Η Κονταλή Α. Μαρία γεννήθηκε στην Πάτρα το 1971. Παιδικά και μαθητικά χρόνια Πάτρα και Αμαλιάδα. Σταθερές 
αποσκευές της η ποίηση και ο αθλητισμός. Η πρώτη θερμή κι αδήλωτη, ο δεύτερος ζωηρός κι έκδηλος. Το 1990, φλερτάροντας επαγγελματικά με την καλαθοσφαίριση, βρέθηκε στην Αθήνα. Έχει αποσυρθεί πλέον ενώ ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο.
Εργογραφία
Το πρώτο ποιητικό χνάρι ήταν το 2000 στο περιοδικό «Φώτα – Φωτογραφίζοντας» με το ποίημα : «…να δείχναμε το δέντρο μας». Το Γενάρη του 2011 ήρθε η πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο: «τρία κανάλια έρωτα», (αυτοέκδοση). Το 2012 ακολούθησε η δεύτερη με τίτλο: «…νερό στο κουπί» (εκδόσεις Βεργίνα) και η συμμετοχή στον 26ο τόμο της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας Της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» (εκδόσεις Χάρη Πάτση). Ως συνέχεια της προηγούμενης –με άλλο ύφος- το 2013 έδωσε την τρίτη ποιητική συλλογή με τίτλο: «κουπί στο νερό…» (εκδόσεις Γαβριηλίδης).
Η σκούφια της ελπίδας
Τίμιος.
Ένας άγουρος κομιστής
της ελπίδας
αχολογούσε την κουβέντα
με αλήθεια.
Ήταν σε πέλαγο βαθύ
καράβι ξέπνοο…
δεν είχε σκοπό να κρυφτεί
μα ούτε λόγος για στοργή.
«…Αν βγω μπροστά
και ’ρθει στα μάτια θησαυρός,
θα είμαι ενάρετος και δυνατός;
Να μην αγγίξω, να μη φιλήσω,
να μη σακατευτώ –
να μην επαναλάβω το σενάριο
του σκελετού του αδύναμου,
το τραγικό»…
Σα μάνα αυστηρή
η μοίρα στέκει,
δε γράφει, καιροφυλακτεί.
Την εντιμότητα της νιότης
που διασώζεται,
απειλεί η παρθενία
που μάχεται την εμπειρία.
Μες σε πηγάδι βαθύ
σαν ουτοπία το παλικάρι,
διψώντας για νερό
αρνείται να πνιγεί.
( του Χρήστου Χ. )
17:10 19 / 06 /12 Αμαλιάδα
«άλογον ζώον»
Σε ποια χαρά και σε ποια λύπη
ο φίλος έκλαψε και γέλασε;
Η σειρά δείχνει τον φίλο
μηδέ η επιλογή.
Φύλλο ο φίλος και στα δυο
πριν να τελιώσει ο αέρας
δεν πάυει το χορό –
ό,τι αέρας.
Το φύλλο που δε σείεται
δεν είν’ από το δέντρο –
ως μπαλαντέρ του δάσους
κρεμιέται στα κλαδιά.
Άκαρδε φίλε άκουσε…
σαν σε φιλέψω χάδι και στοργή
έμπα και βγες ανάλαφρα,
μην αμαυρώσεις ολάκερη ζωή.
Φίλε…
φιλώ τις ρίζες μου
τον ίσκιο, το βωμό μου
αν είσαι φίλος ζύγωσε
έχεις το σεβασμό μου.
Αν είσαι φίλος…
είμαι δικός σου ήδη –
στην ειρήνη και στον πόλεμο
στο γλέντι και στην ανάγκη∙
αν είσαι τέτοιος,
όλα
τα μοιραία πρόσωπα
της ζωής μου,
είσαι…!
Άνω Χώρα Χανιά
12:18 06 /08 /12
Σμύρνη
Πάντα η Σμύρνη δίπλα…
Ενενήντα χρόνια τώρα
μοιάζει τόσο μακρυά.
Πώς έγινε…
Τι απέγινε…
Άραγε θε ν’ αλλάξει;…
Κάτι λίγοι καταυλισμοί
έχουνε ξεμείνει
στις σελίδες της Ιστορίας,
στις αναμνήσεις του μπάρμπα Λια
στο κάδρο του κυρ Μιχάλη,
στην καρδιά
της εγγονής της Μαρίκας.
Δε λιποτάκτησαν
κι αν ίσως δε γύρισαν πίσω
μήτε οι καταυλισμοί
μήτε οι άνθρωποι,
η Πατρίδα
λάμπει πάντα στις καρδιές τους.
Αυτή είναι το μαγκάλι τους
το λάδι της βάφτισης
της ζωής ολάκερης.
19:31 28 / 09 /12
0 από μηδέν
Δε μου ‘δωκες…
Δε μου την έδωκες Θε μου
τη δύναμη,
να σέβομαι τη ζωή μου.
Αυτό δεν είν’ δικαίωμα
είναι η οφειλή μου∙
μα ίσως και δική σου –
για να βρεις λόγους
να συγχωρέσεις
το δούλο σου…
17:16 24 / 01 / 13
