Τζουζέπε Ματσίνι, ο αστός ρομαντικός καρμπονάρος της Ιταλίας

O Giuseppe Mazzini, γεννήθηκε σαν σήμερα, το 1805, στη Γένοβα και πέθανε στην Πίζα το 1872.
Από πατέρα γιατρό, σπούδασε νομική και συμμετείχε από νεαρή ηλικία στην πολιτική.
Το 1830 συνελήφθη με την κατηγορία της συνωμοτικής δράσης και μετά την αποφυλάκισή του (1831) αυτοεξορίστηκε και απευθύνθηκε στο βασιλιά Κάρολο Αλβέρτο, του Piemonte (Πεδεμόντιο), καλώντας τον «να αναλάβει την ηγεσία των φιλελευθέρων κινημάτων».

Ήταν η περίοδος της οριστική στροφής και «ενηλικίωσης», αφού άρχισε να αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα της δράσης του κινήματος των Καρμπονάρων (έγινε μέλος στα 22 του χρόνια) και υποστήριξε «δια βίου» ότι σκέψη και δράση έπρεπε να υπηρετούν η μία την άλλη μέσα σε ένα πλαίσιο «συμμετοχής ολόκληρου του εθνικού συνόλου.

Το 1831 ίδρυσε, εξόριστος στη Μασσαλία το κίνημα Νέα Ιταλία (Giovine Italia), με σκοπό την απελευθέρωση της χώρας του από την Αυστριακή κυριαρχία και την ένωση της Ιταλίας, όπου προσχώρησαν διακεκριμένες προσωπικότητες, αλλά ήρθε αμέσως σε σύγκρουση με τις γνήσια (κοινωνικά-ταξικά) ανατρεπτικές και πρώτα-πρώτα με αυτή του Filippo Buonarroti (Φιλίπο Μπουοναρότι) οι οποίες -προβάλλοντας ένα πλαίσιο με ευρείες μεταρρυθμίσεις, επηρέαζαν πλατιές μάζες.

«Si strappino i confini delle proprietà, si riconducano tutti i beni in un unico patrimonio comune, e la patria – unica signora, madre dolcissima per tutti – somministri in misura eguale ai diletti e liberi suoi figli il vitto, l’educazione e il lavoro»
«Τέρμα στην ιδιοκτησία, όλα τα αγαθά αναδιανέμονται -σε μια κοινή περιουσία και η πατρίδα -η μόνη κυρία, η πιο γλυκιά μητέρα για όλους – δίνει τροφή, εκπαίδευση και εργασία εξίσου στα παιδιά της»
(Filippo Buonarroti, Cospirazione per l’uguaglianza – Συνωμοσία για Ισότητα, 1828)
Ο Buonarroti είχε ξεκάθαρο ότι η εξάπλωση αρχών όπως η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφότητα, η αγάπη για την πατρίδα δεν θα μπορούσε να επιλυθεί χωρίς μια γενική ανατροπή των θεσμών και του νομικού πλαισίου, στα πλαίσια μιας «μεγάλης ανθρώπινης αναγέννησης» μέσα από την ασίγαστη ταξική πάλη, μέσα από τον πόλεμο πλούσιων και φτωχών «με την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας» -όπως είπε ο Mazzini «εν ολίγοις είναι κομμουνιστής»

Μακριά λοιπόν από συμπληγάδες ο Ματσίνι συνεργάστηκε με «δημοκρατικές» εφημερίδες, ενώ δημοσίευσε και το έργο του με τίτλο «Δοκίμιο» σχετικά με τάσεις της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, με το οποίο «ωθούσε τον ρομαντισμό σε δημοκρατική και λαϊκή κατεύθυνση» και έτσι έχασε κάθε επιρροή στις μάζες των εργατών και των αγροτών, γεγονός που προκάλεσε νέα –προς το χειρότερο, στροφή στη σκέψη του και έθεσε νέες βάσεις στο κίνημά του.
Υποστήριξε ότι οι Ιταλοί έπρεπε να δράσουν με πίστη στον θεό και στην ανθρωπότητα, για την ένωση της χώρας με πρωτεύουσα τη Ρώμη και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας.

Κατόρθωσε να οργανώσει μεγάλο πλήθος οπαδών του κινήματός του και το 1833 επιχείρησε να προκαλέσει εξέγερση στο βασίλειο του Πεδεμοντίου και στη συνέχεια στη Σαβοΐα, τις οποίες κατάπνιξε η αστυνομία και ανάμεσα στους φυγάδες που αναγκάστηκαν να εκπατριστούν συγκαταλεγόταν και ο Γκαριμπάλντι.
Οι συλλήψεις επεκτάθηκαν και στα άλλα ιταλικά κράτη, γεγονός το οποίο ανάγκασε πολλούς να εγκαταλείψουν τη Νέα Ιταλία και ό ίδιος κατέφυγε στην Ελβετία, όπου ίδρυσε το κίνημα Νέα Ευρώπη (1834), που απέβλεπε στον συντονισμό των διάφορων ευρωπαϊκών κινημάτων για ανεξαρτησία.

Το 1836 διώχτηκε από την Ελβετία και κατέφυγε στην Αγγλία, το 1849 πήγε στη Ρώμη όπου είχε ανακηρυχθεί η Δημοκρατία και αποτέλεσε μέλος της τριανδρίας μαζί με τον Σάφι και τον Αρμελίνι, η οποία οργάνωσε την αντίσταση κατά των Γάλλων και μετά την πτώση της πόλης, αυτοεξορίστηκε πάλι (διαδοχικά στη Μασσαλία, στη Γενεύη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όπου ίδρυσε το Ευρωπαϊκό δημοκρατικό κομιτάτο καθώς και ένα εθνικό ιταλικό κομιτάτο, χωρίς να παραιτηθεί από τις «επαναστατικές» του προσπάθειες)

Το 1860 ίδρυσε στη Νάπολη την εφημερίδα Il popolo d’ Italia, «αντιλήφθηκε» ότι το κίνημα του Ριζορτζιμέντο είχε πάρει φιλοβασιλική κατεύθυνση και πήγε στο Λονδίνο.
Εκεί ίδρυσε (1866) τη Δημοκρατική Συμμαχία και, πιστεύοντας ακόμα ότι μπορούσε να οδηγήσει τον λαό στην «επανάσταση» και επιχείρησε το 1870 να κινηθεί από τη Σικελία προς τη Ρώμη. Συνελήφθη όμως και κλείστηκε στο φρούριο της Γκαέτα, απ’ όπου αποφυλακίστηκε έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα με αμνηστία.

Έφυγε για το Λονδίνο, όπου έμεινε για λίγο και το 1872 επέστρεψε μεταμφιεσμένος στην Πίζα, όπου πέθανε.
Τα συγγράμματά του και η τεράστια αλληλογραφία του, που εκδόθηκαν κατ’ επανάληψη, καταλαμβάνουν εκατό περίπου τόμους.

Η Ιταλική ενοποίηση «Η αναβίωση» (il Risorgimento) ήταν το αστικό πολιτικο-κοινωνικό κίνημα δημιουργία του ενιαίου κράτους της Ιταλίας το 19^ο αιώνα.
Σχηματικά ξεκίνησε το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης (τέλος της κυριαρχίας) του Ναπολέοντα και έκλεισε το 1871 με τη Ρώμη πρωτεύουσα και τον Γαλλοπρωσικό πόλεμο.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα, στην ιταλική χερσόνησο υπήρχαν πολλές διοικητικές ενότητες, που φυσικά δεν ήταν κράτη και από αυτά ένα το Piemonte-Sardegna (Πεδεμοντίου-Σαρδηνίας) είχε βασιλιά και από εκεί ξεκίνησε η ενοποίηση (Βίκτωρ Εμμανουήλ ο 2^ος με πρωθυπουργό τον μετριοπαθή φιλελεύθερο αστό Καμίλο Καβούρ).
Παράλληλα, ο Giuseppe Mazzini (Τζουζέπε Ματσίνι) ίδρυσε το κίνημα Giovine Europa (Νέα Ιταλία) με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού ιταλικού «κράτους».
Στα 1859 – 1860 το Πεδεμόντιο απέσπασε από την Αυστρία περιοχές της βόρειας Ιταλίας, ενώ ο πατριώτης-επαναστάτης Giuseppe Garibaldi (Τζουζέπε Γκαριμπάλντι), με απόβαση στη Σικελία στις (11- Μαΐ-1860), ξεκίνησε την ένωση αυτών των περιοχών με το Πεδεμόντιο.
Έτσι, το 1861 σχηματίστηκε το ενιαίο Βασίλειο της Ιταλίας, που ως το 1870 είχε λάβει την εδαφική μορφή που έχει σήμερα η Ιταλία.

• 1829 |> Το Δουκάτο Μάσσα – Καρράρα προσαρτάται από εκείνο της Μόντενα και Ρέτζιο
• 1847 |>Το Δουκάτο της Λούκκα προσαρτάται από την Τοσκάνη και τη Μόντενα – αλλάζουν τα σύνορα μεταξύ Μόντενα, Πάρμας & Τοσκάνης
• 11 Ιουλ-1859 |> Ανακωχή της Βιλλαφράνκα μετά τον 2^ο Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους της Λομβαρδίας στο Βασίλειο της Σαρδηνίας με Γαλλική διαμεσολάβηση (επικυρώθηκε από τη Συνθήκη της Ζυρίχης στις 11 Νοε-1859)
• 8 Δεκ-1859 |> Δημιουργούνται οι Ηνωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Ιταλίας
• 22 Μαρτ-1860 |> Η Κεντρική Ιταλία ενώνεται με το Βασίλειο της Σαρδηνίας
• 24 Μαρτ-1860 |> Συνθήκη του Τορίνο. Η Σαβοΐα και η Νίκαια προσαρτώνται στη Γαλλία
• 18 Ιουλ-1860 |> Το Βασίλειο της Σαρδηνίας αποσύρει τα στρατεύματά του από το Μονακό
• 18 Αυγ-1860 |> Η Μπαζιλικάτα ανακηρύσσει την ένωσή της με το Βασίλειο της Σαρδηνίας
• 21 Αυγ-1860 |> Η Απουλία ανακηρύσσει την ένωσή της με το Βασίλειο της Σαρδηνίας
• 2 Σεπ-1860 |> Το Ποντεκόρβο ενώνεται με το Βασίλειο της Σαρδηνίας
• 3 Σεπ-1860 |> Το Μπενεβέντο ενώνεται με το Βασίλειο της Σαρδηνίας
• 7 Σεπ-1860 |> Απελευθέρωση της Νάπολης
• 16 Σεπ-1860 |>Τα παπικά στρατεύματα ανακαταλαμβάνουν το Ποντεκόρβο
• 21 Οκτ-1860 |> Η Νότια Ιταλία ενώνεται με το Βασίλειο της Σαρδηνίας με δημοψήφισμα
• 7 Δεκ-1860 |> Τα παπικά στρατεύματα εκδιώκονται από το Ποντεκόρβο
• 17 Δεκ-1860 |> Μετά το δημοψήφισμα της 4^ης-Νοε, Μάρκε και Ούμπρια ενώνονται με το Βασίλειο της Σαρδηνίας
• 2 Φεβ-1861 |> Το Μονακό παραχωρεί την πόλη της Μενόν στη Γαλλία
• 17 Μαρτ-1861 |> Ανακήρυξη του Βασιλείου της Ιταλίας
• 3-4 Φεβ-1865 |> Η Φλωρεντία γίνεται πρωτεύουσα
• 23 Αυγ-1866 |> Ειρήνη της Πράγας -μετά τον Αυστρο-Πρωσικό Πόλεμο το Βένετο παραχωρείται στην Γαλλία, που μετά το δίνει στην Ιταλία
• 20 Σεπ-1870 |> Το Παπικό Κράτος προσαρτάται από την Ιταλία
• 3 Φεβ- 1871 |> Η Ρώμη γίνεται πρωτεύουσα