Το φθινόπωρο –αυτό το ξέρουμε όλοι, τυπικά ξεκινάει με την φθινοπωρινή ισημερία (21-24 Σεπ) και τελειώνει με το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 ή 22 Δεκ)
Άπειρες οι σχετικές αναρτήσεις: συνήθως παρουσιάζεται μέσω κάποιου από τα (σε χρόνο dt) ~18.000.000 αποτελέσματα αναζήτησης, από το The Green Leaves of Summer (Alamo Soundtrack του Dimitri Tiomkin) ή από σοφές (και μη) ρήσεις, …
Giuseppe Arcimboldo 1573
«Ο χειμώνας είναι χαρακτικό, η άνοιξη ακουαρέλα, το καλοκαίρι ελαιογραφία και το φθινόπωρο μωσαϊκό όλων αυτών» – Stanley Horowitz …
«Αν ο χρόνος ήταν συγκεντρωμένος σε ένα ρολόι, τότε το φθινόπωρο θα ήταν η πιο μαγική ώρα» – Victoria Erickson…
«Και ο ήλιος έκανε ένα βήμα πίσω, τα φύλλα έπεσαν να κοιμηθούν και το φθινόπωρο ξύπνησε» – Raquel Franco …
«Ο χειμώνας είναι νεκρός, η Άνοιξη είναι τρελή, το Καλοκαίρι είναι χαρούμενο και το φθινόπωρο είναι σοφό» – Mehmet Murat ildan
Δεν αναφέρονται ούτε στο αγαπημένο μας
(Πρόλογος «Στὸ φῶς ποὺ καίει» του Βάρναλη –Νὰ σ᾿ ἀγναντεύω, θάλασσα)
Νά ῾ναι χινοπωριάτικον ἀπομεσήμερο, ὄντας
μετ᾿ ἄξαφνη νεροποντὴ
χυμάει μὲς ἀπ᾿ τὰ σύνεφα θαμπωτικὰ γελώντας
ἥλιος χωρὶς μαντύ.
(…)
Ξανανιωμένα ἀπ᾿ τὸ λουτρὸ νὰ ροβολᾶνε κάτου
τὴν κόκκινη πλαγιὰ χορευτικὰ
τὰ πεῦκα, τὰ χρυσόπευκα, κι᾿ ἀνθὸς τοῦ μαλαμάτου
νὰ στάζουν τὰ μαλλιά τους τὰ μυριστικά.
Ballata d’autunno
Η μπαλάντα του Φθινόπωρου
Θα διαλέξουμε σήμερα κάτι –λίγο ασυνήθιστο που έχει να κάνει και με προσωπικές μνήμες, το «Balada de otoño» του Joan Manuel Serrat του 1969 για το άλμπουμ «La Paloma» (Rafael Alberti – Carlos Gustavino) και το αντίστοιχο Ballata d’autunno της Mina, της μεγάλης ιταλίδας τραγουδίστριας, που εμφανίστηκε το 1958 και ακόμη σήμερα μας εκπλήσσει, στα 80 της χρόνια, μετά από 116 album & CD
Ο Paolo Limiti μεταφράζει πιστά το σαφώς πολύ όμορφο και μελαγχολικό κείμενο, όπως οι ζοφερές φθινοπωρινές ημέρες.
Το τραγούδι περιλαμβάνεται στο διπλό άλμπουμ- strenna «Mina 1+1»
Ballata d’autunno
Η μπαλάντα του Φθινόπωρου
Βρέχει, εκεί πίσω από το παράθυρο
βρέχει, βρέχει …
Πάνω από την κόκκινη και ραγισμένη οροφή,
πάνω από αυτό το διάσπαρτο κομμένο άχυρο,
πάνω από αυτά τα χωράφια βρέχει…
Ο ουρανός γκρίζος γιγαντώνεται
και το έδαφος ήδη στάζει φύλλα.
Μύρισε το φθινόπωρο.
Ο χρόνος που λαγοκοιμάται
μου μοιάζει
παιδί στον άνεμο
όπως σε ένα φθινοπωρινό τραγούδι.
Μια φθινοπωρινή μπαλάντα,
ένα λυπημένο μελαγχολικό τραγούδι
έρχεται μετά την μέρα που δύει.
Μια μπαλάντα του φθινόπωρου,
Σαν προσευχή με θαμπή-σβησμένη φωνή,
σαν φύσημα θρήνου
που τραγουδά τον άνεμο.
Βρέχει πίσω από το παράθυρο
βρέχει, βρέχει …
Πάνω από την κόκκινη και ραγισμένη στέγη,
πάνω από αυτό το διάσπαρτο κομμένο άχυρο,
πάνω από αυτούς τους αγρούς βρέχει.
θα μπορούσα να σου διηγηθώ
πως καίει το τελευταίο ξύλο στη φωτιά και τότε
από πως η φτώχεια μου
είναι επίσης ένα χαμόγελο, γιατί είμαι μόνη τώρα,
αλλά εγώ μόνη μου είμαι τελειωμένη
Και θα σου έλεγα
ότι τα νιάτα είναι νιάτα γιατί ποτέ δεν έμαθαν
ότι όχι! δεν είν’ η ζωή
εκείνο το όμορφο πράγμα που σκέφτονται,
Το ξέρω καλά αυτό.
Μακάρι να μπορούσαν
το αύριο και το χτες
να πουν αυτό που ονειρεύτηκα.
Αλλά ο χρόνος περνά
και σου τραγουδά αργά,
με μια ολοένα και πιο κουρασμένη φωνή
μια φθινοπωρινή μπαλάντα.
Βρέχει, εκεί πίσω από το παράθυρο
βρέχει, βρέχει …
Πάνω από την κόκκινη και ραγισμένη οροφή,
πάνω από αυτό το κομμένο σανό,
πάνω από αυτούς τους αγρούς βρέχει
(…)
Το τραγούδι «Les Feuilles Mortes» γράφτηκε από τον Jacques Prévert.
Το 1945, ο Prévert έγραψε το σενάριο ταινίας «Les Portes de la Nuit» (ταινία του Marcel Carné – 1946), από ένα μπαλέτο (το «Le Rendez-Vous» του Roland Petit -1945).
Οι δύο πρώτοι στίχοι ενός τραγουδιού δίνουν τον τίτλο: «Les enfants qui s’aiment s’embrassent debout / contre les Portes de la Nuit».
Ο Jean Gabin και η Marlene Dietrich ξεκίνησαν να παίξουν τους δύο χαρακτήρες, αλλά άλλαξαν γνώμη όταν αποφάσισαν να πάρουν μέρος σε άλλη ταινία (Martin Roumagnac).
Τότε ένας νεαρός άσημος τραγουδιστής παρουσιάστηκε από τον Edith Piaf: ήταν ο Yves Montand που τραγούδησε το θλυλικό πλέον «Les Feuilles Mortes».
Το ποίημα δημοσιεύθηκε, μετά το θάνατο του Jacques Prévert, στο βιβλίο «Soleil de Nuit» το 1980.
Ω, ελπίζω να θυμάσαι
Τις χαρούμενες μέρες όταν ήμασταν φίλοι
Εκείνη την εποχή η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος είναι πιο ζεστός από σήμερα.
Τα πεσμένα φύλλα μαζεύονταν με φτυαριές
Βλέπεις, δεν το ξεχνάω
Αναμνήσεις και λύπες ανάκατες.
Και ο βοριάς τα πάει μακριά,
Στην κρύα νύχτα της λήθης.
Βλέπεις, δεν το ξεχνάω
Το τραγούδι που μου τραγούδησες …
Αναμνήσεις και λύπη,
(Ήσουν) η σιωπηλή και πιστή μου αγάπη
Πάντα χαμογελαστή και ευχαριστώ τη ζωή γι αυτό.
Σε αγαπούσα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη,
Πώς θες να σε ξεχάσω;
Εκείνη την εποχή η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος είναι πιο ζεστός από σήμερα.
Ήσουν η πιο γλυκιά μου φιλενάδα
Αλλά δεν μετανιώνω.
Και το τραγούδι που τραγουδήσατε
Πάντα, πάντα θα το ακούω.
Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει, πως
Με αγάπησες και σ’ αγαπούσα
Και ζούσαμε έτσι και οι δύο, αλλά…
Αλλά η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται
Σιγά-σιγά, αθόρυβα
Και η θάλασσα σβήνει στην άμμο
Τα βήματα των χαμένων εραστών.
Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει…
