«Ο άνθρωπος που ζει μέσα στην άγνοια και στην ανάγκη, δεν έχει μάτια ακόμα και για το ωραιότερο θέαμα»
| Κ.Μαρξ

«Για σας ο κινηματογράφος είναι ένα θέαμα.
Για μένα είναι σχεδόν μια αντίληψη του κόσμου.
Ο κινηματογράφος είναι φορέας της κίνησης.
Ο κινηματογράφος είναι τόλμη.
Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες
Η τέχνη όχι σαν καθρέφτης να αντανακλά, μα σαν φακός να μεγεθύνει»

φωνάζει ο Μαγιακόφσκι και η φωνή αυτή γίνεται το σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς.

Τα τρένα τρέχουν στις ράγες, καταπίνουν τα χιλιόμετρα της απέραντης ρώσικης γης, συμμετέχουν στον ερχομό του νέου.
Μερικοί μόνο μήνες πέρασαν από τον κόκκινο Οκτώβρη του 1917, τα όνειρα από προσδοκίες γίνονται πράξη, οι Μπολσεβίκοι στην εξουσία.
Και το τρένο τρέχει, μεταφέρει εικόνες απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα, το φιλμ γυρίζει στη μηχανή, «ο κινηματογράφος μεταδίδει εικόνες».
Η Επανάσταση δεν είναι εύκολη υπόθεση, ο αντίπαλος καραδοκεί και αντιστέκεται, δεν παραδίδει εύκολα τα όπλα και ο σιδηρόδρομος μπαίνει στην υπηρεσία του αγώνα, μεταφέρει ταινίες οι οποίες προβάλλονται για να τονώσουν το ηθικό του εξεγερμένου λαού.
Αυτά ήταν τα περίφημα «τρένα της επανάστασης», τα «τρένα της προπαγάνδας».Έχουν περάσει 103 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Μια επανάσταση που άλλαξε το ρου της ιστορίας και σημάδεψε τις πιο σημαντικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο.
Μετά από το 1917 τα πράγματα στην παγκόσμια ιστορία δεν ήταν πια τα ίδια. Τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά και καλλιτεχνικά.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση έβαλε τις βάσεις για ένα τέτοιο κοινωνικό μοντέλο και μας ενέπνευσε με μεγαλύτερη ένταση, μέσα από τις τέχνες, για την κοινωνική επανάσταση.

Καθοδηγητής ο Λένιν

Ιδεολογικό εργαλείο η θεωρία, κοινωνική -φιλοσοφική-οικονομική, του Μαρξ και του ΄Ενγκελς, αναπτυγμένη στις νέες συνθήκες από το Λένιν.
Όπλα, η γραφίδα των διανοούμενων και των καλλιτεχνών, δίπλα στις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, του εξεγερμένου λαού, με επικεφαλής το κόμμα στην ένοπλη επανάσταση των μπολσεβίκων.
Η ρωσική πρωτοπορία, σε όλους τους τομείς της Τέχνης έσπασε όλες τις αντιστάσεις του κατεστημένου και κατάφερε να επιβάλει το δικό της λόγο, ανατρεπτικό, σκληρό, πραγματικό και, συγχρόνως, φανταστικό.

«Το φως, κ’ οι τυφλοί ακόμα το νοιώθουν, είναι ακατανίκητη εκρηχτική δύναμη. Κι όταν εκραγεί στο σπίτι φωτίζει, είτε το θέλεις είτε μη, και το σπίτι του γειτόνου…»
Εισαγωγή του Ν. Καζαντζάκη στο Βιβλίο του Σ. Γκόπνερ «Η ορμητική άνοδος του πολιτισμού στην ΕΣΣΔ»

Όταν το 1920 ο Λένιν ξεκίνησε την προσπάθεια για τον εξηλεκτρισμό της χώρας με την πεποίθηση ότι θα εξαλειφθούν η ασιτία και η φτώχεια, ο Γκούσταβ Κλούτσις (Густав Густавович Клуцис) τον ζωγράφισε σαν έναν γίγαντα παιδικού παραμυθιού να κρατάει έναν πυλώνα ηλεκτρικού ρεύματος.
Ο Κλούτσις ήταν άλλωστε ο δημιουργός και θεωρητικός του σοβιετικού φωτομοντάζ, μιας τεχνικής που έγινε κήρυκας της επανάστασης και χρησιμοποιήθηκε πολύ σε πλακάτ, εξώφυλλα βιβλίων, εφημερίδες αλλά και για τα συνθήματα στους τοίχους.

Ο Λένιν ονειρευόταν και έβαλε τις βάσεις της σοβιετικής πολιτιστικής επανάστασης που να αγκαλιάζει και να αγκαλιάζεται από όσο το δυνατόν περισσότερους διανοούμενους και καλλιτέχνες, ζητώντας την ενθάρρυνση και ενίσχυση με κάθε τρόπο των νέων αναζητήσεων στον τομέα της τέχνης.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα της συνομιλίας του με την Κλάρα Τσέτκιν για θέματα του Πολιτισμού: «Στη χώρα μας γίνονται πολλοί πειραματισμοί. Και πλάι στους σοβαρούς έχουμε και πολλούς παιδαριώδεις, ανώριμους, που μας αφαιρούν δυνάμεις και πόρους. Μα όπως στη φύση, έτσι και στην κοινωνία η δημιουργική ζωή απαιτεί σπατάλη».

Οι καλλιτέχνες είναι εργάτες δουλεύουν συλλογικά, υπηρετώντας το ίδιο κανονικό όραμα. ακόμα κι όταν έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους ή και οξύνοντας της καλλιτεχνικές αντιθέσεις τους, δουλεύουν σε κλίμα ελευθερίας για την παραγωγή νέων ιδεών.
Δρούν μέσα από ομάδες και κινήματα, κυριευμένοι από την επαναστατική συνείδηση για ριζική αλλαγή της αισθητικής της καθημερινής ζωής παράλληλα και σε εναρμόνιση με τις οικονομικο-κοινωνικές αλλαγές.

Φανταστείτε μια τέχνη που απελευθερώνεται. Βγαίνει από τα μουσεία, τις γκαλερί, τα ωδεία, τα βασιλικά θέατρα και εισβάλλει στη ζωή και την καθημερινότητα.
Στολίζει τους τοίχους της πόλης, τα τραμ, τα ρούχα μας.
Απευθύνεται σε όλους, προκαλεί τους πάντες, ζητάει απ’τον καθένα να πάρει μέρος, να γίνει κομμάτι αυτής της δημιουργικής έκρηξης.
Η μεγάλη σοβιετική σοσιαλιστική επανάσταση, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, έφερε στο προσκήνιο μια τέτοια τέχνη.
Προσιτή σε όλους, προσβάσιμη από όλους, γεμάτη θάρρος, θράσος και αυθάδεια απέναντι στο παλιό, το σάπιο, το κατεστημένο.

Τα χρόνια της επανάστασης, οι ρώσοι καλλιτέχνες προσπαθούν να συνδέσουν την τέχνη με τη ζωή.
Είτε χρησιμοποιώντας τις τεχνικές και τα υλικά με τα οποία ήταν φτιαγμένα τα κτίρια, τα αυτοκίνητα, οι σιδηρόδρομοι, όλα τα επιτεύγματα που αντανακλούν τη δύναμη του νέου σοβιετικού ανθρώπου.
Είτε βάζοντας την τέχνη παντού, στα λεωφορεία και στα τραμ, στα εργοστάσια, στους τοίχους των κτιρίων.
Υπερασπίζονται την αλληλεπίδραση των τεχνών: η ζωγραφική συνδέεται με την αρχιτεκτονική αλλά και με τον κινηματογράφο, τη γραφιστική και το θέατρο.

Το 1918, στην πρώτη επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Νάταν Αλτμαν (Натан Исаевич Альтман) αναλαμβάνει να αναμορφώσει στο Λένινγκραντ (τότε Πέτρογκράντ και νυν [Αγία] Πετρούπολη) την πλατεία του ανακτόρου, θέλοντας να «αντιπαραθέσει τη νέα ομορφιά ενός λαού που είχε νικήσει, στην ομορφιά της αυτοκρατορικής Ρωσίας», όπως επεσήμαινε ο ίδιος.
Καλύπτει, λοιπόν, την πρόσοψη του ανακτόρου με τεράστιες εικόνες εργατών και αγροτών που κρατούν λάβαρα, ενώ σε μια τεράστια κατασκευή κυριαρχεί η φράση: «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε».

Για τον ίδιο λόγο, ο Λένιν πήρε μέτρα που θα ευνοούσαν την ανάπτυξη του κινηματογράφου αλλά και θα τον έθεταν σαφώς κάτω από το έλεγχο του σοσιαλιστικού κράτους.
Το Διάταγμα για την εθνικοποίηση του κινηματογράφου, το 1919, τον απαλλάσσει από τις αυστηρές εμπορικές εξαρτήσεις του και διαμορφώνει συνθήκες, που επιτρέπουν την είσοδο των ρευμάτων της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας στη νεαρή και ακόμη ανεξερεύνητη ως προς τα εκφραστικά της μέσα “7^η τέχνη”.

Η εθνικοποιημένη βιομηχανία ξεκίνησε πολύ νωρίς την κατασκευή κινηματογραφικών μηχανών προβολής σε μαζική κλίμακα.
Πρώτα το 1919 εμφανίστηκε η σταθερή μηχανή «Ρους» και αμέσως μετά η φορητή «Γκόζ».
Την ίδια χρονιά, το σοβιετικό κράτος ιδρύει την πρώτη κινηματογραφική σχολή στον κόσμο.

Στη Σοβιετική Ένωση η κινηματογραφική άνθιση εξακολούθησε να υπάρχει με σημαντικά έργα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, στην περίοδο κατά την οποία στους καλλιτέχνες ωριμάζει ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, ως αποτέλεσμα και των παλιών αντιθέσεων σε μια μεταβατική κοινωνία, αποδεικνύοντας έτσι ότι το συγκεκριμένο πρωτοποριακό ρεύμα (που δεν αφορούσε μόνο το σινεμά) δεν είναι «αισθητικό αποστειρωμένο» όπως υποστηρίζουν οι απολογητές των αστών και του ρεφορμισμού.

Την περίοδο 1942-45, όλο το καλλιτεχνικό δυναμικό της χώρας παράγει εμψυχωτικά έργα για τον πόλεμο, αλλά η παραγωγή, εξαιτίας των καταστροφών που προκάλεσε ο πόλεμος, περιορίζεται κύρια σε ντοκιμαντέρ (ξεχωρίζουν είναι η «μάχη του Όρελ» [1943] και «Η γερμανική ήττα στη Μόσχα» [1942]).
Ύστερα όμως από τη νίκη του Στάλινγκραντ, οι Σοβιετικοί μπόρεσαν να παρουσιάσουν ξανά αντάξια της κινηματογραφικής τους παράδοσης έργα, από τα οποία τα πιο σπουδαία είναι: το αριστούργημα του Αϊζενστάιν «Ιβάν ο Τρομερός» (1945), «Το ουράνιο τόξο» (1944) του Ντονσκόι «Η αποφασιστική καμπή» (1945) του Έρμλερ κά.

Με τις ανατροπές και την καπιταλιστική παλινόρθωση, παρασύρθηκε στην λησμονιά και η κινηματογραφική ιστορία της Ε.Σ.Σ.Δ που υπήρξε επιβλητική, και πρωτοποριακή για την παγκόσμια εξέλιξη της τέχνης των κινούμενων εικόνων.

Όμως τη μεγάλη περιπέτεια του παγκόσμιου κινηματογράφου ως επιστήμη, ως τέχνη και ως κανονικό αγαθό, ξέρουμε ότι εν πολλοίς την οφείλουμε σε αυτούς τους πρώτους σοβιετικούς κινηματογραφιστές σε αυτούς τους μπολσεβίκους καλλιτέχνες που κάνανε την δικιά τους έφοδο στον ουρανό.

Ένα κινηματογραφικό «πανόραμα» με αριστουργήματα του σοβιετικού κινηματογράφου, εμπνευσμένα από την προσωπικότητα, τη ζωή και τη δράση του ηγέτη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, Β. Ι. Λένιν, ετοίμασε η εταιρεία «New Star» με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννησή του, στον κινηματογράφο «STUDIO» new star art cinema (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλατεία Αμερικής).

ℹ️ Από 1 έως 30 Σεπτέμβρη θα προβληθούν πάνω από 60 ταινίες και ντοκιμαντέρ από «μάστορες» του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως ο Αϊζενστάιν, ο Ρομ, ο Βερτόφ, ο Πουντόβκιν κ.ά. οι οποίοι, εκτός των άλλων, υποτάσσοντας το ανυπέρβλητο ταλέντο και την καλλιτεχνική τους διάνοια στην υπόθεση της εργατικής τάξης και της οικοδόμησης του πρώτου κράτους της, όχι μόνο χάρισαν στην τέχνη του κινηματογράφου μερικά από τα σημαντικότερα δημιουργήματά της, αλλά απαντούν στο διηνεκές και με τον πλέον ρηξικέλευθο τρόπο σε όσους ακόμη και σήμερα επιχειρούν να νεκραναστήσουν το σάπιο, αστικό ιδεολόγημα περί της «τέχνης για την τέχνη».

Εκτός από γνήσια κινηματογραφική απόλαυση και πραγματική ψυχαγωγία, κάθε μία από τις ταινίες αποτελούν και ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν την πολύπλευρη προσφορά της σοβιετικής κινηματογραφίας.
Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της τεράστιας ώθησης που έδωσε η Επανάσταση στην κινηματογραφική τέχνη, από τα «γεννοφάσκια» του πρώτου προλεταριακού κράτους, το 1919, οπότε ιδρύθηκε το «Παν-σοβιετικό κρατικό ινστιτούτο κινηματογραφίας», το θρυλικό «ΒΓΚΙΚ», η πρώτη, ανώτατη, δημόσια ακαδημία κινηματογράφου στον κόσμο.
Είναι πασίγνωστη η εκτίμηση του ίδιου του Λένιν: «Για μας ο κινηματογράφος είναι η σημαντικότερη από όλες τις τέχνες», έλεγε.
Αποτελούν επίσης χαρακτηριστικά παραδείγματα των πρωτοπόρων μεθόδων και τεχνικών σε όλα τα πεδία της κινηματογραφικής έκφρασης (πλάνα, μοντάζ κλπ.) που εξακολουθούν να διδάσκονται σε όλες τις σοβαρές κινηματογραφικές σχολές του κόσμου, ενώ προσφέρουν και πλευρές των αισθητικών – ιδεολογικών ζυμώσεων και αναζητήσεων της σοβιετικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας σε βάθος δεκαετιών, ξεκινώντας από την εποχή του μεσοπολέμου, αναζητήσεις που επηρέασαν καταλυτικά γενιές καλλιτεχνών σε όλες τις ηπείρους, ανεξαρτήτως ιδεολογικών και αισθητικών προσανατολισμών.

Κάθε ταινία του αφιερώματος έχει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Για παράδειγμα, το αριστούργημα του Μιχαήλ Ρομ «Ο Λένιν τον Οχτώβρη» (1937) είναι η πρώτη στην οποία ο Λένιν ερμηνεύεται από ηθοποιό (τον Μπορίς Σιούκιν).
Αλλά και η «συνέχειά» της, «Ο Λένιν στα 1918», επίσης του Ρομ, η οποία αναφέρεται στην πιο κρίσιμη φάση της Επανάστασης, με το νεαρό σοβιετικό κράτος να είναι περικυκλωμένο από τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα.
Η ταινία αυτή ήταν υποψήφια για «Χρυσό Φοίνικα» το 1939.
Μάλιστα οι δυο αυτές ταινίες θα προβληθούν για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη στην πλήρη έκδοσή τους.

1) «Οκτώβρης» του Σεργκέι Αϊζενστάιν
Ασπρόμαυρη (1928) Δράμα | Ιστορικό Διάρκεια: 127 min
2) «Απεργία» του Σεργκέι Αιζενστάιν
Ασπρόμαυρο Δράμα (1924) Διάρκεια: 95 min
3) «Ποτέμκιν» του Σεργκέι Αιζενστάιν
Ασπρόμαυρη (1925) Δράμα | Ιστορικό | Πολεμικό Διάρκεια: 80 min
4) «Γενική Γραμμή» του Σεργκέι Αιζενστάιν
5) «Τρία τραγούδια για τον Λένιν» του Τζίγκα Βερτόφ Ντοκιμαντέρ ασπρόμαυρο (1934) Διάρκεια: 59 min
6) «Ο ενδέκατος χρόνος» του Τζίγκα Βερτόφ
Ντοκιμαντέρ ασπρόμαυρο (1928) Διάρκεια: 52 min
7) «Εμπρός, Σόβιετ» του Τζίγκα Βερτόφ – Ντοκιμαντέρ
8) «Το 1 | 6 της γης» του Τζίγκα Βερτόφ – Ντοκιμαντέρ
9) «KINO EYE» του Τζίγκα Βερτόφ – Ντοκιμαντέρ
10) «Η επέτειος της Επανάστασης» (1918) του Τζίγκα Βερτόφ – Ντοκιμαντέρ (1918)
11) «KINO PRAVDA no 13- ΕΝΑ ΣΙΝΕ-ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» του Τζίγκα Βερτόφ – Ντοκιμαντέρ (1922)
12) «KINO PRAVDA no 21 -ΕΝΑ ΣΙΝΕ-ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ» του Τζίγκα Βερτόφ, Ντοκιμαντέρ
13) «ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ – Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΝΜΠΑΣ» του Τζίγκα Βερτόφ, Ντοκιμαντέρ
14) «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή» του Τζίγκα Βερτόφ, Ντοκιμαντέρ
15) «Τσαπάγιεφ» των Γκέοργκι Βασίλιεφ -Σεργκέι Βασίλιεφ
16) «Ιστορίες για τον Λένιν» του Σεργκέι Γιούτκεβιτς
17) «Ο άνθρωπος με το όπλο» του Σεργκέι Γιούτκεβιτς
18) «Ο Λένιν στο Παρίσι» των Σεργκέι Γιούτκεβιτς και Λεονίντ Ιντλιλ (1981)
19) «Ο Λένιν στην Πολωνία» του Σεργκέι Γιούτκεβιτς
20) «Ο δρόμος προς την ζωή» του Νικολάι Εκκ
21) «Θωρηκτό Αβρόρα» του Γιούρι Βισίνσκι
22) «Η επίτροπος» του Αλεξάντρ Ασκόλντοφ
23) «O έβδομος σύντροφος» των Αλεξέι Γκέρμαν και Γκριγκόρι Αρόνοφ
24) «Komcomol – Το τραγούδι των ηρώων» του Γιόρις Ιβενς Ντοκιμαντέρ
25) «Ο Λένιν τον Οκτώβρη» των Μιχαήλ Ρομ – Ντιμιτρι Βασίλιεφ – Ασπρόμαυρη (1937) Βιογραφία | Ιστορικό
26) «Ο Λένιν στα 1918» των Μιχαήλ Ρομ – Ντιμιτρι Βασίλιεφ Υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα το 1939
27) «Οι δεκατρείς» του Μιχαήλ Ρομ (1936)
28) «Η νιότη του Μαξίμ» των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ – Λεονίντ Τράουμπεργκ
Ασπρόμαυρη (1935) Δράμα | Ιστορικό | Πολεμικό
29) «Η επιστροφή του Μαξίμ» των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ – Λεονίντ Τράουμπεργκ
30) «Ο Μαξίμ στην εξουσία» των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ – Λεονίντ Τράουμπεργκ
31) «Μέρες Επανάστασης» του Σεργκέι Βασίλιεφ
32) «Ο κύριος Γουέστ στη χώρα των Μπολσεβίκων» του Λεβ Κουλέσοβ (1924)
33) «Ο πρώτος δάσκαλος» του Αντρέι Μιχαλκώφ Κοντσαλόφσκι
34) «Στις έξι του Ιούλη» του Γιούλι Κάρασικ
35) «Παιδαγωγικό ποίημα» (1931) των Aleksei MASLYUKOV – Mechislava MAYEVSKAYA
36) «Ευτυχία» του Αλεξάντρ Μεντβέντκιν
37) «Η Γη» του Αλεξάντρ Ντοβζένκο – Ασπρόμαυρη (1930)
Δράμα Διάρκεια: 75 min
38) «ΑΡΣΕΝΑΛ ΤΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ» του Αλεξάντερ Ντοβζένκο
Ασπρόμαυρη (1929) Δράμα | Πολεμικό Διάρκεια: 90 min
39) «ΣΟΡΣ ΤΟ ΞΕΣΗΚΩΜΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ» του Αλεξάντερ Ντοβζένκο
40) «ΣΒΕΝΙΓΚΟΡΑ» του Αλεξάντερ Ντοβζένκο
41) «Νάντια Κρούπσκαγια» του Μαρκ Ντονσκόι
42) «Η καρδιά της μάνας» του Μαρκ Ντονσκόι
43) «Η πίστη της μάνας» του Μαρκ Ντονσκόι
44) «Έμείς απ’ την Κροστάνδη» του Γιεφίμ Ντζιγκάν (1936)
45) «Θύελλα στην Ασία» του Βσέβολοντ Πουντόβκιν
Δράμα | Ιστορικό | Πολεμικό (1928)
46) «Το τέλος της Αγίας Πετρούπολης» του Βσέβολοντ Πουντόβκιν
Ασπρόμαυρη (1927) Δράμα Διάρκεια: 80 min
47) «10 Μέρες Που Συγκλόνισαν Τον Κόσμο» του Σεργκέι Μπονταρτσούκ
48) «Η Μάνα» του Βσέβολοντ Πουντόβκιν
Ασπρόμαυρη (1926) Δράμα Διάρκεια: 89 min
49) «Οι γυναίκες της Ριζάν» των Ivan Pravov – Olga Preobrazhenskaya
50) «Ο 41ος» του Yakov Protazanov (1927)
51) «Ο Κομμουνιστής» του Γιούλι Ράισμαν
52) «Η πτώση της δυναστείας των Ρομανόφ» της Εσθήρ Σουμπ
53) «Το ψωμί» (1929) του Nikolai Shpikovsky
54) «Ο ήρεμος Ντον» του Μιχαήλ Σολόχωφ (1930)
55) «Το αξέχαστο έτος 1919» του Μιχαήλ Τσιαουρέλι (1951)
56) «O όρκος» του Μιχαήλ Τσιαουρέλι (1946)
57) «Ο βουλευτής της Βαλτικής» των Ιωσήφ Χάιφιτς – Αλεξάντρ Ζάρχι (1937)
58) «Ο Λένιν Ζει» των Μ. Ρομ, Μ. Σλαβίνσκαια
Ντοκιμαντέρ Ιστορικά ντοκουμέντα (1969) Διάρκεια: 20 min
59) «Βλαδίμηρος Ιλιτς Λένιν»
Ντοκιμαντέρ Ιστορικά ντοκουμέντα (1955) Διάρκεια: 65 min
60) «Ο Λένιν και ο χρόνος» του Λ. Κρίστη
Ντοκιμαντέρ Ιστορικά ντοκουμέντα Εγχρωμo (1980) Διάρκεια: 58 min
61) «Β.Ι. Λένιν» του Α. Ζενιάκιν, Ντοκιμαντέρ
62) «Β.Ι. Λένιν, Σελίδες μιας Μεγαλειώδους Ζωής»
Ντοκιμαντέρ Ιστορικά ντοκουμέντα (1958) Διάρκεια: 30 min
63) «Το δύσκολο πόστο του Επαναστάτη» του Ι. Βεσσαράμποβ
Ντοκιμαντέρ Ιστορικά ντοκουμέντα (1982) Διάρκεια: 49 min