Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ», έλεγα και ξανάλεγα στη Γεωργία.
Στις δύο πρώτες μέρες του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο πάρκο Τρίτση, ήμασταν συνεχώς δίπλα στο βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής. Εκεί είχα κλείσει ραντεβού με τους διαδικτυακούς μου φίλους, για να γνωριστούμε έξω από τις οθόνες, εδώ στον πραγματικό κόσμο.
Ήμασταν εκεί από τις 6.30’μμ έως αργά, μετά τις 10.00’μμ και τα δύο βράδια. Δεκάδες φίλοι και γνωστοί πέρασαν από εκεί. Μιλήσαμε για τα βιβλία μου (που είχα την τιμή να φιλοξενούνται στο βιβλιοπωλείο), βγάλαμε φωτογραφίες, άκουσα πολύ καλά λόγια για τον τρόπο που γράφω.
Εγώ όμως ανησυχούσα για το πόσος κόσμος θα ερχόταν στο Φεστιβάλ.
«Μα δεν βλέπεις», μου έλεγε η Γεωργία, «είναι πολύ περισσότερος από πέρυσι».
Εγώ όμως, από εκείνο το σημείο, δεν μπορούσα να έχω ολόκληρη την εικόνα του χώρου και ανησυχούσα.
Την τρίτη ημέρα, κατά τις 8.00’μμ, βλέπουμε το κόκκινο ποτάμι με τα παιδιά της ΚΝΕ, να κατευθύνονται προς την κεντρική εξέδρα.
Αμέσως αρπάζουμε τις καρέκλες μας στο χέρι και πάμε και εμείς προς στην εξέδρα.
Λίγα μόνο μέτρα καταφέραμε να κάνουμε. Ο χώρος ήταν ήδη υπέρ πλήρης! Η κοσμοπλημύρα ήταν τόσο μεγάλη, που τα τεράστια βιβλιοπωλεία βρέθηκαν να είναι μέσα στην συγκέντρωση.
Άρχισε η ομιλία του Κουτσούμπα. Για πρώτη φορά ο κόσμος άκουγε με τόσο προσοχή τον ομιλητή. Μου έκανε εντύπωση, γιατί συνήθως κάνω πολλές παρατηρήσεις στους γύρω μου, να σταματήσουν να φωνάζουν για να μπορώ να ακούω. Ο κόσμος, πράγμα ασυνήθιστο, έμενε στη θέση του, οι μετακινήσεις στο χώρο ήταν πολύ περιορισμένες!
Αφού τελείωσε η ομιλία και άρχισε το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, ο περισσότερος κόσμος συνέχισε να παραμένει εκεί. Μετά τις 11.00’ μμ αποφασίσαμε με τη Γεωργία να κάνουμε έναν γύρω στο χώρο.
Κατάπληκτοι διαπιστώσαμε ότι όλοι οι χώροι πίσω από την κεντρική εξέδρα και πίσω από τις μεγάλες κατασκευές, ήταν γεμάτες κόσμο.
«Μα πίσω και από τις σκαλωσιές;» έλεγα εντυπωσιασμένος στην Γεωργία.
Πήγαμε στο θεατράκι να καθίσουμε λίγο, να ξεκουραστούμε. Γεμάτο κόσμο κι αυτό. Όχι, δεν υπήρχε κάποια εκδήλωση εκεί. Ο κόσμος καθόταν και άκουγε τα μεγάφωνα από την κεντρική εξέδρα. Μέχρι και στο ταρατσάκι του είχε σκαρφαλώσει η πιτσιρικαρία για να βλέπει το χώρο.
Περασμένες 11.00 μμ. Συνεχίσαμε να περπατάμε. Τα πρανή στα λοφάκια που υπάρχουν στον πέριξ χώρο, ήταν γεμάτα κόσμο καθισμένος κατάχαμα. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό. Και έχω πάει σε όλα τα Φεστιβάλ στο Πάρκο Τρίτση.
Χαρούμενος γυρνάω και λέω στην Γεωργία: «τελικά ΕΧΕΙ ΔΙΠΛΑΣΙΟ ΚΟΣΜΟ από πέρυσι!».
Ναι, φέτος το ΦΕΣΤΙΒΑΛ 100 χρόνια ΚΚΕ – 50 χρόνια ΚΝΕ, δεν είχε πολύ κόσμο.
Είχε απίστευτα πολύ κόσμο!
Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, μού έρχονται στο νου τα λόγια του γραμματέα μας, του Δημήτρη Κουτσούμπα.
«Αυτό που σήμερα μοιάζει ακίνητο θα κινηθεί.
Αυτοί που σήμερα σιωπούν θα μιλήσουν!
Και θα βροντοφωνάξουν: Αυτός ο σάπιος κόσμος μπορεί, πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει!»
________________________________________________________________________________________________
Ο Γιάννης 
