Κρατάς ένα λουλούδι φωτεινό, παράξενα ελλειπτικό και πάλλευκο σαν χιόνι.
Χαίρε, ότι ο κήπος της ψυχής σου μένει αμάραντος.
Χαίρε, ότι η πίστη σου δεν εχάθη εις οδούς απωλείας.
Μαζί ποτέ δε θα σηκώσουνε ούτε τους νεκρούς με τα άυλα μάτια,
ούτε τη φρικιώσα απουσία του λόγου και των λέξεων.
Την ψυχή σου δε θα προσεγγίσουν άνθρωποι σκοτεινοί,
δε θα την αγγίξουν άλλοι ορίζοντες,
αυτά είναι τα αεί επί της γης.
Ο Φεβρουάριος δεν έχει άλλον δρόμο μετά το ψυχοτρόπο Σάββατο που σού ’κλεισε τα μάτια.
Χαίρε, ότι κοιμήθηκες με όλες σου τις προθέσεις στολισμένη.
Χαίρε, ότι φεύγεις πιο κοντά στο αίνιγμα του θανάτου
ο ουρανός σου δεν γνωρίζει τις πτώσεις της γραμματικής,
πλην μόνο τις θετικές εξάρσεις σου.
Χαίρε, ότι το εύφλεκτο εγώ σου είναι το ίδιο και από μόνο του άκαυτη βάτος.
Φεύγεις όπως το διάλεξες και τόγραψες,
με τις ίδιες ακριβώς κινήσεις, που κάνουν αυτοί που μένουν για πάντα εδώ.
22/2/2020
