Γράφει η Μαρία Καραπιπέρη //
Στον Σταυρό του Νότου επέλεξε να ορκιστεί, με όρκο μουσικό, όπως είχε προαναγγείλει, η κυβέρνηση συνεργασίας Μανώλη Ανδρουλιδάκη Πάνου Μπούσαλη. Ο Νίκος Παπαναστασίου ανέλαβε το υπέρ υπουργείο Προστασίας των Πλήκτρων, Ακορντεόν, και φυσαρμόνικας. Πρόεδρος της Βουλής των μουσών, προτάθηκε η Ρίτα Αντωνοπούλου και εκλέχτηκε παμψηφεί και με λατρεία.
Ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης είναι συνθέτης κιθαριστής, ο Πάνος Μπούσαλης τραγουδοποιός, η Ρίτα Αντωνοπούλου ερμηνεύτρια και οι τρεις σπουδαίοι και εξαιρετικά ταλαντούχοι.
Στην έναρξη της ορκωμοσίας φύσαγε η θάλασσα πλατιά (μ΄εντολή Μπούσαλη, Ανδρουλιδάκη) και μας ταξίδευε, στα πέρα μέρη, ανέμιζε το μπολερό του Λόρκα (διεθνιστικά) οι κιθάρες παιάνιζαν επικά τη νοσταλγία του έρωτά μας, και η θάλασσα η μικρή διευρυνόταν να μας ενώσει όλους.
Από σκηνής ρωτούσε ο Ανδρουλιδάκης: Θάλασσα, πικροθάλασσα γιατί να σ’ αγαπώ; Και ο λαός (κοινό) στο ρόλο των πειρατών «μεθοκοπώντας» ανταπαντούσαν, με ιαχές συνθημάτων: Πώς να μη σ’ αγαπήσω; Ο Κεμάλ ήρθε από τα βάθη της Ανατολής, να παραστεί στην ορκωμοσία, σεργιάνιζε ανάμεσά μας και πίστευε πως θα τον αλλάξει τον κόσμο κι έπεισε και μένα. Γιατί τα τραγούδια των Πάνου Μπούσαλη και Μανώλη Ανδρουλιδάκη πάντοτε τα κατάλαβα.
Τα στίφη νικήθηκαν κι άλλαζαν, έγχορδα, οι κιθαριστές τον ρου της Ιστορίας, με φωτιά και με μαχαίρι. Δήλωναν με τις μουσικές και τα τραγούδια την αλλαγή του κόσμου, την αναψυχή, την ορμή, τον έρωτα, το δάκρυ, του Τσε την μορφή. Όλα παροχές της κυβέρνησης συνεργασίας για την κάλυψη των αναγκών της ψυχής μας…
Το αξάν των Αγγλικών του πρωθυπουργού Μ. Ανδρουλιδάκη σκόρπισε ρίγη, στους συγκεντρωμένους, χαμόγελα στον Πάνο Μπούσαλη και συνεχίσαμε να ριγούμε και να χαμογελάμε, όταν σεργιανίζαμε 5 φορές τους ουρανούς με το δελφινοκόριτσο του Λίνου Κόκκοτου, που τιμούσε με την παρουσία του την «ορκωμοσία». Έκανε μάλιστα δήλωση στήριξης και μας συγκίνησε όλους. Μοιράστηκε μαζί μας την λαχτάρα που ένιωθε ακούγοντάς μας να συνοδεύουμε τους ερμηνευτές στα τραγούδια του.
Την ώρα της εξαγγελίας για την Παιδεία, σαν μικρά παιδιά που πηγαίναμε σχολείο σηκώναμε τα χέρια ψηλά για να ζεσταθούν στη βαρυχειμωνιά, καταχειροκροτώντας τον Πάνο που μοιράστηκε τις αναμνήσεις του μαζί μας.
Μάθαμε πώς ο Χρήστος Λεοντής ένωσε το χαρισματικό δημιουργικό ντουέτο, και προέκυψε η συνεργασία τους στο cd του Μανόλη «Χάλκινα Φεγγάρια» (σε στίχους Βασίλη Κανιάρη, με την παρουσία επίσης των Βασίλη Λέκκα, Γεράσιμου Ανδρεάτου και με τη φωνή της συγκλονιστικής Μαρίας Δημητριάδη σε ένα ανέκδοτο τραγούδι, Το Ναύπλιο, που όταν το ερμήνευσαν δεν βρήκαμε κανένα λόγο να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας).
Μετά η απόσταση από την σκηνή εκμηδενίστηκε. Βρεθήκαμε πλάι τους διανύοντας εν ριπή οφθαλμού μουσκεμένα χιλιόμετρα. Τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγά. Στα πανωφόρια μας, μέσα, οι φωνές τους και οι μουσικές τους, τζάκια «ολάναφτα». Θαλπωρή. Συρματόπλεγμα ούτε ίχνος. Την πόρτα του λαού χτύπησαν τα αηδόνια (Μανώλης, Πάνος) και τα λόγια τους δεν πήγαν χαμένα. Έσπειραν δάκρυα συγκίνησης και ζωγράφισαν στις καρδιές μας, σβήνοντας τον καθημερινό ζόφο και την κιτς πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται.
Πώς να σωπάσω κι εγώ μέσα μου την ομορφιά της υπέροχης βραδιάς που μας χάρισαν; Έφεραν στο Σταυρό του Νότου την θάλασσα, την γλώσσα που μιλάνε τα τραγούδια οι μουσικές, για να αντέχω, να μην χαμηλώνω τα φτερά, να βλέπω τον ήλιο με άλλα μάτια.
Στο 2ο μέρος ήρθε η ώρα να γίνουμε ακροβάτες, ισορροπιστές που ποτέ δεν κλαίνε, παρά μόνο όταν το νοσταλγικό χάιδεμα του Νίκου Παπαναστασίου στο ακορντεόν μάς ταξίδευε κόντρα στον καιρό… Κανείς δεν ήταν μόνος πια. Ήταν όλοι μαζί μας συνθέτες και ποιητές (Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λοΐζος, Λεοντής, Ρίτσος, Βάρναλης, Γκάτσος ως τους πιο σύγχρονους δημιουργούς: Ιωαννίδης, Περίδης, Χαΐνηδες). Όλοι βλέπαμε, ακροβατούσαμε προσηλωμένοι να φανεί ο Δράκοντας (νέο τραγούδι, από τον υπό ηχογράφηση δεύτερο δίσκο του Πάνου). Να μας θυμίσει πως οι αγώνες συνεχίζονται. Χαρούμενοι για το άκουσμα απολαύσαμε το χαρούμενο τραγούδι (Στίχοι- μουσική: Πάνος Μπούσαλης, Από το cd ”Γκέμμα”, 2ο βραβείο Φεστιβάλ Κοζάνης “Νικόλας Άσιμος”). Που δεν μιλάει για τα «καμμένα» και τις περικοπές… Ούτε για την ανασφάλιστη γενιά των 700; 400; 300;… Χαρούμενο Τραγούδι…
Κι ύστερα ήρθε η Ρίτα να εξαγγείλει πως εδώ και 50 χρόνια τίποτα δεν πάει χαμένο κι αν το δίκιο του αγώνα πολλά μας στέρησε, εμείς μες στις πορείες θα περνάμε γελαστοί. Είχα τραγουδήσει πολλές φορές πως είναι άλλο να πεθαίνεις για την Ελλάδα και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει μα η φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου διαδήλωσε μουσικά την αγανάκτηση, και την διαμαρτυρία μου.
Στη συνέχεια ακολούθησα την Άννα που είχε στην τσέπη της στίχους της Πολυδούρη, αγάπησα διαρκώς τους ποιητές, τα τρένα, την φωνή του Πάνου, του Μανώλη κι ορκίστηκα απόψε να μην κλάψω. Κι ήρθαν οι μουσικές και οι φωνές τους τύλιξαν τις πληγές με τον κρυφό πόθο ν’ αντισταθώ και να πατήσω τον όρκο μου. Να κλάψω τραγουδώντας.
Η κυβέρνηση συνεργασίας Μανώλη Ανδρουλιδάκη – Πάνου Μπούσαλη «έπεσε» αργά τη νύχτα μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων και επευφημιών. Ολοκλήρωσε την θητεία της στο Σταυρό του Νότου εκπληρώνοντας κάθε υπόσχεση που εξήγγειλε. Γι αυτό κι εμείς δίνουμε ψήφο συμμετοχής στις εμφανίσεις τους, ψήφο αποδοχής κι αγάπης. Και τους ψηφίζουμε για κυβέρνηση διαρκείας!
