14 /3 / 18
Δεν είμαι ’γώ κομμουνιστής πολυτελείας
ούτε γραφιάς, μιας κάποιας σέχτας politik!
Είμαι παιδί της Μακρονήσου και της Γυάρου
και αυτά που γράφω, μου τα δίδαξε η ζωή!
Εγώ δεν είμαι κομμουνιστής φιλολογίας!
Σταυρό δεν κάνω έξω από την εκκλησιά!!
Εγώ θεό μου , έχω μόνο τον ιδρώτα!
Μ’ αυτόν μου μάθανε , πως μεγαλώνουν τα παιδιά!!
Δεν είμαι νιόκοπος, στου λογουργείν το μετερίζι
να γράψω προσπαθώ, μια προσευχή
κάτι σαν όνειρο, που την ψυχή ν’ αγγίζει
κάτι σαν άγγελμα, για νίκη μια κοινή!!
Εγώ δεν είμαι ένας Ρίτσος, ούτε Λουντέμης!
Οι δάφνες που έδρεψα, στο πιάτο μου φακή!
Μάθημα μου ’δωσε ο Λένιν και ο λοστρόμος
«ρίζο» που διάβαζε, μέσα στη φυλακή!!
Δεν είμαι τέλος ψωνισμένος της κουλτούρας
παρατρεχάμενος και δήθεν ποιητής
ούτε αποδέκτης sofistique θολούρας
μιας εποχής θαυμάτων, παρακμής!!
Εγώ τον δρόμο μου τραβώ να τερματίσω
και στον κοσμάκη , να φωνάξω του «εγώ»
κομμουνιστής σημαίνει, κάτι πως θ’ αφήσω
κάτι απ’ το είναι , στον αγώνα τον κοινό!!
Κάτι απ’ το «είναι» , στον λαό τον αγοραίο
που για δυο ψίχουλα και νόθη λευτεριά
πουλά αξίες και ότι έμεινε ωραίο
σε μία δήθεν φιλελεύθερη, ματιά !!!!
