Η καλλιεργούμενη εικόνα μιας εθνικά υπερήφανης κυβέρνησης, που αντιστέκεται και παλεύει με τα ιμπεριαλιστικά θηρία (τα οποία θεωρεί ωστόσο εταίρους της, λες και τα έχει εξημερώσει) είναι εξίσου απατηλή με την επίσημη ιστορική εκδοχή για το θαρραλέο ΟΧΙ που είπε τάχα ο δικτάτορας Μεταξάς –που απλώς έκανε μοιρολατρικά μια διαπίστωση: ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο…
Το σχετικά καινούριο στοιχείο είναι η σημερινή συγκέντρωση ενός γοητευμένου από τη δύναμη της εικόνας πλήθους, που ξαναφορά την ξεχασμένη του αγανάκτηση και διαδηλώνει σήμερα υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης, κατ’ ουσίαν.
Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι ότι διαδηλώνει, αλλά πως αδυνατεί να ξεχωρίσει τα πραγματικά αντίπαλα στρατόπεδα, με ποιους να πάει και ποιους να αφήσει, πού να διοχετεύσει την οργή του. Κι όσο αυτή η τελευταία μένει τυφλή, χωρίς στόχευση και κριτήριο, θα είναι καταδικασμένη να είναι άσφαιρη και να ξεθυμαίνει χωρίς να δικαιώνεται…
Σφυροδρέπανος
