Είναι πια γεγονός: Στη μάχη των δύο πολιτικών «δεινοσαύρων» για την προεδρία των ΗΠΑ χύθηκε το πρώτο αίμα, για να μας υπενθυμίσει πως και η διαπάλη ανάμεσα σε αστούς πολιτικούς, που εκφράζει την όξυνση των αντιθέσεων στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, μπορεί να φτάσει και σε τέτοιο (βίαιο) σημείο και να λάβει ακόμη και τέτοια (βίαια) χαρακτηριστικά.
Και η αλήθεια είναι πως η απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ στην Πενσιλβάνια από τον 20χρονο ένοπλο Τόμας Μάθιου Κρουκς, άσχετα από τα κίνητρά της, ή από το εάν αυτός δρούσε ως «μοναχικός λύκος» ή ήταν «κομμάτι» μιας μεγαλύτερης συνωμοσίας, επέδρασε ως «ούριος άνεμος» στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ, σαφώς περισσότερο από τα σαρδάμ που παρουσιάζει δημοσίως ο συνυποψήφιός του, Τζ. Μπάιντεν.
Βεβαίως, ο δρόμος ως τις κάλπες είναι ακόμη μακρύς και μπορεί να αποδειχτεί και αμφίρροπος, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος των καπιταλιστικών συμφερόντων, που συγκρούονται στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα στην ΕΕ, που ήδη δείχνει «συναχωμένη» από τις «πυρετώδεις» πολιτικές διεργασίες στις ΗΠΑ.
Έτσι και στη χώρα μας πολιτικοί παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ, αλλά και του υπόλοιπου «τόξου» των πολιτικών δυνάμεων του ευρωατλαντισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΕΛ. ΛΥΣΗ κ.ο.κ.) με μεγάλη ανησυχία και άγχος παρακολουθούν τις εξελίξεις στις ΗΠΑ, δημιουργώντας με τις δηλώσεις τους μια «ηχώ» από τους πυροβολισμούς που έριξε ο Κρουκς.
Εάν ίσχυε ο ισχυρισμός της ρωσικής ηγεσίας, που αναπαράγεται και στη χώρα μας από ορισμένους αναλυτές, πως η ΕΕ έχει …«νάνους» πολιτικούς και «εξαρτημένους» από τις ΗΠΑ, που απλώς υλοποιούν ό,τι διατάσσει η Ουάσινγκτον, απεμπολώντας τα «εθνικά συμφέροντα» των χωρών τους, θα περίμενε κανείς πως οι γεωπολιτικές προτεραιότητες που θέτει η εκκολαπτόμενη «τραμπική» προεδρία θα δημιουργούσαν μια κατάσταση ανακούφισης στις χώρες της ΕΕ, που θα αποτίναζαν τον αμερικάνικο «βραχνά». Στην πράξη, όμως, με εξαίρεση τον Ούγγρο πρόεδρο, Όρμπαν, βλέπουμε το ενδεχόμενο της ανάληψης της αμερικανικής ηγεσίας από τον Τραμπ να προκαλεί ισχυρούς «πονοκεφάλους» σε όλη την ΕΕ.
Ο γερουσιαστής Τζ. Ντ. Βανς, που επιλέχθηκε από τον Τραμπ ως υποψήφιος για την αντιπροεδρία της χώρας, με μεγάλη σαφήνεια έχει καταστήσει σαφές πως θεωρεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία μια «μεγάλη οικονομική τρύπα» για τις ΗΠΑ, που πρέπει άμεσα να κλείσει, σε αντίθεση με την προσοχή που πρέπει να δοθεί στον «κινεζικό κίνδυνο» καθώς και σε άλλες περιοχές, όπως είναι αυτή της Μέσης Ανατολής.
Αυτή η «νέα αμερικανική γραμμή» έρχεται σε σαφή αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική γραμμή στην ΕΕ, πρώτα απ’ όλα με αυτή που έχουν χαράξει εδώ και πολλά χρόνια οι «ατμομηχανές» της, η Γερμανία και η Γαλλία, που έχουν επενδύσει πολλά στην Ουκρανία και στην «κατοχύρωση» των δικών τους μονοπωλίων στα εδάφη της, όπως και στο παραπέρα αδυνάτισμα της ανταγωνίστριας καπιταλιστικής δύναμης στην Ευρώπη, της Ρωσίας. Ας μη μας διαφεύγει πως και πριν την ενσωμάτωση στη ρωσική επικράτεια του 20% των κατακτημένων εδαφών της Ουκρανίας, η Ρωσία είχε τα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα εδάφη στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Όπως, επίσης, Γερμανία – Γαλλία και στο σύνολό της η ΕΕ εξακολουθεί να βλέπει την Κίνα περισσότερο ως έναν ισχυρό ανταγωνιστή, με τον οποίο μπορεί να παζαρέψει, παρά ως αντίπαλο για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», όπως δηλαδή αντιμετωπίζουν την Κίνα οι ΗΠΑ και ακόμη πιο πεντακάθαρα ο Τραμπ.
Το σοκ των ηγεσιών στις χώρες της ΕΕ μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, όταν ακούνε τους εκπροσώπους του Τραμπ να μεταφέρουν τον δείκτη της προσοχής των πολιτικών τους από την «πράσινη μετάβαση», που έχει ανοίξει την αδηφάγα όρεξη των ανάλογων «πράσινων» μονοπωλίων και στις ΗΠΑ και τα οποία υπολόγιζαν το επόμενο διάστημα να βάλουν στην «τσέπη» από «πράσινα» έργα 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, υπέρ άλλων ανταγωνιστικών μονοπωλιακών συμφερόντων, π.χ. αυτών των ορυκτών καυσίμων.
Η ταραχή των πολιτικών ηγεσιών στις χώρες της ΕΕ γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν βλέπουν το ιδεολογικό βάρος της αστικής πολιτικής των ΗΠΑ να υποχωρεί από τον λεγόμενο ατομικό δικαιωματισμό και να οδηγείται στην υπεράσπιση των λεγόμενων παραδοσιακών αξιών, δηλαδή στην ιδεολογικο-πολιτική «πλατφόρμα», που εδώ και χρόνια έχει οριοθετήσει η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας. Για να μην ξεχνιόμαστε, αυτές τις μέρες (11-21 Ιούλη) στη Ρωσία, στην πόλη Εκατερίνομπουργκ, διεξάγεται το «Διεθνές φεστιβάλ: Τσαρικές μέρες», όπου μέσα από διάφορες θρησκευτικές λειτουργίες και άλλες «πολιτιστικές δραστηριότητες» εκθειάζεται ο τελευταίος Τσάρος Νικόλαος Β’, που καθόλου τυχαία έφερε το παρατσούκλι «ο αιμοσταγής», καθώς και η τσαρική οικογένεια και μέσα από εκεί η προσήλωση στις λεγόμενες «παραδοσιακές» αξίες.
Η ηγεσία της ΕΕ, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει το ισχυρό σοκ, έχει το τελευταίο διάστημα ανακαλύψει το «φάρμακο» της λεγόμενης στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης, όπως και το γιατροσόφι της «πολεμικής οικονομίας». Έτσι οι διάφορες φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες της ΕΕ από τη μια θέλουν να στείλουν το νέο «λογαριασμό» στα λαϊκά στρώματα των χωρών τους, που θα κληθούν να πληρώσουν από την τσέπη, αλλά και με το αίμα τους τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στο όνομα της απόκτησης «στρατηγικής αυτονομίας» από τις ΗΠΑ. Από την άλλη αφήνουν χώρο στις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, και στους «ακολούθους» τους στην Ευρώπη να εμφανιστούν δήθεν ως «περιστέρια» της ειρήνης.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως όποια γραμμή κι αν επικρατήσει μέσα στους κόλπους του αμερικανικού και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αυτό δεν μπορεί να γιατρευτεί από τα οικονομικά και κοινωνικά του αδιέξοδα, που προκαλούν τη φτώχεια, την ανεργία, τις οικονομικές κρίσεις, τους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τις πρώτες ύλες, τους δρόμους του εμπορίου, τα μερίδια των αγορών, τα γεωπολιτικά στηρίγματα. Καμία κυβερνητική επιλογή μέσα στο αστικό σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια, την ειρήνη και την ευημερία στους λαούς. Η θέση του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως και όλων των απολογητών του βρίσκεται στον «σκουπιδοτενεκέ» της Ιστορίας.
Απέναντι στη μάχη των αμερικανικών πολιτικών «δεινοσαύρων» προβάλλει ακόμη πιο επίκαιρος, αναγκαίος, ειρηνικός και δίκαιος εκείνος ο κόσμος που μπορεί να ανατείλει μόνον με την πάλη των λαών για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας.
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το Dnews.gr.
