Στις 20 Δεκεμβρίου 1981 πεθαίνει ο Δημήτρης Ροντήρης. Σκηνοθέτης που σφράγισε με την αισθητική και υποκριτική του άποψη το ελληνικό θέατρο του 20ού αιώνα. Σημάδεψε τη θεατρική αισθητική αντίληψη από τη δεκαετία του 1930 και μέχρι τη δεκαετία του 1960., κύρια στον τομέα του κλασικού θεάτρου (αρχαίου και σεξπηρικού).
Γεννήθηκε το 1899 στον Πειραιά. Μετά τις σπουδές του στη Νομική και τη Φιλοσοφική Σχολή άρχισε να ασχολείταιμε το θέατρο σαν ηθοποιός πρωταγωνιστώντας σε μεγάλους θιάσους.
Το 1930 πάει στη Βιέννη και σπουδάζει σκηνοθεσία πλάι στον Μαξ Ράινχαρντ. Τρία χρόνια αργότερα γυρίζει στην Αθήνα, σκηνοθετεί στο Εθνικό και ανααμβάνει το ρόλο του πρώτου σκηνοθέτη του θεάτρου.
Το 1938 αναβιώνει τις παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή βάζοντας τα θεμέλια της εμηνευτικής αντίληψης πάνω στο αρχαίο δράμα που επικράτησε για πολλά χρόνια.
Το 1957 ιδρύει το Πειραϊκό Θέατρο με το οποίο ο Ροντήρης απέκτησε διεθνή φήμη χάρη στις παραστάσεις στο εξωτερικό με αρχαία δράματα.
Υπηρέτησε την τέχνη του θεάτρου με ασκητική αφοσίωση. Υπήρξε μέγας δάσκαλος ηθοποιών και ακόμη ο πρώτος Ελληνας σκηνοθέτης που επιδόθηκε συστηματικά στην προσπάθεια σκηνικής ερμηνείας του αρχαίου δράματος. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο φυσικός χώρος του δράματος είναι το ύπαιθρο, εγκαινίασε το θέατρο Ηρώδου του Αττικού, έπαιξε την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, για πρώτη φορά μετά Χριστόν, στο θέατρο της Επιδαύρου (1938) και εγκαινίασε το 1954 με τον «Ιππόλυτο» το Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30, οπότε ανατέλλει το άστρο του νεαρού τότε σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου, ως τα τέλη του ’60, ο Ροντήρης παρουσίασε περισσότερα από 150 έργα του κλασικού, νεοκλασικού και νεότερου δραματολογίου, συνεργάστηκε με ηθοποιούς όπως ο Βεάκης, η Κοτοπούλη, ο Γληνός, ο Μυράτ, ο Μινωτής, η Παξινού, η Παπαδάκη, η Μανωλίδου, ο Κατράκης, η Αρώνη, ο Χορν, η Παπαθανασίου κ.ά.
