Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //
Από την κατάργηση των παρελάσεων (δηλώσεις Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) στο γιορτασμό της επετείου της Ελληνικής Επανάστασης με το λαό και το στρατό μαζί! Για πρώτη φορά παρέλαση χωρίς κάγκελα με νταούλια και βιολιά! Μερικοί το προβάλλουν, λες κι έγινε καμιά επανάσταση.
Πέρα από τους όποιους συνειρμούς που γίνονται με τις αλήστου μνήμης παρελάσεις στρατού και λαού με τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια στη περίοδο της χούντας 1967, ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση εμφανίζεται να επιλέγει για στήριξη της πολιτικής της αυτούς τους τρόπους. Δηλαδή την έγερση του εθνικού συναισθήματος και την δήθεν ενότητα λαού και στρατού με αφορμή το γιορτασμό της Ελληνικής Επανάστασης. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ, κόμμα με γνωστές εθνικιστικές κορώνες στην πολιτική τους θέση και στις απόψεις, δεν μπορεί επίσης να θεωρείται αριστερή επιλογή. Μήπως δεν είναι άνευ σημασίας κι η παρέμβαση της Προέδρου της Βουλής με την υιοθέτηση της πρότασης της ΧΑ για ονομαστική ψηφοφορία πρόσφατα στη Βουλή;
Με τις γιορτές αυτού του είδους η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφυσήσει στη συνείδηση του λαού ότι υπηρετεί τα συμφέροντα του, ότι ο λαός δεν είναι πια οργισμένος με την κυβέρνηση του κι επομένως οι κυβερνώντες δε χρειάζονται κάγκελα που να τους χωρίζουν από το λαό κι ότι ο στρατός, όπως και το κράτος, έγινε τώρα φιλολαϊκό ενώ κι ο αστυνόμος της γειτονιάς θα είναι «φιλολαϊκός» μεθαύριο.
Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Ο στρατός είναι ένας θεσμός με αυστηρή οργάνωση και ιεραρχία, γιατί έτσι μπορεί να υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Είναι ο θεσμός της επιβολής της σε όσους αυτή η τάξη εκμεταλλεύεται, στους εργαζόμενους και κυρίως στην εργατική τάξη. Αν ο λαός είναι στην εξουσία, αν υπάρχει πραγματική λαϊκή εξουσία, δηλαδή δικτατορία του προλεταριάτου, ο στρατός ( πχ ο Κόκκινος Στρατός στην ΕΣΣΔ) υπερασπίζεται την Επανάσταση και τις κατακτήσεις του λαού στο Σοσιαλισμό, όπως έγινε στο β’ παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στο φασισμό- ναζισμό. Έτσι μετά τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών ο στρατός στην ΕΣΣΔ και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες τιμούσε σε κάθε επέτειο αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για τη Νίκη ενάντια στο φασισμό. Εκεί ο λαός γιόρταζε στους δρόμους την επέτειο της Νίκης μαζί με τον Κόκκινο στρατό, ένιωθε περήφανος στις παρελάσεις.
Εδώ στη χώρα μας τι συμβαίνει; Ο Στρατός υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ανήκει στο ΝΑΤΟ, ακολουθεί τις διαταγές του στρατηγείου του οργανισμού αυτού , όπως κι αυτού των Βρυξελλών. Στο βωμό των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που στις μέρες μας οξύνονται, έχουν θυσιαστεί χιλιάδες στρατευμένα παιδιά του λαού μας τουλάχιστον μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο για να μην αναφερθούμε σε παλιότερες περιόδους. Αυτά τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, έχει αποδειχτεί πολλάκις στο πρόσφατο αυτό παρελθόν, όχι μόνο δεν ταυτίζονται με του λαού αλλά εμπλέκουν το λαό σε επικίνδυνα παιχνίδια. Επομένως λαός και στρατός δεν μπορεί αλληλοϋποστηρίζονται παρά μόνο, αν ο στρατός γίνει επαναστατικός και πάει με το μέρος του λαού.
Πέρα από αυτό , το οποίο πρέπει να είναι ξεκάθαρο στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συνοδοιπόρων της, ο λαός δεν θα πρέπει να δώσει έρεισμα ώστε να θεωρηθεί η συμμετοχή του στις γιορτές αυτές ως έγκριση για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, να σφίξει πάλι η θηλιά που του ετοιμάζουν είτε είναι ροζ αυτή τη φορά είτε μπλε, πράσινη ή μαύρη σε άλλη περίπτωση.
Τιμώντας τους Επαναστάτες της λευτεριάς του λαού μας, να διεκδικήσει να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ . Γιατί όπως λέει κι ο ποιητής :
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα
κακιά σκουριά δεν πιάνει
μήδ’ αλυσίδα στου Ρωμιού
και στ’ αγεριού το πόδι.
