Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Κατερίνες υπάρχουν πολλές.
Δεν αναφέρομαι όμως στις καθημερινές Κατερίνες της ζωής μας ή της ζωής των άλλων (χρόνια πολλά σε όλες), αλλά στις αγίες. Πέραν της δικής μας που ήταν γλυκιά, ήταν ωραία κι είχε τις χάρες όλες, υπάρχουν (από μια πρόχειρη καταγραφή) και οι:
Η Αγία Αικατερίνη (Μεγαλομάρτυς). Η δικιά μας Κατερίνα!
Η Αγία Αικατερίνη (Γένουας)
Η Αγία Αικατερίνη (Μπολόνιας)
Η Αγία Αικατερίνη (Ρίτσι)
Η Αγία Αικατερίνη (Σιένας)
Η Αγία Αικατερίνη (Σουηδίας)
Η Αγία Αικατερίνη (Τάγμα) και
Η Αγία Αικατερίνη (κολέγιο), της καθολικής εκκλησίας στη Μιννεσότα (ΗΠΑ).
Η Αγία Αικατερίνη (μοναστήρι)
Για την δική μας δεν έχετε παρά να διαβάσετε εδώ[1]. Τίποτα το ιδιαίτερο. Η ίδια ανόητη μανιέρα παραγωγής αγίων. Είχε παντρευτεί όμως και η δική μας το θεόπουλο. Κι αυτό το παλικάρι φαίνεται να είχε ένα κόλλημα με τις Κατερίνες. Αυτό που σίγουρα αξίζει απείρως περισσότερο από την κάθε αγία Κατερίνα, είναι ο περίφημος πίνακας του, ακόμη περιφημότερου, Καραβάτζιο «Η Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας». Που βεβαίως δεν απεικονίζει την δική μας, αλλά μια ακόμη συνονόματη αγία, της Αλεξάνδρειας αυτή τη φορά, αγνώστων λοιπών στοιχείων, έργων και θαυμάτων.
Η σπουδαιότερη όλως όμως Κατερίνα η prima inter pares – τουλάχιστον, των Κατίνων όλου του κόσμου, είναι η εικονιζόμενη Κατερίνα της Σιένας. Αυτή η Κατερίνα, γεννήθηκε το 1347 στη Σιένα και πέθανε στη Ρώμη το 1380. Θεωρείται στην Ιταλία η μεγαλύτερη γυναίκα της εκκλησιαστικής ιστορίας.
Το Κατερινιώ της Σιένα, ήταν το 24ο από τα 25 παιδιά του Ιάκοπο Μπενινκάσα και της Λάππα ντι Πούτσιο και ζαβό από μικρό. Ένα βράδυ, στα καλά καθούμενα κι ενώ το εξάχρονο Κατερινιώ κοιμόταν τον ύπνο της αθωότητας, την επισκέφθηκαν ομοθυμαδόν ο Γιαχβεδάκος (το θεόπουλο – λέγεται και χριστός) αυτοπροσώπως, μαζί με τους Πέτρο, Παύλο και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (και μιλάνε για σεξουαλική παρενόχληση σήμερα, κάτι γραίες που τους θώπευσαν τον πισινό μισό αιώνα πριν). Όπως αντιλαμβάνεστε με τόσο άγιο συρφετό πάει η αθωότητα, ενδεχομένως και άλλες ιδιότητες της παιδίσκης, αλλά και πάλι καλά να λέτε που δεν μας φόρτωσαν κανέναν θεό ακόμη με τόσους μεγαλοσχήμονες που μαζεύτηκαν στο κρεβάτι της.
Το γεγονός της συνεύρεσης με τον θεϊκό ουλαμό αποτέλεσε μια «θεμελιώδη εμπειρία» (και με το δίκιο της) και αποφάσισε να στρέψει τα πάντα της προς τον θεό, για όλη της τη ζωή. Μάλιστα αν και περιορισμένης μόρφωσης – ούτε το δημοτικό της εποχής δεν είχε βγάλει, μετά της συνεύρεση με την τετράδα ξελαμπίκαρε – τρόπον τινά κι έμαθε να διαβάζει και να γράφει.
Επτά χρονών και κατόπιν… εορτής με τους τέσσερις, δίνει όρκο αιώνιας παρθενίας κι από τότε όποτε προσευχόταν, πάνω από το κεφάλι της έκοβε βόλτες ένα περιστέρι, μια δεκαοχτούρα, ένας μπούφος – ανάλογα τι πουλί βρισκόταν εύκαιρο. Στα δεκαέξι – πάλι βράδυ, ξαναεμφανίστηκε ο Γιαχβεδάκος – αυτή τη φορά μόνος του και αυτή του είπε (λες και δεν το ‘ξερε από την προηγούμενη φορά, κοτζάμ παλικάρι του θεού) πως του είναι αφοσιωμένη. Τότε ο υιός του Γιαχβέ δεν δίστασε και την… ενυμφεύθη. Προς επίρρωση μάλιστα της πράξης διότι όσο και θεϊκή κι αν ήταν η συνεύρεση το κοριτσάκι ως ζαβό μπορεί να μην το πολυκατάλαβε, της πρόσφερε και το Sanctum praeputium το οποίο υπό μορφή δακτυλιδιού της το φόρεσε στον αριστερό παράμεσο. Από τότε ήταν παντρεμένοι. Ξέχασα να σας γράψω πως το Sanctum praeputium δεν ήταν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο – εξαρτάται βεβαίως κι από τις προσδοκίες, από την ακροποσθία ή ακροβυστία, το πετσάκι τέλος πάντων, του θεϊκού πέους. Το οποίο «πετσάκι» δεν έφτανε που ήταν από το πουλί του θεού (του γιου τέλος πάντων) αλλά ήταν στολισμένο και με ρουμπίνια. Δεν ξεκαθαρίζεται αν το έκοψε και το φιλοτέχνησε αμέσως μετά την πράξη ο Γιαχβεδάκος και υπό το κράτος μετοργασμικής έξαρσης ή το είχε κομμένο από πριν και της το πρόσφερε σε κουτάκι δαχτυλιδιού.
Μετά απ’ όλα αυτά και ειδικά με τον θεϊκό γάμο – την έκαναν και καθηγήτρια, πήραν τα μυαλά της αέρα (εδώ άλλες κι άλλες παντρεύονται ένα τσογλάνι και το παίζουν περιστέρες) κι άρχισε να λέει διάφορα παράξενα και να κάνει παρέα με τον πάπα Ουρβανό και διάφορους μεγαλοσχήμονες της εποχής.
Στο τέλος πέθανε. Το πτώμα της τεμαχίστηκε (όπως είχε γίνει και με την δικιά μας Κατερίνα παλαιότερα) κι έγινε ιερά κειμήλια, για να ‘χουν όλοι από κάτι και ειδικά το δάχτυλο με το κομμάτι από το «πουλί» του θεόπουλου ντύθηκε με ασήμι και το κεφάλι της τοποθετήθηκε σε προσκυνηματική θέση.
[1]Η αγία Κατερίνα η δικιά μας
Ήταν όμορφη, ήταν γλυκιά κι είχε τις χάρες όλες. Καλλιεργημένη, γλωσσομαθής, δεινή ρήτορας. Παλιά λεγόταν Δωροθέα. Ξαφνικά της τη βάρεσε-άγνωστο γιατί, έγινε χριστιανή και αυτοονομάστηκε Αικατερίνα (αίεν καθαρινά = η πάντοτε αγνή). Την γούσταρε ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος. Αυτή όμως πρόλαβε και δέχτηκε το «δακτυλίδι πνευματικής νηστείας» από τον Γιαχβεδάκο (Χριστός) που της το έδωσε η, πάντα παρθένα, μάνα του.
Τότε ο Μαξιμίνος αγρίεψε κι έστειλε 150 ρήτορες να την ταπώσουν στο λέγειν. Αυτή όμως όχι μόνο τους ξέσκισε αλλά τους έκανε και χριστιανούς. Με κάτι τέτοια και διάφορα άλλα χριστιανικά που έκανε την μπουντρούμιασαν.
Η Αυγούστα Φαυστίνα (που την έτρωγε ο κώλος της, ως φαίνεται), μαζί με κάποιον φρούραρχο Πορφυρίωνα και διακόσιους φαντάρους, έτρεξε σ’ ένα επισκεπτήριο. Η αχάριστη Αικατερίνα τους κατέστησε, αλύπητα και συλλήβδην, όλους χριστιανούς.
Το πήρε χαμπάρι ο Μαξιμίνος κι αφού έβρισε καριόλα την Αυγούστα Φαυστίνα, την αποκεφάλισε μαζί με τους διακόσιους και τον φρούραχο κι ησύχασε.
Από το μπουντρούμι όμως η Αικατερίνα συνέχισε να μολύνει με τον χριστιανισμό, ακόμη και τους δεσμοφύλακες. Έτσι ο Μαξιμίνος αποφάσισε να τη στείλει στο θεό της (που το ένα τρίτο του ήταν κι αρραβωνιάρης της), μέσω του «τροχού των βασανιστηρίων». Έλα όμως που τα καρφιά του τροχού έσπαγαν ή… έφευγαν. Έβαλαν καλύτερα καρφιά και τότε ο τροχός έγινε… τετράγωνος. Έφεραν άλλον κι έσπασε. Της π…. δηλαδή. Είδε κι αποείδε ο αυτοκράτορας και της πήρε το κεφάλι.
Τότε συνέβη το μεγάλο θαύμα που μπροστά του ωχριά σύσσωμη η παγκόσμια γαλακτοβιομηχανία. Αντί για αίμα έτρεχε γάλα.
Το σώμα της (με το κεφάλι) μεταφέρθηκε στο όρος Σινά υπό «πτερύγων αγγέλων» όπου έμεινε άταφο και… όρθιο μέχρι τον 6ο αιώνα, οπότε ειδοποιήθηκε ο Ιουστινιανός, που έχτισε τη γνωστή μονή και την έχωσε μέσα.
Η υπόλοιπη Αικατερίνα, ανέβηκε στους ουρανούς όπου η παρθένα Μαρία την πάντρεψε με τον κανακάρη της.
Παρ’ όλο που το λείψανο βρίσκεται «αδιάφθορο» στη μονή Σινά διάφορα κομμάτια της Κατερίνας επιδεικνύονται στη νορμανδική πόλη Ρουάν, άλλα κομμάτια βρίσκονται στη μονή Χιλανδαρίου, κάποια στη μονή Κύκκου Κύπρου, στο… Λένινγκραντ, μέχρι και στα δικά μας Ν. Λιόσια. Επίσης ένα δάχτυλο έχουν τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Γενικώς με τα κομμάτια της γίνεται το «έλα Μονή στον τόπο σου».
Φυσικά αγνοείται, σε τέτοιο βαθμό, από τους ιστορικούς, που ακόμη και η ρωμαιοκαθολική εκκλησία αφαίρεσε τη γιορτή της από το γενικό εορτολόγιο αγίων.
Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
