Ιδού πώς «αποτιμά» η «Αυγή» τις μεγάλες κινητοποιήσεις νεολαίας και εργαζομένων του Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα: «…βρέθηκαν από τη μία πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, που ζητούσε η κοινωνία να αφουγκραστεί τη φωνή των νέων και από την άλλη ένα ετερόκλητο μπλοκ “νόμου και τάξεως” με πρωταγωνιστή τη ΝΔ, αλλά και με στελέχη του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, και από το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ που ζητούσε – με αποχρώσεις – το τσάκισμα της εξέγερσης “με κάθε μέσο“».
Μέσα σε λίγες γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι μπορεί να πέρασαν έντεκα χρόνια, όμως δεν παύει να επιδεικνύει την έφεσή του στο ψέμα και την προβοκάτσια, παράλληλα με τη χυδαία επιχείρηση κολακείας της νεολαίας.
Της νεολαίας, που μόλις 7 χρόνια μετά το 2008, δηλαδή το 2015, τσάκισε ως κυβέρνηση για μια ακόμα φορά, ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, πολλοί από τους οποίους είχαν θητεύσει στις αγκάλες του ΛΑΟΣ.
Για την Ιστορία, κι επειδή η διαστρέβλωση έχει κοντά ποδάρια, να θυμίσουμε ότι τον Δεκέμβρη του 2008, το πρώτο κόμμα που πραγματοποίησε συλλαλητήριο ενάντια στην καταστολή, καταγγέλλοντας την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή, ήταν το ΚΚΕ, με τη μεγάλη συγκέντρωση της ΚΟ Αττικής στις 8 Δεκέμβρη στην Ομόνοια.
✔️ Αυτό που δεν έκανε το ΚΚΕ σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να χαϊδεύει τα αυτιά διάφορων 🏴 προβοκατόρικων μηχανισμών που έδρασαν τότε.
Αντίθετα, το ΚΚΕ καλούσε «να γίνει κάστρο δράσης ο κάθε τόπος δουλειάς, το κάθε σχολείο, η κάθε αίθουσα διδασκαλίας και η κάθε γειτονιά…».
Εξάλλου, η ΚΝΕ ήταν η μόνη Οργάνωση που πραγματοποίησε κινητοποίηση ενάντια στην προκλητική απόφαση αποφυλάκισης του Κορκονέα τον περασμένο Ιούλη, μια απόφαση που «πατούσε» στον απαράδεκτο Ποινικό Κώδικα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεγαλύτερη πρόκληση, βεβαίως, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» προσπαθούν να εμφανιστούν ως αυτόκλητοι «εκπρόσωποι» αυτών των νέων που διαδήλωναν το 2008.
Είναι πρόκληση ακριβώς γιατί αυτοί οι νέοι είναι που σήμερα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, περιπλανώνται μεταξύ ανεργίας, μισοδουλειάς και μετανάστευσης χάρη στη βάρβαρη πολιτική που υπηρέτησε και η δική του κυβέρνηση.
Είναι η νεολαία των εργασιακών γκέτο, του «απαγορεύεται» να απεργήσεις, του «δεν θα πάρεις ποτέ σύνταξη», ελέω των νόμων Αχτσιόγλου – Κατρούγκαλου.
Πάει πολύ, λοιπόν…
ΣΣ |> Το άρθρο, με υπογραφή «Γ.Κ», αφού αναφέρεται εισαγωγικά στο σύνθημα “merry crisis and happy new fear“, (καλή κρίση και ευτυχισμένος ο καινούργιος φόβος) που -λέει ήταν -εν αγνοία κατά πάσαν πιθανότητα αυτού που το έγραψε, προφητικό… και στη συνέχεια τα «ωραία» που αναφέραμε παραπάνω, δείγμα γραφής του οπορτουνιστικού χώρου -ανεξαρτήτως αποχρώσεων (53+ κλπ) με την αναφορά στο φάσμα – «spectre» κατά Ian Fleming (του σημιτικού βεβαίως-βεβαίως και όχι του Συριζέικου) ΠΑΣΟΚ ➕ από το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ, έχει συνέντευξη με «τέσσερις νέους του 2008 που έζησαν από κοντά τα γεγονότα και τους ζητήσαμε να περιγράψουν το τότε με τα μάτια τού τότε και το τότε με τα μάτια τού σήμερα»…
✔️ Νεφέλη Μπίρμπα: Τίτλος Δεκέμβρης δεν ήταν τα “επεισόδια στο κέντρο“ (η αγωνία μας στο κατακόρυφο, αλλά ὤδινεν ὄρος και -εν συνεχεία, ἔτεκεν τον μῦν…)
Ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο, ακόμα υπάρχουν stencil του Αλέξη σε ευρωπαϊκές πόλεις (σω…ω…ω..πα!) -και συνεχίζει απτόητη…
Αξέχαστα θα μου μείνουν και τα δελτία ειδήσεων του Mega (ΣΣ |> κάτι σαν επανάσταση στην επανάσταση –Πώς μας ενώνει. Και πώς μας δονεί. Του Διακογιάννη η φωνή, που έλεγε ο Κηλαηδόνης)
Υπήρξε η πρώτη κινηματική διαδικασία που αφορούσε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και δημιούργησε τις προϋποθέσεις συντονισμού και συνεννόησης του αριστερού μπλοκ αλλά και μια παρακαταθήκη «αντίστασης» και αλληλεγγύης.
Ο Δεκέμβρης έδωσε ένα αφήγημα και στο συντηρητικό μπλοκ. Το άβατο των Εξαρχείων, τα μπάχαλα, η τρομοκρατία και η ανερυθρίαστη προπαγάνδα της τηλεόρασης θεμελιώθηκαν τότε και λειτουργούν μέχρι σήμερα.
Η επέτειος της 6.12 παραμένει ακόμα μια πληγή που καλούμαστε να διαχειριστούμε, αλλά θα πρέπει να προβληματιστούμε για το πώς. Δεν αρκεί να αποτελεί άλλοθι μιας απλής εκτόνωσης, χωρίς να βάζει κάποιον ευρύτερο προβληματισμό. Το αίτημα για λιγότερη καταστολή είναι ξανά επίκαιρο, αλλά παραμένει μερικό. Αυτό που λείπει είναι ένα συνολικότερο όραμα τόσο από την εξωκοινοβουλευτική όσο και απ’ την «κυβερνητική» Αριστερά
[ ΣΣ |> Σ’ αυτό το τελευταίο έχει ένα δίκιο, αλλά μόνο σχετικά με το όραμα της εγκλωβισμένης εκεί λαϊκής οικογένειας -γιατί το όραμα του Τσιπρέικου υπάρχει: είναι το «όραμα» του κεφαλαίου που ενσωματώνει στρατηγικές κατευθύνσεις του, «από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι το φιλελεύθερο κέντρο», για την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία καλύτερων όρων ανάκαμψης για τους επιχειρηματικούς ομίλους ξελασπώνοντας την πολιτική των μνημονίων, εξωραΐζοντας την ΕΕ κλπ -χωρίς να ξεχνάει τον διαβολικά καλό Τράμπ… ]
✔️ Αλεξάνδρα Φτούλη – Μέλος Κεντρικού Συμβουλίου Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ : Κινητοποίησε ανθρώπους με διαφορετική ταξική καταγωγή
Τα λάθος όμως ερωτήματα πάντα δίνουν λάθος απαντήσεις. Το σωστό ερώτημα για την εξέγερση του 2008 δεν είναι τι ήταν… αλλά, αντίθετα, τι δεν ήταν, γιατί πολύ απλά ο Δεκέμβρης, ο δικός μας Δεκέμβρης, ήταν ένα πολύμορφο κίνημα που κατάφερε να κινητοποιήσει ανθρώπους με διαφορετική ταξική καταγωγή και διαφορετικό τρόπο έκφρασης…
Έτσι, δίπλα στον διαδηλωτή της Αριστεράς βρέθηκε ένας νέος από τη Γλυφάδα που για πρώτη φορά κατέβηκε στον δρόμο και δίπλα στον άνεργο ένας καλά αμειβόμενος εργαζόμενος τράπεζας.
✔️ Γιώργος Διάκος: Δημοσιογράφος, μέλος Κεντρικού Συμβουλίου Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Κοιταχτήκαμε με τον διπλανό μου και είπαμε «εξέγερση, φίλε»…
✔️ Προκόπης Κοσμόπουλος: Κάτι περισσότερο από διαδήλωση, κάτι λιγότερο από επανάσταση
Αυτό που κρατάμε από τον Δεκέμβρη είναι η ανάδυση νέων τρόπων κινητοποίησης, συντονισμού και κοινωνικής δράσης με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, η επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, οι αυτοδιαχειριστικές εστίες, οι καταλήψεις σε πολιτιστικούς χώρους, οι δημιουργικές παρεμβάσεις, η επαναθεμελίωση των συλλογικοτήτων και η σημασία του αυθόρμητου των μη παραδοσιακών μορφών αντίστασης. Το κριτικό δίδαγμα που αναδεικνύει ο Δεκέμβρης είναι η αναγκαιότητα ενός πολιτικού υποκειμένου που θα είναι οργανικό κομμάτι οποιασδήποτε κοινωνικής διαδικασίας, θα πολιτικοποιεί την οργή και θα συνενώνει τα επιμέρους αιτήματα σε ένα συνολικό σχέδιο με στόχο τη χειραφέτηση (ΣΣ |> όποιος κατάλαβε κάτι να μας το πει…)
