Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Έχει γίνει πλέον παράδοση. Κάθε φορά, οι (αστικές) κυβερνήσεις και τα παπαγαλάκια τους επιστρατεύουν τα πιο απίθανα επιχειρήματα, τις πιο γελοίες προφάσεις, προκειμένου να δικαιολογήσουν την κατάσταση που βιώνει ο λαός. Όταν δεν φταίνε τα «ακραία καιρικά φαινόμενα», φταίει η… «έλλειψη εξοικείωσης» των πολιτών στη διαχείριση τέτοιου είδους φαινομένων.
Σήμερα η Αττική βρίσκεται στο έλεος του χιονιά. Η προσπάθεια της κυβέρνησης και των φερέφωνων της να κατοχυρώσουν το «ακαταλόγιστο» στο κράτος και τις κυβερνήσεις του είναι ενδεικτική της εχθρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν το λαό. Για άλλη μια φορά επικαλούνται την «ατομική ευθύνη» για να αποφύγουν τις δικές τους ευθύνες!
Άραγε…
Ποιο είναι αυτό το κράτος που με την πανδημία να μετρά πλέον πάνω από δυο χρόνια εξάπλωσης, με χιλιάδες νεκρούς, δεν έχει καταφέρει να ενισχύσει αποτελεσματικά το σύστημα Υγείας, να προσλάβει υγειονομικό προσωπικό για να μη μετατρέπονται τα νοσοκομεία σε δομές μιας νόσου; Που δεν έχει καταφέρει να βρει προσωπικό και μέσα για να πολλαπλασιάσει τα δρομολόγια στις αστικές συγκοινωνίες; Που αρνείται πεισματικά να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα παρά την ασφυξία του δημόσιου συστήματος Υγείας; Που δεν έχει καταφέρει να οργανώσει στοιχειώδεις ελέγχους σε χώρους δουλειάς, μαζικά τεστ, ιχνηλάτηση κ.ο.κ.;
Ποιο είναι αυτό το κράτος που σε κάθε δυνατή νεροποντή αποκαλύπτει τη γύμνια του στην προστασία του λαού, με πόλεις και χωριά να πνίγονται και ανθρώπους να χάνονται άδικα;
Ποιο είναι αυτό το κράτος που το καλοκαίρι δεν καταφέρνει να προστατέψει αποτελεσματικά από τις πυρκαγιές τα δάση, που έχει καταστήσει «κανονικότητα» τις τεράστιες καταστροφές και τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, ακόμα και δίπλα στη θάλασσα;
Ποιο είναι αυτό το κράτος που εδώ και δεκαετίες δεν έχει καταφέρει να συγκροτήσει μια αποτελεσματική αντισεισμική θωράκιση;
Ποιο είναι αυτό το «επιτελικό» κράτος που, εν έτει 2022, αφήνει την πρωτεύουσα της χώρας να παραλύσει κυριολεκτικά εξαιτίας της χιονόπτωσης;
Απάντηση: Είναι το αστικό κράτος τους. Αυτό που άλλοτε το βαφτίζουν «επιτελικό κράτος», άλλοτε «κράτος-στρατηγείο», «κράτος για όλους», κλπ. Πρόκειται, όμως, για το ίδιο κράτος που, όποιος κι’ αν βρίσκεται στο τιμόνι του, παραμένει το ίδιο εχθρικό για τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες.
Είναι το κράτος του κεφαλαίου που ως βασική του αρχή έχει την λογική του «κόστους – οφέλους». Που προτιμά να έχει απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και να μοιράζει- αν και όταν το θυμηθεί – ψευτοαποζημιώσεις, παρά να δαπανήσει πόρους για έργα αποτελεσματικών μέσων προστασίας του λαού. Που βάζει στο περιθώριο τις ανάγκες των πολλών και υποβαθμίζει την κρατική μέριμνα. Που βάζει την «αντοχή της οικονομίας», τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Αυτό, λοιπόν, το κράτος τους δεν είναι ούτε «ανύπαρκτο», ούτε «ανίκανο», όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν κάποιοι προκειμένου να κρύψουν την ταξική του φύση.
Αντίθετα, είναι ένα κράτος ικανότατο και συνεπέστατο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, που βλέπει ως «βαρίδιο» και «κόστος» τις κρατικές δαπάνες για τις ανάγκες και την προστασία του λαού.
Συμπέρασμα; Μοναδική «ελπίς» και διέξοδο για το λαό είναι το ξήλωμα αυτού του κράτους και η ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που το τρέφει και το διαιωνίζει.
