Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Τελειώσαμε λοιπόν… Και τι να πούμε;
Χτες ο Ολυμπιακός γιόρτασε το 43ο πρωτάθλημα της ιστορίας του (που έτσι όπως έρχονται συνεχόμενα, σχεδόν συμβαδίζουν και με τα Φεστιβάλ της Οργάνωσης) σε ένα μισοάδειο -κι όχι μισογεμάτο- Καραϊσκάκη, που θύμιζε κάτι από τις προφητείες του Παΐσιου. “Θα είναι σαν φιέστα τίτλου, αλλά κανείς δε θα γιορτάζει”. Οι περισσότεροι ξενέρωσαν με τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό από την Άντερλεχτ μεσοβδόμαδα, και το έδειξαν με την απουσία τους.
Ο μέσος “γάβρος” έδειξε μπουχτισμένος με την… υπερκούπωση και τους εγχώριους τίτλους, γιατί δε χρυσώνουν το χάπι για τις σύντομες ευρωπαϊκές πορείες που κόβονται άδοξα, λες και πέφτουν σε αστυνομικά μπλόκα με κλούβες και κλειστά σύνορα. Κι οι σημερινοί πανηγυρικοί τίτλοι των αθλητικών εφημερίδων μοιάζουν σαν τον κυβερνητικό τύπο, που ανακαλύπτει μικρές επικοινωνιακές νίκες, παρηγοριά στον άρρωστο Συριζαίο χούλιγκαν, ο οποίος νιώθει προδομένος και περιμένει την ελπίδα στο αεροδρόμιο, με μαραμένο μπουκέτο.
Το πρωτάθλημα τελείωσε (δηλ κρίθηκε) σε χρόνο ρεκόρ, από Φλεβάρη μήνα, αν και βασικά είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει, από το καλοκαίρι, και το γνώριζαν όλοι, περιμένοντας απλώς τη μαθηματική επιβεβαίωση. Αυτή η χρονική σύμπτωση του ποδοσφαιρικού GRexit με τον κόκκινο τίτλο, δεν είναι ακριβώς σύμπτωση και προσφέρει τροφή για προβληματισμό, καθώς από τη μεθεπόμενη σεζόν τα ευρωπαϊκά εισιτήρια μειώνονται κι ο πρωταθλητής θα παίζει προκριματικά το καλοκαίρι, κάτι που κινδυνεύει -υπό προϋποθέσεις- να πάθει και φέτος. Οι οπαδοί όλων των άλλων ομάδων χαίρονται με τους ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς του Ολυμπιακού, γιατί είναι το μόνο που τους έχει μείνει και βγάζουν το άχτι τους για το κόκκινο σύστημα (καμία σχέση με κομμουνισμό) και τη διαιτησία, που και στον αγώνα με την Άντερλεχτ πάντως, έδωσε ρεσιτάλ αλά ελληνικά.
Κι έτσι, ο φαύλος κύκλος της κρίσης του ελληνικού ποδοσφαίρου/πρωταθλήματος συνεχίζεται και διαιωνίζεται. Γιατί όσο ο Ολυμπιακός παίζει χωρίς αντίπαλο στην Ελλάδα -φροντίζοντας κι ο ίδιος για αυτό, με κάθε τρόπο- και μετριέται με ανταγωνιστές που συνεχώς κονταίνουν (43 εμείς, 37 όλοι οι άλλοι), θα περνάει σχεδόν πάντα κάτω από τον ευρωπαϊκό πήχη. Και όσο οι υποψήφιοι ανταγωνιστές-μνηστήρες του τίτλου νοιάζονται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αφού δεν μπορούν να έχουν οι ίδιοι, και για την καζούρα στον πρωταθλητή, δε θα περνάνε ούτε πήχη πεσμένο στο έδαφος, και θα μένουν με τις αναμνήσεις από περασμένα μεγαλεία.
Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ…
Αλλά άμα το δεις διαλεκτικά κάθε τίτλος είναι και μια αρχή. Κι αν ελέγχεις την ποδοσφαιρική αρχή, αυτή σου φέρνει τίτλους. Κι ο Τζιάνι Ινφαντίνο, που οι περισσότεροι το θυμούνται ως παρουσιαστή στις κληρώσεις της ΟΥΕΦΑ, με το Τσου-Λου, πήρε τον τίτλο του προέδρου της ΦΙΦΑ, που χρειαζόταν μια ανανέωση για να καλύψει την αναδυόμενη μπόχα και δεν υπάρχει καλύτερο αποσμητικό χώρου από τις εκλογές.
Καλορίζικος ο νέος αποσμητικός πρόεδρος! Του ευχήθηκε ακόμα κι ο απερχόμενος, βουτηγμένος στο βούρκο με τα σκάνδαλα, Ζεπ Μπλάτερ: “Καλή τύχη στην εφαρμογή προτάσεων κι αποφάσεων, με τις οποίες ως τώρα διαφωνούσες”.
Άρχισαν τα όργανα. Σήκω απ’ τη θέση σου…
-Μα αφού τώρα μόλις κάθισα…
