Χλωμή μητέρα
ήσουν πάντα εκεί
μα, το τραγούδι του πατέρα
σε συνόδευε με αναμένω κερί
στη λίμνη του Μπεκίρ.
Σκεφτόσουν όλη μέρα
τι θα φάμε, τι θα πιούμε
μα, τη νύχτα νηστικοί θα κοιμηθούμε
(μας) έλεγες κάθε πρωί.
Το δειλινό βιαζόταν να μας προλάβει
μα ήρθε το κανακάρη
να πάρει το πουκαμισάκι.
είχε μόνο χαβιάρι
“σλουρπ” το κατάπιε το τερατάκι.
κατά το βραδάκι.
Άπλωνες τα δύο σου χέρια
και την κεφαλήν σου στο μαξιλάρι.
Το τραγούδι του πατέρα
δίπλα σου σε ηρεμούσε
κι όμως, σε καμάρωνε
κι έξω ο αέρας ξεφυσούσε.
