Γράφει ο 2310net //
Ανακοινώθηκε το τέλος των Active Member, ένα τέλος που όπως λένε στην ανακοίνωση τους βρίσκει στα καλύτερά τους. Μετά από 23 χρόνια πορείας στη δισκογραφία αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά αλλά και αμφιλεγόμενα μουσικά γκρουπ.
Δημιούργησαν μια νέα μουσική παράδοση. Ένα νέο τρόπο να κάνουν χιπ χοπ. Το ονόμασαν low bap για να διαχωρίσουν τη θέση τους από αυτό που πήγαινε να γίνει από νωρίς το ελληνικό χιπ χοπ: μια καρικατούρα, μια φτηνή απομίμηση του αμερικάνικου χιπ χοπ. Εκεί κάπου στο 1995 σε μια στιγμή μεγάλης καλλιτεχνικής διαύγειας βγάζουν το δικό τους μανιφέστο που συνοψίζεται στο εξής απλό: να υποστηρίζεις τον λόγο σου με τη ζωή σου. Είναι όμως αυτό εύκολο;
Οι Active Member έμοιαζαν σαν μια βάρκα σε ένα διαρκές ταξίδι. Πέρασαν από καλοκαιρία, από φουρτούνες, από μπόρες, χρειάστηκε να απαλλαγούν από βάρη για να συνεχίσουν και έμοιαζαν σαν να ακολουθούν μια πυξίδα που μαγνητιζόταν και καμιά φορά έδειχνε ό,τι να ‘ναι.
Έφτασαν κάποτε να θεωρούνται το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του σύγχρονου πολιτικού τραγουδιού, τίτλο που οι ίδιοι κάπως αυτάρεσκα αρνούνταν. Από νωρίς θέλησαν να διαχωρίσουν τη στάση τους από κόμματα και πολιτική, επιθυμώντας να έχουν έναν ρόλο κριτή έξω από το χορό. Με εξαίρεση βέβαια ένα καλοκαίρι που έπαιξαν σε φεστιβάλ και συναυλίες υποψηφίων δημάρχων του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, δίνοντας ταυτόχρονα ομιλίες στο πλευρό του τότε προέδρου του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλου σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την αλλαγή στάσης τους. Λίγο αργότερα επέλεγαν τις Αναιρέσεις για κάποιες εμφανίσεις προσφέροντας εμμέσως και αμέσως στήριξη στο ΝΑΡ και αργότερα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτού επιστρέψουν στο πολυφορεμένο ακομματίκ των καιρών μας.
Οι στίχοι τους έδιναν συχνά την εντύπωση πως πρόκειται για επαναστατικό γκρουπ και κανείς θα περίμενε κάτι ανάλογο και σε πολιτικό επίπεδο. Αντ’αυτού οι ίδιοι, δια του αδιαμφισβήτητου ηγέτη τους, B.D. Foxmoor –κατά κόσμον Μιχάλη Μυτακίδη- προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να υποβαθμίσουν κάθε λαϊκή, μαζική κινητοποίηση, όπως οι απεργίες, οι διαδηλώσεις με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και αργότερα οι κινητοποιήσεις για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ίσως ο καλλιτεχνικός ναρκισσισμός να μην επιτρέπει πολλές επαφές με το πόπολο, ίσως πάλι η επανάσταση να είναι ωραία στα λόγια και ιδιαίτερα όταν ακούγεται σε αντεπαναστατικούς καιρούς να αναδεικνύει και την διαφορετικότητα του καλλιτέχνη. Ίσως το να μιλάς για μια επανάσταση που κάποτε στο μέλλον θα έρθει να δικαιολογείς την δική σου αδράνεια.
Ωστόσο όποιος αγαπάει το χιπ χοπ οφείλει να αναγνωρίσει το μέγεθος και την ιστορία των Active Member. Έσωσαν πολλή από την αξιοπρέπειά του και εμάς που τους ακούγαμε φανατικά από τους μετέπειτα φασίστες txc, τους μετέπειτα μπουζουκόβιους goin through, αλλά και από μπερδεμένα παιδάκια που μπερδέψανε τα Βριλήσσια με τα γκέτο της Νέας Υόρκης. Συγκέντρωσαν γύρω τους παιδιά με ταλέντο και ικανότητες, πολλά από τα οποία συνεχίζουν και σήμερα στα 30 φέυγα τους να κάνουν καλό χιπ χοπ. Τοτέμ, Social Waste, κάποιοι από τους πάλαι ποτέ Βαβυλώνα, Rebellion Connexion και πολλοί άλλοι έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο μικρόφωνο δίπλα στους ΑΜ.
Η ανακοίνωση του τέλους των ΑΜ δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Για πολλούς ήταν η τυπική ανακοίνωση ενός προαναγγελθέντους γεγονότος. Προσωπικά θεωρώ πως το τέλος των Active Member είχε ήδη συντελεστεί το μακρινό 2003, όταν αποχώρησε από το γκρουπ ο Xray, κατά κόσμον Νικήτας Κλιντ, δημιουργώντας κύμα μαζικής φυγής και ακόμα μαζικότερου ξενερώματος. Οι δρόμοι των δύο μελών του γκρουπ χώρισαν. Ο ένας –BD. Foxmoor προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί ξαναφτιάχνοντας το γκρουπ μαζί με την Sadahzinha και ο άλλος (Xray) κινήθηκε σε διαφορετικές καλλιτεχνικές και όχι μόνο ατραπούς, μέχρι που τον πήρε το απολίτικο ποτάμι μιας νεοχιψτερικής ισοπέδωσης, φέρνοντας σε σύγκρουση το αστείρευτο ταλέντο του με την λαϊκή αντιπάθεια των πολιτικών θέσεων που κατά καιρούς εξέφραζε. Για μια δεκαετία οι δυο τους συνομιλούσαν μέσα από τα τραγούδια τους, βρίζοντας ο ένας τον άλλον, μέχρι που ήρθε σαν κάθαρση το επί σκηνής σμίξιμό τους πριν από περίπου ένα χρόνο.
Για εμάς που ζήσαμε την εξέλιξη του γκρουπ σχεδόν από το ξεκίνημά του, μεγαλώσαμε ακούγοντας φανατικά τα τραγούδια τους, κάναμε χιλιόμετρα για να τους δούμε όπου παίζαν, σχεδόν τους λατρεύαμε σαν θεούς, το 2003 νιώσαμε ένα κενό. Ουσιαστικά παρακολουθούσαμε τη διάλυση των Active Member σαν να χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Περάσαμε τότε τα στάδια του πένθους και τώρα δεν μας έμεινε και πολλή θλίψη.
Ανακοινώνουν το τέλος τους ισχυριζόμενοι ότι τώρα είναι στα καλύτερά τους. Είναι όμως έτσι; Το τέλος που ονειρεύονταν θα άρμοζε να γίνεται σε μια εποχή που αποτελούσαν την αγαπημένη προσωποποίηση της αντίστασης πολλών ιστοσελίδων όπως του popaganda, του vice ή της Athens voice; Είναι άραγε ευχαριστημένοι που μαθαίνουν από άλλους ότι τα τραγούδια τους είναι το soundtrack των διαδηλώσεων; Ικανοποιούνται που κατάφεραν να κρατήσουν τις αποστάσεις από τον κόσμο του αγώνα που τους άκουγε να λένε στα τραγούδια τους όσα σκεφτόταν; Αρμόζει το τέλος τους να συνοδεύεται με συνεχείς δηλώσεις απολιτικών φρονημάτων; Κλείνοντας τον κύκλο τους ως Active Member μας αφήνουν παρακαταθήκη πολλά ωραία τραγούδια. Πολλά από αυτά που παίζουν σε κάθε διαδήλωση κι ακόμα περισσότερα που εκφράζουν το πάθος για αντίσταση πολλών νέων και μεγαλύτερων. Κατάφεραν όμως να υποστηρίξουν τον επαναστατικό τους λόγο με τη ζωή τους ή σήκωσαν ψηλά τον πήχη και αντί να τον περάσουν προσπάθησαν να πείσουν ότι τελικά το παιχνίδι ήταν λάθος;
