Ο Hassan Yassine δεν είναι από την ανατολή κι έτσι μάλλον δε πέρασε από τα μέρη μας
Κυνηγημένος στη χώρα του -το Σουδάν, ο Χασάν Γιασίν βρέθηκε εξόριστος-πρόσφυγας στη Γαλλία από το 2007.
Καταγωγή από το άγνωστο σε μας Ummdurman (δυτικά του Νείλου, η πιο μεγάλη περιοχή της χώρας).
Στοχοποιήθηκε σαν «αντικαθεστωτικός», όταν πήρε ενεργά μέρος σε ένα δίκτυο βοήθειας της πρόσβασης σε φάρμακα, για παιδιά στο Νταρφούρ, κατέληξε δάσκαλος kung fu σε πιτσιρίκια στο Παρίσι.
Όντας ήδη και ποιητής, συνέχισε να γράφει και στη Γαλλία για τον «παράδεισο» της ΕΕ περιγράφοντας τη ζωή του στην πόλη, στις γειτονιές και μέσα από τους ανθρώπους που γνωρίζει.
Αγαπημένα του θέματα, εξορία, θεσμική βία, αγώνες, αλλά και αγάπη.
Κάποιες συλλογές του είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω blogg κλπ.
Τον Νοέμβριο του 2017, συμμετείχε στη βραδιά ποίησης στο Institut du Monde Arabe
Η κατάρα – ένα ποίημα – μαχαιριά
(Σε ελεύθερη μετάφραση –δείτε στο τέλος το πρωτότυπο)
Είμαι μια κατάρα,
Είμαι μια ηθελημένη κατάρα,
Γλιστρώντας πάνω στο μυστικό μου λώρο δεμένο στην μήτρα τ’ ουρανού,
ακούω τους περιρρέοντες λυγμούς και τις κραυγές του ανέμου
Μιλάω στα λουλούδια γύρω μου και τρελλαίνομαι με τ’ άσματα των τοίχων,
αυτών των τοίχων της ατελείωτης μοναξιάς μου
και…
Ο φόβος φίλε μου,
τίποτα δεν υπάρχει που να μου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας.
Εσείς, οι περαστικοί, εκεί, μπροστά μου:
Μη μου ζητάτε το έλεος του θεού,
σαν αμαρτωλοί που καλούν σε βοήθεια,
Αποφύγετε να με βλέπετε κιόλας,
μη νιώθετε κανένα οίκτο για εμένα.
Δώστε μου μοναχά μια μαύρη σακούλα,
να βάλω εκεί μέσα την ήττα μου και την περιφρόνησή σας απέναντί μου.
Για να την μασήσω και την καταπιώ μετά.
Δώστε μου φωτιά να κάψω τις βρωμιές μου,
είμαι ένα κουφάρι που σας βρωμάει και
προξενεί μίσος στα μυρωμένα –με παρισινά αρώματα, σώματά σας.
Ναι! Σας προξενεί μίσος, αυτό το βρωμερό κορμί άνθρωπο που υπέφερε όλες τις φρίκες των πολέμων.
Είμαι ένα κουφάρι όπου τα σκουλήκια βρήκαν καταφύγιο.
Δε θα ΄μαι το τελευταίο των ονείρων τους, και –σίγουρα
δεν θα αποτελέσω μέρος των αναμνήσεων τους.
Δε γνωρίζω την ημερομηνία του θανάτου μου,
αφήστε με να αναπνεύσω βαθιά, να κλείσω τα μάτια για να τα ξανανοίξω στον άλλο κόσμο.
Προσευχηθείτε ώστε να έρθει σύντομα η ώρα μου,
το ελάχιστο βλέμμα σας προς τα μένα δε σας προξενεί παρά αηδία,
αφήστε με να εγκαταλείψω τον κόσμο σας,
δεν έχω λόγο ύπαρξης εδώ πέρα.
Είμαι ένας ξένος δίχως ταυτότητα, δίχως χαρτιά, ένας σωρός βρωμιάς μπροστά στις πόρτες σας.
Θέλω να πεθάνω και να εναποθέσω την ψυχή μου στα χέρια του θεού –
Θα καταλήξω άγγελος ή διάβολος, αλλά τι σημασία έχει;
(απλά)
Ας μην είναι αργός ο θάνατός μου,
ας φυτρώνουν μόνο λουλούδια πάνω στην καρδία μου.
Να μου αρωματίζουν τα πνευμόνια και να φκιασιδώναν τα σκουλήκια που με ξεσκίζουν σε πολύχρωμα φο-μπιζού!
Και η μελαγχολία των ήχων των καμπάνων μακάρι να μπορούσε να σκέπαζε τα χτυπήματα της καρδιάς μου.
Οι προσευχές σας ας αγκάλιαζαν τον φόβο μου.
Μην το λέτε πια κορμί,
είναι το σαπισμένο πτώμα μου που σας παρατηρεί,
το πτώμα αυτό που εσείς περιφρονείτε !!
Ακόμα κι αυτά τα σκυλιά με κοιτούν παράξενα,
τα καλοντυμένα σας σκυλιά που έχουν μία ταυτότητα και ένα όνομα.
Αγαπημένε μου θεέ, πότε θα με κοιτάξεις με οίκτο
για να ορίσεις πως η καρδιά μου πρέπει να σταματήσει, η καρδιά μου που είναι γεμάτη φυλακισμένα λουλούδια (και)
οι χτύποι της με σκοτώνουν.
Τι το χειρότερο από το όνομα πρόσφυγας για να ορίσεις έναν άνθρωπο;
Κουρέλια μπόχας σκεπάζουν το κορμί μου και το τυλίγουν με μία επίμονη πανουκλιασμένη δυσοσμία,
οι ευχάριστες οσμές σας αηδιάζουν τις ψείρες που βρήκαν καταφύγιο στα μαλλιά μου
Εσείς οι περαστικοί εκεί μπροστά μου:
Είμαι ένας μετανάστης που επιβίωσε από την κρεατομηχανή της σάρκας στη Μεσόγειο για να σαπίσει στους δρόμους του Παρισιού,
αυτούς τους δρόμους που καθαρίζονται κάθε αυγή , και εγώ μαζί τους !!
Είμαι η ψευτιά
(ΣΣ |> mensonge = δόλος, απάτη, συκοφαντία και πολλά άλλα)
αυτού του κόσμου.
Είμαι αυτό το κομμάτι της ανθρωπότητας που επιδεικνύεται στα μήντια.
Αναζητούν στρατηγικές για ν’απαλλαχθούν απο εμένα,
Ξοδεύουν κολοσσιαία ποσά …δημιουργήσαν επιτροπές για να με ξεριζώσουν.
Λοιπόν, δεν ξέρω πια αν είμαι ένα κομμάτι κρέας ή ένα κομμάτι ασφάλτου.
Αυτός ο κόσμος μού προξενεί περιφρόνηση,
όπως στ’ αδέλφια μου που στάλθηκαν στα βασανιστήρια,
δολοφονημένοι στο όνομα διεθνών συνθηκών
ή όπως αυτοί που δραπέτευσαν από τα στρατόπεδα,
με τα καταραμένα ίχνη,
των αφρικάνικων λουτρών αίματος για να ξαναβρεθούν πιο βαθιά και από τη γη, όμως γιατί (;;)
Γιατί είμαι ένας «βρώμικος» πρόσφυγας γεμάτος σαπίλα,
ξαπλωμένος δίχως να μπορώ να ελπίζω.
Ανήσυχος, πεθαίνω μες στη σιωπή των πυγολαμπίδων, πολύχρωμες πεταλούδες με θωπεύουν…
Χασάν Γιασίν (Hassan Yassin)
