Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θάνος Μικρούτσικος: «Μην αφήσετε καμιά στιγμή στη ζωή σας να πάει χαμένη. Ρουφήξτε κάθε δευτερόλεπτο…»

«Επιτρέψτε μου να σας πως, ότι παρότι πορεύομαι με την πλάτη στον τοίχο, είμαι ένας απόλυτα ευτυχισμένος άνθρωπος. Είναι αφενός η μουσική μου και κυρίως ο κόσμος που με αγκάλιασε με τέτοια αγάπη, τέτοιο πάθος και μου αναπτερώνει κάθε λεπτό το ηθικό, αλλά είναι και οι πέντε δικοί μου άνθρωποι.

Με τη σημερινή ευκαιρία θέλω να πω σε όλους τους φίλους που είναι σήμερα εδώ: Μην αφήσετε καμιά στιγμή στη ζωή σας να πάει χαμένη. Ρουφήξτε κάθε δευτερόλεπτο. Ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα. Διευρύνετε τις γνώσεις σας μέχρι τέλους. Συνεχώς να ονειρεύεστε. Κυνηγήστε την ουτοπία, όπως σας διαβεβαιώνω το έκανα εγώ και θα συνεχίσω, μέχρι τέλους. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς».

Με τα παραπάνω συγκινητικά λόγια, τα οποία διάβασε ο γιός του Στέργιος, ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μετέφερε τις ευχαριστίες και τους χαιρετισμούς του στην εκδήλωση τιμής που διοργάνωσε η ετήσια πολιτιστική έκδοση «Επίλογος».

Η έκδοση γιόρτασε το απόγευμα της Τρίτης στο Μουσείο Μπενάκη τα 28α γενέθλιά της και παρουσίασε το φετινό της τόμο «Επίλογος 2019», όπου καταγράφονται όλα όσα πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια του χρόνου που πέρασε, στους τομείς του Πολιτισμού: γράμματα, θέατρο, κινηματογράφος, εικαστικά, χορός, μουσική, media, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, κόμικ, πολιτιστική πολιτική, φεστιβάλ, πολιτιστική κληρονομιά, αφιερώματα, επέτειοι, χρονολόγιο θεατρικών παραστάσεων.

Στο πλαίσιο της φετινής εκδήλωσης τιμήθηκαν προσωπικότητες, οι οποίες υπηρέτησαν με το έργο τους τις Τέχνες και την Επιστήμη, πιο συγκεκριμένα: Ο αστροφυσικός και ακαδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής για την προσφορά του στην παγκόσμια κοινότητα, ο ηθοποιός Νικήτας Τσακίρογλου για το ήθος του και τη συνολική προσφορά του και ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος για τη συνολική προσφορά του στη μουσική.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Επίσης παραβρέθηκε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τις τιμητικές διακρίσεις επέδωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Για την έκδοση μίλησε Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο διευθυντής Τάκης Βλαστός και ο αρχισυντάκτης Γιάννης Ν. Μπασκόζος. Εισαγωγή για τα τιμώμενα πρόσωπα αποτελούσε η προβολή ενός βίντεο, όπου γινόταν σύντομη αναφορά στη ζωή και το έργο τους.

Ο ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης μίλησε για το τι σημαίνει ο Θάνος Μικρούτσικος για τον ίδιο. «Νέος, όταν τον πρωτογνώρισα, ρουφούσα τη μουσική του με όλες μου τις αισθήσεις. Προσπαθούσα να κατανοήσω, αυτόν τον καινούριο για εμένα “ηχητικό κήπο”.

Η Τέχνη μου στηρίζεται στην προσπάθεια που κάνει κάποιος, όταν ξεκολλάει τις λέξεις από ένα τυπωμένο χαρτί, θέλοντας να τους δώσει ζωή, να τους δώσει ήχο. Η προέλευση του δικού μου ήχου βρίσκεται στην “Καντάτα για τη Μακρόνησο” και στη “Σπουδή για ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη”. Είναι κάτι σαν προσωπικός μου μετρονόμος».

Στη συνέχεια, ανέφερε όλα αυτά πού του έχει μάθει ο φίλος του και σημείωσε χαρακτηριστικά: «Έτσι θα ήθελα να είναι και η δική μου Τέχνη, σαν τη μουσική του Θάνου. Μια μουσική σε διαρκή, εμπόλεμη κατάσταση ενάντια στον εφησυχασμό».

Ολοκλήρωσε το χαιρετισμό του με λόγια από καρδιάς: «Και από εδώ αυτό που θέλω να σου υποσχεθώ, ως κάποιος που περπάτησε κι αυτός μαζί σου, είναι πώς το καλοκαίρι θα πάμε μαζί στα Καπετανιανά της Κρήτης, θα κοιτάμε παρέα για τους αετούς που πετούν στο ίδιο ύψος με εμάς, θα κοιτάμε το Λιβυκό Πέλαγος, όπου πάνω στα κύματα καθισμένος στο φτερό ενός καρχαρία ο Νόπλφερ θα μας τραγουδά “way on down south” και θα θαυμάζουμε με τις ώρες τον ορίζοντα της ουτοπίας. Γιατί, εμείς ξέρουμε, πώς ο ορίζοντας είναι σαν την ουτοπία. Γι αυτό και πιστεύουμε πώς αν δεν σκέφτεσαι ουτοπικά ζεις δυστοπικά. Και θα γελάμε και θα μου λες για τα παλιά. Γιατί εσύ ανήκεις στη γενιά των “πραγματικών” ανθρώπων, όπως έγραφε και ο Γιώργος, μιας γενιάς που έχει δικαίωμα να μιλά για τα παλιά πράγματα, μιας γενιάς που χρησιμοποίησε ανάλγητα τον ίδιο της τον εαυτό, για να καταλάβει. Αυτή είναι η αιτία που μπορώ κι εγώ, μιας και σε ακολουθώ συνεχώς, να σου δηλώσω, πώς ναι “είμαστε ρεαλιστές, ας κατακτήσουμε το αδύνατο”. Είμαστε ρεαλιστές γι αυτό και μπορούμε να ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία, στην οποία ο άνθρωπος θα αυτοπραγματωθεί. Στο υπόσχομαι φίλε».