Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Καθώς ξετυλίγονται οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα, με τη νέα απόπειρα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να ανατρέψουν πραξικοπηματικά την κυβέρνηση Μαδούρο, ο αστικός Τύπος – τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό – δίνει και πάλι ρεσιτάλ παραπληροφόρησης.
Γι’ αυτό, έχοντας ως οδηγό τις συμβουλές του Μπρεχτ για τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσει αυτός που θέλει να πολεμήσει το ψέμα και να γράψει την αλήθεια, θα επιχειρήσουμε μια όσο το δυνατόν πιο συνοπτική και ταυτόχρονα περιεκτική καταγραφή της κατάστασης στη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
1. Η Βενεζουέλα βιώνει τις τελευταίες ώρες άλλη μια καραμπινάτη, ενορχηστρωμένη από τις ΗΠΑ, απόπειρα πραξικοπήματος. Δεν πρόκειται ούτε για «λαϊκή εξέγερση» ούτε για «μαζικό ξεσηκωμό» εναντίον της κυβέρνησης Μαδούρο. Βασικός μοχλός του πραξικοπήματος είναι ο ηγέτης της δεξιάς αντιπολίτευσης και αυτοανακυρηγμένος «μεταβατικός πρόεδρος» Χουάν Γκουαϊδό. Δευτερεύοντα ρόλο, πλάϊ στον Γκουαϊδό, παίζουν άλλα στελέχη της αντιπολίτευσης που διατηρούν στενές σχέσεις με κυβερνητικά κλιμάκια των ΗΠΑ, όπως ο Λεοπόλδο Λόπες.
2. Στη Βενεζουέλα υπάρχει νόμιμα εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση. Οι προεδρικές εκλογές που έγιναν στις 20 Μάη 2018, ανέδειξαν νικητή το Νικολάς Μαδούρο με ποσοστό 67,7% έναντι 21% του αντιπάλου του Ανρί Φαλκόν.
Σημειώνεται ότι ο κύριος συνασπισμός της δεξιάς αντιπολίτευσης, το επονομαζόμενο «Προεδρείο Δημοκρατικός Ενότητας» (MUD), αποφάσισε να μην συμμετάσχει στις εκλογές.
Οι εκλογές του Μάη του ’18 έγιναν υπό την αυστηρή επιτήρηση του Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου (CNE), ενός κομματικά ανεξάρτητου φορέα τη δικαιοδοσία του οποίου αποφάσισαν από κοινού όλες οι συμμετέχουσες στην εκλογική διαδικασία παρατάξεις με σχετικό συμφωνητικό που υπέγραψαν. Να θυμίσουμε ότι το CNE είναι το ίδιο όργανο υπό την επιτήρηση του οποίου διεξήχθησαν οι βουλευτικές εκλογές του 2015, στις οποίες η αντιπολίτευση κέρδισε.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί το εξής: Στις αρχές του 2018, εκπρόσωποι της κυβέρνησης Μαδούρο και της δεξιάς αντιπολίτευσης (MUD) ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις, υπό διεθνή εποπτεία, στον Άγιο Δομίνικο προκειμένου να συμφωνήσουν σε μια κοινή φόρμουλα για τη διαδικασία των προεδρικών εκλογών. Λίγο πριν την υπογραφή κοινής συμφωνίας – με την κυβέρνηση Μαδούρο να έχει αποδεχθεί την πλειοψηφία των αιτημάτων του MUD – η αντιπολίτευση κάνει πίσω αρνούμενη να επικυρώσει τα συμφωνηθέντα.
Όπως έχει καταγγείλει ο επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας της βενεζουελάνικης αντιπολίτευσης, Τιμοτέο Ζαμπράνο, ο ίδιος δέχθηκε πιέσεις από ηγετικά κλιμάκια του συνασπισμού MUD να μην υπογράψει. Όπως έχει αποκαλυφθεί, ισχυρές πιέσεις ασκήθηκαν από τις κυβερνήσεις ΗΠΑ και Κολομβίας ώστε να μην υπάρξει καμία συμφωνία, η αντιπολίτευση να απέχει από τις εκλογές και να κατηγορηθεί ο Μαδούρο για «αυταρχική» και «αντιδημοκρατική» συμπεριφορά.
Ο “πρόεδρος-μαριονέτα” Χ.Γκουαϊδό με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Μάικ Πένς στη Μπογκοτά. Στο κέντρο, ο δεξιός, φιλοαμερικάνος πρόεδρος της Κολομβίας Ιβάν Ντούκε.
3. Οι ΗΠΑ είναι ο κύριος υπεύθυνος για την κοινωνική αναταραχή στη Βενεζουέλα και ο ηθικός αυτουργός της προσπάθειας αποσταθεροποίησης της χώρας. Το γιατί η κυβέρνηση Τραμπ επιθυμεί την ανατροπή του Μαδούρο και την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος-μαριονέτα των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι σαφές:
Η Βενεζουέλα αποτελεί άλλον έναν κρίκο στη μακρά αλυσίδα της ανάμειξης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα εσωτερικά χωρών της Λατινικής Αμερικής. Είναι γνωστή η ιστορία, από την Κούβα και τον Παναμά, μέχρι τη Χιλή και τη Νικαράγουα. Από το 1998, όταν και ανήλθε στην εξουσία της Βενεζουέλας ο Ούγκο Τσάβες, οι ΗΠΑ δεν έχουν σταματήσει τις προσπάθειες να ανατρέψουν την κυβέρνηση της χώρας.
Η Βενεζουέλα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως. Ως εκ τούτου, η αξιοποίηση αυτών των τεράστιων αποθεμάτων από αμερικανικούς – και όχι μόνο – μονοπωλιακούς κολοσσούς αποτελεί από μόνη της ισχυρό κίνητρο για τις αστικές τάξεις των ΗΠΑ και των συμμαχικών τους χωρών. Δεν είναι ωστόσο ο μοναδικός λόγος της αυξημένης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στη Βενεζουέλα.
Η ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής αποτελεί πεδίο ολοένα και αυξανόμενων ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μεταξύ των ΗΠΑ-ΕΕ και των αντιπάλων τους, Ρωσίας και Κίνας. Ο φόβος για αύξηση της ρωσικής και κινεζικής οικονομικής επιρροής στην περιοχή έχει ενεργοποιήσει τα επιθετικά αντανακλαστικά των ΗΠΑ και της ΕΕ τα οποία αποτυπώνονται στην πολεμική τους ενάντια στη Βενεζουέλα. Είναι επομένως σαφές ότι δεν τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για το λαό της Βενεζουέλας και τα επιχειρήματα περί «δημοκρατίας» και «άνθρωπίνων δικαιωμάτων» αποτελούν προσχήματα για να δικαιολογηθεί η ενεργότερη ανάμειξη τους.
4. Η Βενεζουέλα δεν έχει «σοσιαλισμό» ούτε «κομμουνιστική κυβέρνηση» όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζονται μια σειρά θλιβεροί απολογητές του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα που επικρατεί στη χώρα (πάνω από 70% ο ιδιωτικός τομέας) είναι υπεύθυνο για την δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πλατιά κοινωνικά στρώματα.
Η καπιταλιστική κρίση, η πτώση των τιμών του πετρελαίου (βασικό εξαγωγικό προϊόν), σε συνδυασμό με τις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει ΗΠΑ και ΕΕ, αποτελούν τους βασικούς λόγους της επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου στη χώρα.
Αυτήν την σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα διαχειρίζεται η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο.
Τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας (περίπου 300 δις. βαρέλια) βρίσκονται στο στόχαστρο μεγάλων μονοπωλιακών πετρελαϊκών ομίλων από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
5. Ο αυτοανακηρυγμένος «μεταβατικός πρόεδρος» Χουάν Γκουαϊδό είναι αχυράνθρωπος της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Πρόκειται για άλλον ένα “ηγέτη-μαριονέτα” της δεξιάς αντιπολίτευσης, μετά από τους – καταδικασμένους από τη βενεζοελάνικη δικαιοσύνη – Ενρίκε Καπρίλες και Λεοπόλδο Λόπες.
Ο Γκουαϊδό δεν επιλέχθηκε τυχαία για το ρόλο του αχυρανθρώπου των ΗΠΑ. Το 2007 αποφοίτησε από το πρόγραμμα διακυβέρνησης και πολιτικής διαχείρισης του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον, έχοντας ως μέντορα του τον βενεζουελάνο οικονομολόγου Λουίς Ενρίκε Μπερισμπεϊτία, υπερασπιστή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας και πρώην διευθυντικού στελέχους του ΔΝΤ. Πριν την αποφοίτηση του, ο Γκουαϊδό είχε….«μετεκπαιδευτεί» στο Βελιγράδι, παρακολουθώντας ειδικά σεμινάρια από το επονομαζόμενο «Κέντρο Εφαρμοσμένων Μη Βίαιων Δράσεων και Στρατηγικών (CANVAS)». Το εν λόγω κέντρο, του οποίου οι σχέσεις με την CIA δεν είναι διόλου κρυφές, είναι γνωστό για την προετοιμασία τεχνητών «εξεγέρσεων» όπως, για παράδειγμα, η περίφημη «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία.
Η μετέπειτα δράση του Γκουαϊδό διανθίστηκε από την ενεργό συμμετοχή του σε «ομάδες κρούσης» (όπως η οργάνωση «Generation 2007») που χρησιμοποιήθηκαν σε σειρά βίαιων αντικυβερνητικών επεισοδίων και σαμποτάζ. Με λίγα λόγια, πρόκειται για άτομο που τελεί ολοκληρωτικά υπό την πολιτική κηδεμονία των ΗΠΑ, έχοντας αναλάβει να παίξει το ρόλο του αντι-Μαδούρο για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών.
6. Η στάση της Ε.Ε. στο ζήτημα της Βενεζουέλας αποτελεί μνημείο υποκρισίας και χυδαιότητας. Ήδη οι περισσότερες κυβερνήσεις της Ε.Ε, είτε σοσιαλδημοκρατικές είτε δεξιές – έχουν αναγνωρίσει τον Γκουαϊδό ως «μεταβατικό πρόεδρο», σιγοντάροντας ουσιαστικά την πολιτική των ΗΠΑ.
Οι φλυαρίες της Ε.Ε, όπως αυτές αποτυπώνονται στην πρόσφατη ανακοίνωση της Ύπατης Εκπροσώπου της Ένωσης Φεντερίκα Μογκερίνι, περί «ειρηνικής» και «δημοκρατικής διεξόδου» από την κρίση αποτελούν προσχήματα για την επιβολή ενός ήπιου πραξικοπήματος. Με λίγα λόγια, επιχειρούν να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση Μαδούρο να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές, έτσι ουτώς ώστε να διευκολυνθεί η άνοδος του Γκουαϊδό και των δεξιών πραξικοπηματιών στην εξουσία.
Στο πλαίσιο αυτό είναι καταδικαστέα και απαράδεκτη η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η οποία, όχι μόνο αποσιωπεί το βρώμικο ρόλο των ΗΠΑ ως υποκινητή του πραξικοπήματος αλλά συντάσσεται ανοιχτά με τις θέσεις της Ε.Ε. Αν η ηγεσία και ο λαός της Βενεζουέλας έχουν τέτοιους «φίλους», σαν τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνηση του, τότε είναι ν’ απορεί κανείς, τι τους θέλουν τους εχθρούς;
Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της χώρας είναι αντίθετη στα πραξικοπηματικά σχέδια των ιμπεριαλιστών.
7. Αξιομνημόνευτη είναι η κολοσσιαία υποκρισία όσων κατηγορούν την κυβέρνηση Μαδούρο για δήθεν «αυταρχικότητα» και «άσκηση βίας» απέναντι σε «ανυπεράσπιστους διαδηλωτές».
Πρόκειται για τους ίδιους που δε βγάζουν άχνα όταν οι ιμπεριαλιστές φονιάδες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ μακελεύουν ολόκληρους λαούς, όπως έγινε στη Μέση Ανατολή και παλαιότερα στα Βαλκάνια. Που σιωπούν εκκωφαντικά όταν οι βόμβες της κυβέρνησης Νετανιάχου κομματιάζουν παιδικά κορμιά στη Γάζα.
Είναι οι ίδιοι που δε βρήκαν ούτε μισή κουβέντα να αρθρώσουν για τη βίαιη καταστολή των διαδηλωτών από την κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία. Οι ίδιοι που δεν ενοχλήθηκαν ούτε κατ’ ελάχιστο από την επικράτηση, μόλις πριν λίγους μήνες, ενός καραμπινάτου φασίστα στη Βραζιλία, του Ζαϊχ Μπολσονάρο.
Για τέτοια αλά κάρτ «ευαισθησία» μιλάμε.
8. Κάθε δημοκρατικός άνθρωπος, στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο, οφείλει να καταδικάσει χωρίς περιστροφές το πραξικόπημα των ΗΠΑ και του αχυρανθρώπου τους Γκουαϊδό. Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να αναμειγνύονται στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα της Βενεζουέλας και οποιασδήποτε χώρας.
Άσχετα της άποψης που μπορεί να έχει ο καθένας για τον πρόεδρο Μαδούρο και την κυβέρνηση του, είναι σαφές ότι πρόκειται για το νόμιμα εκλεγμένο ηγέτη της χώρας. Ο Μαδούρο αποτελεί επιλογή του βενεζουελάνικου λαού, ο Γκουαϊδό επιλογή των επιτελείων της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Μοναδικός αρμόδιος να καθορίσει την κυβέρνηση του, το παρόν και το μέλλον της Βενεζουέλας είναι ο ίδιος ο λαός της, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις και επεμβάσεις. Αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα του λαού της Βενεζουέλας οφείλουμε να το υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων.
Η ιστορία – ας το εμπεδώσουν οι πραιτοριανοί του αμερικανοτσολιαδισμού- δεν φτιάχνεται στα εργαστήρια της CIA και των κυβερνητικών γραφείων. Την ιστορία τη φτιάχνουν με τους αγώνες τους οι λαοί.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός της Βενεζουέλας θα νικήσουν, όσο κι’ αν θέλουν να τους καθυποτάξουν τα μαύρα κοράκια του ιμπεριαλισμού και οι θλιβεροί αχυράνθρωποι του.
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
