) και κανένα σώμα δεν βρέθηκε ποτέ στη Fianona, μόνο μερικοί νεκροί στρατιώτες, που -αποδειγμένα, τα σώματα ρίχτηκαν εκεί για να αποφευχθεί η εξάπλωση επιδημιών. Όσον αφορά τη «foibe» της Basovizza, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτ’ άλλο από πηγάδι στοάς ενός ορυχείου, όπου βρέθηκαν καμιά δεκαριά σώματα γερμανών στρατιωτών από τους Αγγλοαμερικάνους. Και μιλάνε για 3.500 μόνο στην περιοχή της Τεργέστης μεταξύ Basovizza και Monrupino. Στην πραγματικότητα, οι παρτιζάνοι έριξαν εκεί κάποιους λίγους μα που και πάλι ήταν γερμανοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν όταν βομβαρδίστηκε η περιοχή από τους Βρετανούς την 1η Μαΐου και παρ’ όλ’ αυτά, ακόμα σήμερα υπάρχει μια πλάκα «προς τιμήν» των δαλματών “που τους γκρέμισαν στην «πηγάδα»”…
Ας βάλουμε τώρα τα συμβάντα στο σωστό ιστορικό τους πλαίσιο: Τον Σεπ-1920 ο Μπενίτο Μουσολίνι δηλώνει: «Αντιμέτωποι με μια κατώτερη και βάρβαρη σλαβική φυλή δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την πολιτική των ζαχαρωτών, αλλά εκείνη του μαστίγιου. Τα ιταλικά σύνορα θα πρέπει να είναι Brennero – Nevoso – Dinariche (ΣΣ |> Μπρένερο & Δαλματικές ακτές): Θεωρώ ότι μπορούμε να θυσιάσουμε 500.000 σλάβους βάρβαρους για 50.000 Ιταλούς». Έτσι στήθηκε η πολιτική του λεγόμενου «fascismo di confine», (ΣΣ |> «φασισμού των συνόρων»), της επιθετικής πολιτικής βορειοανατολικά και στα Βαλκάνια με αιχμή δόρατος την «αποσλαβοποίηση». Θύμα της «εθνοκάθαρσης» και των νεοαποικιακών βλέψεων ήταν οι σλαβικοί λαοί της περιοχής, με όργανο το φασιστικό καθεστώς και του «πόλεμου κατά του σλαβισμού» που εξαπέλυσε με βάση τους σχεδιασμούς και το δόγμα μιας πολιτικής «εθνικής βελτίωσης» με μέτρα σε πολιτικό / πολιτιστικό επίπεδο όπως το κλείσιμο των σχολείων και η απαγόρευση να μιλούν δημόσια στη μητρική τους γλώσσα, με την αναγκαστική ιταλοποίηση επωνύμων και τοπωνυμίων μέχρι και των πινακίδων των καταστημάτων Κροατίας και Σλοβενίας και με οικονομικές κυρώσεις όπως η αναγκαστική απαλλοτρίωση εδαφών υπέρ της ιταλικής επεκτατικότητας… Και όλα συνοδεύονταν από μια άγρια βαρβαρότητα ενάντια στους τοπικούς πληθυσμούς και στην αντίσταση, με σφαγές, κάψιμο χωριών (ΣΣ |> Σας θυμίζει κάτι; … Lepa sela lepo gore – τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται!), στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεταξύ αυτών του Arbe (Δαλματία) σήμερα στην Κροατία, όπου κρατήθηκαν 10- 15.000 πολίτες στην πλειοψηφία τους σλαβικών εθνικοτήτων, με διοικητή τον διαβόητο συνταγματάρχη των Carabinieri, Vincenzo Cuiuli, το στρατόπεδο εγκλεισμού και διαλογής Fiume όπου υπήρχαν 3.500 κρατούμενοι Σλάβοι και αντιφασίστες, το Cattaro (Δαλματία) σήμερα στο Montenegro – Μαυροβούνιο και το Zara (Δαλματία) σήμερα στη Κροατία με 2.400 πολιτικούς κρατούμενους…
(ΣΣ |> οι παραπάνω επισημάνσεις των ιταλών συντρόφων [όνομα]-[περιοχή, τότε] «σήμερα στην…» επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο τη σημασία του ΚΚΕδικου συνθήματος, που όλοι βροντοφωνάζουμε «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα, τα σύνορα χαράζουν»…)
Θυμίζουμε πως στα όρια της ιταλικής επικράτειας, υπήρχε το στρατόπεδο συγκέντρωσης ειδικά για τους Γιουγκοσλάβους του Τρεβίζο με καταμετρημένους 3.464 κρατούμενους με επί κεφαλής τον πασίγνωστο Αντισυνταγματάρχη των καραμπινιέρων A.Anceschi, όπως επίσης αυτό της Chiesanuova στην Πάντοβα, με έγκλειστους πάνω από 3.500 άμαχους, κυρίως Κροάτες, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη D.Caporali. Επίσης το κάτεργο Renicci στο Arezzo με 3.950 στην πλειοψηφία τους γιουγκοσλάβων αμάχων. Το στρατόπεδο Gonars στο Udine, όπου οι εκτοπισμένοι έγκλειστοι Γιουγκοσλάβοι (άμαχοι) ξεπερνούσαν τους 6.500 με επικεφαλής τον Αν_χη Eugenio Vicedomini και τους Cesare Marioni, Ignazio Fragapane, Gustavo De Dominicis, Arturo Macchi. Τέλος, αναφέρουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης πολιτικών «αλλογενών» αντιπάλων (Σλάβων, «ύποπτων» για αντεθνικές δραστηριότητες, αιχμαλώτων πολέμου, κλπ) … Fossoli Carpi (5.000), Bolzano (11.116) και Rice Mill San Sabba στην Τεργέστη με περίπου 25.000 που ιδρύθηκε από το 3ο Ράιχ. Μεταξύ 1941 και 1943 περίπου 30.000 Σλάβοι Κροάτες και Σλοβένοι εκδιώχθηκαν από την Istria και η περιοχή καταλήφθηκε. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι πραγματικοί νεκροί των σλαβικών λαών (δολοφονημένοι στην ουσία) από το φασιστικό και Ναζί-φασιστικό καθεστώς. Να αναφέρουμε ακόμη τις εκατόμβες θυμάτων πάνω από 13.000 ανθρώπους που έχουν σφαγιαστεί από τα SS και από τους «“δημοκρατικούς”» του Σαλό, το χειμώνα του ’43, όταν κατέκτησαν τη χερσόνησο της Istria, των οποίων τα σώματα ρίχτηκαν μαζικά σε χαράδρες. Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τη Δημοκρατία του Salò, αυτά τα εδάφη που καταλήφθηκαν από τους Ναζί μετά τις 8-Σεπ και ήταν υπό την κατοχή των Ναζί και των ταγμάτων θανάτου του Μουσολίνι, Χ-MAS, Guardia Civica και άλλων «πολιτοφυλακών».
(ΣΣ |> Δημοκρατία του Salò / «repubblichini di Salò» Η πόλη Salò [Σαλό] είναι σήμερα ένα γοητευτικό αριστοκρατικό θέρετρο στις όχθες της λίμνης Γκάρντα, με κοσμοπολίτικο αέρας που συγκαλύπτει το σκοτεινό παρελθόν του, αφού για 19 μήνες, Σεπ-1943 / Απρ-45, ήταν η ανεπίσημη πρωτεύουσα της «Repubblica Sociale Italiana» [RSI], του ιδιότυπου φασιστικού κράτους που ίδρυσε ο Μουσολίνι, μετά την φυγή του από την Ρώμη -όταν μια επίλεκτη Γερμανική μονάδα των απελευθέρωσε και τον μετέφερε στη Βαυαρία, όπου, με την σύμφωνη γνώμη του Χίτλερ, ιδρύθηκε ένα κράτος μαριονέτα -ανύπαρκτο στην ουσία , αφού «αναγνωρίστηκε» μόνο από το 3ο Ράιχ. Με αναφορά σε αυτά τα γεγονότα και η ταινία του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini, Salò o le 120 giornate di Sodoma με το γνωστή δήλωση -με τους τίτλους αρχής, ενός εκ των πρώτων «σεβάσμιων» βασανιστών [il Monsignore]…, «Tutto è buono quando è eccessivo!» – «Ο,τι είναι ακραίο είναι καλό»)
Κατά τη διάρκεια της λαϊκής εξέγερσης στην Istria (8-Σεπ ’43), οι καταπιεσμένοι λαοί, τόσο οι Ιταλοί όσο και οι Σλάβοι -ατσαλωμένοι, εξεγέρθηκαν παίρνοντας τα όπλα και καταφέρνοντας συντριπτικά χτυπήματα στους φασίστες, τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, που είχαν κουρσέψει μια ολόκληρη χώρα και ταπεινώσει έναν λαό, μέσα από μια σκληρή περίοδο στέρησης, πόνου βασανιστηρίων και θανάτου. Μετά την εισβολή των Ναζί και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους φασίστες υπηρέτες τους (βλέπε παραπάνω), εγκαθιδρύθηκε το Μάη του ’45 η παρτιζάνικη κυβέρνηση της Τεργέστης που κράτησε 40 ημέρες. Η πολιτικοκοινωνική, εικόνα της κατάστασης, ήταν αρκετά περίπλοκη: «Η κατάσταση στην ανατολική Ιταλία ήταν διαφορετική από την υπόλοιπη βόρεια Ιταλία. Αυτή ήταν μια περιοχή πολυεθνοτική που προσαρτήθηκε με τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ιταλικός φασισμός, όπως και παντού ο φασισμός υπήρξε –ταξικά, η σιδερένια φτέρνα (ΣΣ |> χρησιμοποιεί την έκφραση «la mano violenta» – «το βίαιο χέρι») της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο, αλλά στην Ιταλία εμφανίστηκε -πέρα από την ταξική πλευρά και σαν εθνοτική καταστολή, με απαγόρευση να μιλούν σλαβικές γλώσσες, κλείσιμο όλων των μη ιταλικών πολιτιστικών φορέων κλπ. Εκτός αυτού, το ’43 είμαστε προσαρτημένοι στη Γερμανία μαζί με τη Λιουμπλιάνα και την Ίστρια και ήταν οι Γερμανοί που διοικούσαν. Μετά το ’45, για άλλα 8 χρόνια, υπήρχε η αγγλοαμερικανική κατοχή. Και στη συνέχεια ο πόλεμος συνεχίστηκε με χιλιάδες παρεμβάσεις με αγώνες, με εθνικιστικές κραυγές, με εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών» (ΣΣ |> βλ. εδώ) (5). Η βία που ξέσπασε ήταν μια πράξη λαϊκής δικαιοσύνης ενταγμένη σε ένα πολυσύνθετο πλαίσιο. Τίποτα δεν μπορεί να αμαυρώσει τη μεγάλη συμβολή των Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών παρτιζάνων στον πόλεμο κατά του φασισμού και τη διεθνιστική συνεργασία τους με τις ιταλικές κομμουνιστικές αντάρτικες οργανώσεις. Η αστική τάξη επιλέγει το δρόμο δυσφήμησης της αντίστασης, με στόχο την επίθεση ενάντια στους κομμουνιστές, τόσο στους γιουγκοσλάβους, όσο και στους ιταλούς των GAP, επειδή ήταν γενναίοι σύντροφοι που έδωσαν το είναι τους στην επαναστατική υπόθεση της απελευθέρωσης των λαών και της εργατικής τάξης από την αστική καταπίεση, για μια Σοσιαλιστική Ιταλία.
Και ακριβώς, είναι ο επαναστατικός χαρακτήρας και η ταξική πάλη που οι κομμουνιστές αναδείκνυαν, πολεμώντας για την εθνική απελευθέρωση, στο πλευρό των εργαζομένων που ξεσηκώθηκαν στις πόλεις και στην ύπαιθρο για να τελειώνουν μια και καλή όχι μόνο με το ναζισμό-φασισμό, αλλά και με την κοινωνική καταπίεση της αστικής τάξης και του καπιταλισμού, που χρησιμοποίησε «για ίδιο όφελος» το φασισμό και βρήκε αμέσως μετά καινούργιους υποστηριχτές, για τη συνέχιση της εκμετάλλευσης και της ταξικής καταπίεσης, που η αστική τάξη εκφράζει με το πιο βαθύ μίσος της.
ΣΗΜ (του PCI): η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας και η καταγγελία της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στις «πηγάδες», δεν έχει καμία σχέση με την υπόθαλψη του τιτοϊσμού και το ρόλο της Λ.Δ. της Γιουγκοσλαβίας, που ο ρόλος της ήταν εντελώς αρνητικός και αντι-λενινιστικός…
ΣΣ |> Παρά το ότι ο όρος «Foibe» σχετικά με τη σημασία και την ετυμολογία του δε σηκώνει παρερμηνεία, ούτε είναι κάτι «δύσκολο» και έχει να κάνει με το γεωλογικά λεγόμενο τυπικό «καρστικό έδαφος» (κοιλάδες, βυθίσματα, φαράγγια, χάσματα κλπ) -βλ και όσα εισαγωγικά ειπώθηκαν, για να γίνει αντιληπτό πως «δουλεύει» το όλο σύστημα, κάντε μια δοκιμή αναζήτησης του (όπως και των γραμματικά συναφών «infoibato-i»), όχι μόνο στη Wiki, αλλά και στα γνωστά πολυλεξικά τύπου «glosbe» και θα τρίβετε τα μάτια σας. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μεταφράσουν μια απλή λέξη -δεν την εμφανίζουν καν (!!) αλλά παραπέμπουν ακριβώς στα συγκεκριμένα ψευδή στοιχεία -«κατεβατά» ολόκληρα, όπως
…. φυγή των 350 000 συμπατριωτών μας που εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους, αλλά προπαντός τη θυσία και την τραγωδία των 10.000 και πλέον ομαδικά ενταφιασμένων, πολλοί εκ των οποίων ρίχτηκαν ζωντανοί στα σπήλαια και στις τάφρους της περιοχής: μια τραγωδία που αφορά τον ιταλικό λαό του Βενέτσια-Τζούλια, της Δαλματίας και της Ίστριας και ζει ακόμη στις ψυχές και στις αναμνήσεις των ανθρώπων της περιοχής· μια τραγωδία τη μνήμη της οποίας θα έπρεπε να εορτάζει και να τιμά και η Ευρώπη. Ειδικά ως προς τη συμφωνία με τη Σλοβενία, πρέπει να καταγγείλουμε την αθέτηση εκ μέρους της εν λόγω δημοκρατίας, με τη συνενοχή της κυβέρνησης Prodi, των νομίμων προσδοκιών για επιστροφή των κατασχεθέντων περιουσιακών στοιχείων των Ιταλών που επέζησαν από τη θανατηφόρα και βιβλική εθνική κάθαρση που διενεργήθηκε πριν από πενήντα χρόνια από τον κομμουνιστικό στρατό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όταν 350.000 χιλιάδες Ιταλοί μέσα σε λίγους μήνες εκδιώχθηκαν από την Γιουγκοσλαβία και δεκάδες χιλιάδες Ιταλοί παγιδεύτηκαν ζωντανοί στα βουνά της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ, όπως πολλοί Ιταλοί -συμπεριλαμβανομένου και εσάς, ελπίζω, κύριε Πρόεδρε- φοράμε αυτήν την τρίχρωμη κορδέλα εις μνήμην των πολλών Ιταλών που εξορίστηκαν την ημέρα αυτήν και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους (συντάκτης Europarl parallel corpus)
Το ίδιο -σε μερικά σημεία καρμπόν, αν και «άλλος» ο συντάξας (με παραπομπή στα όργανα της ΕΕ) και στο λεξικό «linguee»
Ένα τελευταίο: Το ιταλικό ΠΔ 1550 24-Δεκ-1955, δεν αφορά ένα από τα συνηθισμένα «ξεχασμένα» λείψανα της φασιστικής εποχής αλλά είναι νόμος της Ιταλικής (αστικής -να μην το ξεχνάμε) Δημοκρατίας, που η Ευρωπαϊκή Ένωση (των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων») έχει κάνει παντιέρα, στα πλαίσια «εμβάθυνσης της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, σεβασμού στην ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους» … για την «προώθηση της ειρήνης, της ασφάλειας …» … για να «επιβεβαιώσει την προσήλωσή μας στις αρχές της την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών …» κλπ
Η αφίσα γράφει: Προσοχή! απαγορεύεται στους δρόμους του Dignano το «ομιλείν» και «άδειν» σε ξένη γλώσσα – Ακόμη και στα μαγαζιά κάθε είδους θα μιλάτε μόνο ιταλικά – Εμείς, οι «squadristi» -ομάδες κρούσης, θα σας υποχρεώσουμε να σεβαστείτε αυτή την εντολή, με τον τρόπο που ξέρουμε…
(ΣΣ |> πρόκειται για το Vodnjan, πόλη σε γιουγκοσλαβικό έδαφος, που βρίσκεται βόρεια κοντά στο Udine και σήμερα ανήκει στη -νέα, Κροατία)
Αυτό το ΠΔ με τίτλο «επέκταση των συντάξεων πολέμου στους Ιταλούς πολίτες που είναι θύματα επιθέσεων από τους Σλάβους», σε ισχύ για 53 ολόκληρα χρόνια, έως το 2008, όταν «καταργήθηκε», ξαναμπαίνει συνεχώς από το παράθυρο. Ο νόμος αφορά την περιοχή της Τεργέστης, «ως μαρτυρική πόλη των μισητών Σλαβο-κομμουνιστών επιτιθέμενων» και έγινε για να καλύψει το έργο των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, που συγκρότησαν προβοκατόρικες ομάδες κρούσης, από πρώην φασίστες και συχνά εγκληματικές συμμορίες του κοινού ποινικού δικαίου, για να υποδαυλίσουν την ένταση και τον εκφοβισμό στους εκεί «μη αντεθνικούς», πολίτες (μέχρι και επτά μεγάλες αποθήκες όπλων υπήρχαν εκεί για την «καταπολέμηση Γιουγκοσλαβικών επιθέσεων»). Οι παρακρατικές ομάδες ήταν και οι αρχιτέκτονες συνεχών «ατυχημάτων» (μεταξύ αυτών 5 νεκρών το φθινόπωρο του 53). Όλο αυτό, υποβάθμισε οικονομικά μια πλούσια περιοχή (της βόρειας -βιομηχανικής Ιταλίας και όχι του φτωχού νότου) οδηγώντας στην αναγκαστική ξενιτιά περισσότερους από 30.000 λαού -κυρίως στην Αυστραλία, για να γλυτώσουν από τη φτώχεια των νέων επικυρίαρχων, που ήταν το ίδιο το κράτος τους και όχι οι «αναρχοκομμουνισταί» του Τίτο.
Τα κονσερβοκούτια, όπως φαίνεται δεν είναι προνόμιο της δικής μας μόνο δημοκρατίας (αστικής επαναλαμβάνουμε για όποιον το ξεχνά…)
Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog
