Γράφει η Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου //
Κωνσταντίνος Γνήσιος
«Η ντροπή στάθηκε στην πόρτα»
Ετος έκδοσης 2011
Αριθμός σελίδων 46
Το ερώτημα που αυτόματα τίθεται είναι: η πόρτα άνοιξε και τη δέχτηκε ή έμεινε ερμητικά κλειστή αγνοώντάς την .
Ο Κ. Γ. μιλάει μέσα στους στίχους του για μια διαδρομή που περικλείει πικοίλα συναισθήματα ,τα οποία αφορούν και τον ποιητή προσωπικά, αλλά και γενικότερα θέματα της ζωής. Η ποίηση με τις ευαισθησίες και τις τρυφερότητες αμβλύνει τα προβλήματα και δείχνει να χαρίζει στον ποιητή μια γαλήνη και μια αίγλη. Αυτό όμως δεν είναι η καθαρή αλήθεια .Οι λέξεις που κρύβονται κάτω από στίχους και πονάνε και λαβώνουν και τον δημιουργό και τον αναγνώστη. Ο ποιητής μας πονάει διακριτικά αν και διαπιστώνουμε ότι έχει την ικανότητα να ελέγχεται. Το πιλοτικό του θέμα είναι η ίδια η ζωή και οι διάφορες πτυχές της που καταλήγουν σε πλοκάμια ιδιαίτερης ευαισθησίας με πλούσιο υπέδαφος.
Ολος ο όγκος της ψυχοσύνθεσης του βρίσκεται μέσα στην ποιητική του φωνή. Εκεί θα συναντήσουμε να κονταροχτυπιούνται έντονα αντιφάσεις, ελπίδες, πίκρες, και χαρές. Ένας ολόκληρος κύκλος ζωής μέσα σε μια αρμονία, στην οποία ο ποιητής Κ.Γ. διαφυλάττει με σεβασμό, με ευλάβεια και με πόνο.
Η ποίηση του Κ.Γ. στηρίζεται σε γερά θεμέλια. Κρατάει έναν ρυθμό και διαπιστώνουμε ότι χρησιμοποιεί αυθόρμητες ομοιοκαταληξίες σε κάποια ποιήματα ενώ οι λέξεις του είναι προσεγμένες και συχνά ευρηματικές. Πρόκειται για ατόφια, καθαρόαιμη ποίηση. Οι επαναλήψεις που κάποιες φορές συναντάμε
Δεν ενοχλούν ιδιαίτερα .Συμβαίνει ο ποιητής να ερωτοτροπεί με μια λέξη χωρίς να το συνειδητοποιεί. Ίσως να είναι κι ένα παιχνίδι του ίδιου του δημιουργού που μπορούμε να το εντάξουμε μέσα στα πλαίσια της τεχνικής του .
Εκείνο που νομίζω ότι πρέπει να τονιστεί στην ποίηση του Κ.Γ. είναι μια αισιόδοξη πνοή που βγαίνει ιδιαίτερα στο σημείο εκείνο που το ερωτικό στοιχείο δεσπόζει και ξεσπάει θρυμματίζοντας το χώρο και το χρόνο ώστε να μας πλησιάσει και να μας αγγίξει .[σελ.26-27]
Οι τρυφερές του στιγμές είναι ανάσες για τον αναγνώστη, γιατί είναι αλήθεια πως συχνά κλίνεται σαν στρείδι μέσα σε λέξεις που κόβουν σαν τα πιο κοφτερά λεπίδια κι εκτός από τον δημιουργό που αιμορραγεί, κόβουν και τον αναγνώστη .[σελ.31] που τον βυθίζουν μέσα σε σιωπή .
Κι είναι μια σιωπή τόσο φλύαρη που σε ταξιδεύει σε ατέλειωτους ορίζοντες αφήνοντάς σε να ονειρευτείς το δικό σου προσωπικό όνειρο .
Μήπως η ίδια η ποίηση δεν είναι ένα συνεχές όνειρο ; Μια ιέρεια που ξορκίζει κάθε άρνηση ακόμη και στη ζωή και το Θάνατο . Το ξωτικό που κουβαλάμε σ όλη τη διαδρομή της ζωής μας στο καλό και το κακό στα θετικά και τ αρνητικά ώσπου να βρούμε τις ισορροπίες μας και να προχωρήσουμε στους δύσβατους δρόμους .Kι ο Κώστας ισορροπεί πάνω στην ποίηση που του φωτίζει τα σκοτεινά περάσματα. Κι όσο ανακαλύπτει τη δύναμη που εκπέμπει αυτό το φως ,θα φωτίζει κι εμάς τους αναγνώστες του. Άλλωστε το φως αυτό διαθλάται και σε άλλες αρετές που διαθέτει όπω ς είναι η οικουμενικότητα ,το λυρικό στοιχείο, το οποίο έχει επωμισθεί το βάρος των συναισθημάτων του, που ιχνηλατεί το πα-ρελθόν και το μέλλον . Το σήμερα αιωρείται ανάμεσα στους στίχους του και παίζει το παιχνίδι της ισορροπίας της ψυχής του. Σημειολογικά δίνει σε κάθε του ποίημα μια εικόνα ξεκάθαρης αγωνίας αλλά κι αισιοδοξίας. Δεν επιμένει να πείσει τον αναγνώστη του ότι αγωνίζεται για την αλήθεια του . Γιατί η αλήθεια του ποιητή είναι μία, είναι αυτό ακριβώς που ζει κι αισθάνεται στα μύχια της ψυχής του .Η συνειδητή του κατάθεση στο κοινωνικό «γίγνεσθαι» είναι και εμφανής και αυθόρμητη. Ο ποιητής μας δεν κρύβεται πίσω από θολά παραπετάσματα του σημερινού «δήθεν» . Οι εξομολογήσεις του δε γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι κραυγαλέες. Οι χαμηλοί τόνοι του χαρακτήρα του ξεπηδάνε χωρίς να προκαλούν έκπληξη τουλάχιστον σ εκείνους που τον γνωρίζουν . Κι αυτό είναι το παρόν το προσωπικό του που δίνει στην πνευματική ζωή του Τόπου μας .
Δεν θα έλεγα ότι είναι πολυγραφότατος, άλλωστε «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Αυτό όμως που μας προσφέρει απλόχερα είναι ότι καλύτερο διαθέτει μέσα στα κοιτάσματα του εσωτερικού του κόσμου κι αυτό είναι που συγκινεί !
Περιγραφικός μας χαρίζει εικόνες με χρώματα διανθισμένες μ έναν στοχασμό κι έναν προβληματισμό που σε αναγκάζει να συντονίσεις τη σκέψη σου μαζί του. Σου δίνει την εντύπωση ότι αποδελτιώνει το χρόνο και καταγράφει στιγμή στιγμή τα δρώμενα μέσα σ ένα δικό του συμπαντικό χωροδιάγραμμα . Σημαδεύει τις νήμες ώστε να μη χαθούν πάνω σε ανώνυμους σελιδοδείχτες. Προσεχτικός σημειωτής των ισημεριών του παρελθόντος παραμένει με κατάνυξη να παρακολουθεί τους ωροδείχτες της ζωής των αγαπημένων του και να τους προστατεύει. Πάνω απ όλους την κορούλα του. Μέσα στα μάτια της διαβάζει την αγιοσύνη της αθωότητας και υποκλίνεται ο ποιητής, ο άνθρωπος, μα ιδιαίτερα o Πατέρας. Κι εμείς παραστάτες απλοί ντυμένοι το ρούχο του θαυμασμού και του σεβασμού υποκλινόμαστε στην Ποίηση του Κ. Γ. και στη δύναμη της να μας κρατάει άγρυπνους φρουρούς της ανθρωπιάς και της αισθητικής.
Εύχομαι Κώστα μου νάχεις Καλή συνέχεια κι είμαι πολύ υπερήφανη για σένα αφού σε θεωρώ πνευματικό μου Παιδί.
