Με εκπληκτικές επανεκδόσεις
και μία από τις ωραιότερες ταινίες της χρονιάς.
«Η Παράσταση Αρχίζει» (All that Jazz) του Μπομπ Φόσι στον κινηματογράφο «Ριβιέρα». Είναι η αυτοβιογραφία του σημαντικού χορογράφου, ηθοποιού και σκηνοθέτη των «Γλυκιά Τσάριτι», «Καμπαρέ» και «Λένι, ο Βρωμόστομος», Μπομπ Φόσι. Με εκπληκτική μουσική, χορογραφίες, κοστούμια, μοντάζ, σκηνοθεσία, συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Παράλληλα με τη ζωή του, ο σκηνοθέτης μάς ξεναγεί στα παρασκήνια της σόου μπίζνες με έναν μοναδικό τρόπο. It’s showtime, folks!
Το «Πρόγευμα στο Τίφανις» (Βreakfast at Tiffany’s) του Μπλέικ Εντουαρντς είναι εκείνο που χάρισε στην αιθέρια Οντρεϊ Χέπμπορν τον τίτλο της επιτομής της κομψότητας. Η Χόλι Γκολάιτλι, που «συντηρείται» από πλούσιους κυρίους, ερωτεύεται έναν επίδοξο συγγραφέα και όλα αρχίζουν αλλιώς.
Το «βαρύ πυροβολικό» της εβδομάδας από επανεκδόσεις ακούει στο όνομα «Κλέφτης Ποδηλάτων» (Ladri di Biciclette) του Βιτόριο Ντε Σίκα και δεν χρειάζεται συστάσεις, γιατί ανήκει στις ταινίες που άλλαξαν την παγκόσμια κινηματογραφική γραφή. Είναι μία από τις σημαντικότερες ταινίες που καθόρισαν το ρεύμα του ιταλικού Νεορεαλισμού, μαζί με τους «Διαβολικούς εραστές» του Λουκίνο Βισκόντι και τη «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» του Ρομπέρτο Ροσελίνι. Μία από τις ταινίες που διδάσκονται στις κινηματογραφικές σχολές για την αρτιότητά της, τη θεματολογία της, τη σημειολογία της, την αμεσότητά της, τη λιτή μορφή της που παράλληλα είναι αξεπέραστη εικαστικά, γιατί δείχνει τον τρόπο να κοιτάζουν οι προοδευτικοί σκηνοθέτες όλων των καιρών την εποχή τους, και δεν είναι καθόλου τυχαίο που όποιος δημιουργεί κοινωνικό σινεμά την κρατά σαν φυλαχτό και επιστρέφει σε αυτήν. Ο «Κλέφτης Ποδηλάτων» είναι μια ταινία – σάρκα από τη σάρκα μας, μια ταινία που γεννήθηκε από την εργατική τάξη και θα επιστρέφει σε αυτήν μέχρι οι επόμενες γενιές να την κοιτάζουν από το μουσείο της Ιστορίας του καινούργιου κόσμου.
Αυτή η βδομάδα περιλαμβάνει μια ταινία φόρο τιμής στον ιταλικό Νεορεαλισμό, το «Πάντα Υπάρχει το Αύριο», και αυτή είναι η ταινία της βδομάδας.
Μερικές φορές παραλείπουμε κάποιες ταινίες, αν και τις παρακολουθούμε όλες, και γράφουμε για κάποιες άλλες με όχι ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια. Αυτό γίνεται για να γλιτώσει κανείς τη μετριότητα, γιατί πολύ συχνά, σύμφωνα με τους διαφημιστές των εταιρειών και τα αστεράκια που μοιράζονται αφειδώς, όλα είναι αριστουργήματα… Αλλά το ρητορικό ερώτημα που πρέπει να μας προβληματίζει είναι αν έχουμε όλοι τα ίδια κριτήρια όταν παρακολουθούμε μια ταινία.
Πάντα Υπάρχει το Αύριο /
C’e ancora domani / Πάολα Κορτελέζι / 2023 / 118λ
Η Ντέλια και ο Ιβάνο ζουν με τα παιδιά τους και τον άρρωστο πατέρα του Ιβάνο στη Ρώμη. Είναι 1946 και οι άνθρωποι στην πόλη προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στους σπόρους της ελευθερίας και στα ελλείμματα του παρελθόντος. Η Ντέλια είναι ο τύπος της γυναίκας – φροντίστριας, που έχει μάθει να ζει με τον τυραννικό άντρα της. Η οικογένεια είναι ενθουσιασμένη με τον επικείμενο αρραβώνα της κόρης τους. Ολα όμως αλλάζουν όταν η Ντέλια λαμβάνει ένα μυστηριώδες γράμμα, που την κάνει να ανακτήσει το κουράγιο της και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή. Εμπνευσμένη από τις ιστορίες των γιαγιάδων και προγιαγιάδων.
Η Πάολα Κορτελέζι μάς δείχνει ότι το να πρωταγωνιστείς και ταυτόχρονα να σκηνοθετείς για πρώτη φορά, τόσο όμορφα, δεν είναι ακατόρθωτο. Μας γυρίζει πίσω σε μια εποχή μεταπολεμική, στις απαρχές του ιταλικού Νεορεαλισμού, και καταφέρνει όχι μόνο να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτόν και να δανειστεί αρκετά στοιχεία του, αλλά παράλληλα να συνδυάσει χιούμορ και νοσταλγία για να αφηγηθεί πολύ δύσκολα πράγματα. Ο αγώνας για την καλυτέρευση των όρων ζωής της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο πέρασε από πολλά στάδια και πάντα ανοίγει την τεράστια συζήτηση για το πότε πραγματικά θα είναι η γυναίκα απελευθερωμένη. Τα αστικά κράτη, σταδιακά και κάτω από την πίεση του αντίπαλου δέους και των αγώνων, έκαναν παραχωρήσεις, εξασφαλίζοντας μια βασική ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα. Κάθε φορά, σε κάθε ταινία, κρίνουμε τι είναι προοδευτικό σύμφωνα με την εποχή που διαδραματίζεται. Τότε, για παράδειγμα, οι γυναίκες στερούνταν βασικών δικαιωμάτων που σήμερα μας μοιάζουν αναφαίρετα. Ακόμα και σήμερα όμως η ίση αμοιβή δεν είναι θέσφατο. Ούτε έχει εξαλειφθεί η βία κατά των γυναικών. Η Κορτελέζι δεν κάνει μια ταινία ρηξικέλευθη, κάνει μια ταινία τρυφερή, μια ταινία – αναφορά στις γυναίκες περασμένων εποχών, κάνει μια ταινία θα λέγαμε φεμινιστική μέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος. Δεν μας δείχνει μια γυναίκα παρτιζάνα, μας δείχνει όμως μια γυναίκα που ξεκινάει δειλά να αντιστέκεται στον δυνάστη σύζυγο που την κακοποιεί, και η οποία κάνει ό,τι μπορεί για να μην περάσει και η κόρη της την ίδια απαίσια ζωή με εκείνη. Την προφυλάσσει με κάθε κόστος, με την ίδια της την αξιοπρέπεια και τη σωματική της ακεραιότητα. Και αν δεν είναι πρόοδος και εν μέρει συνειδητοποίηση το να αφήσεις έναν καλύτερο κόσμο στις επόμενες γενιές, ακόμα και με κάποιες αγκυλώσεις του παρελθόντος, τότε τι είναι; Από τις ωραιότερες ταινίες της φετινής χρονιάς, βάλσαμο και ανάσα. Επειδή ακριβώς δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τι πραγματικά συμβαίνει στο τέλος, θα πούμε μόνο αυτό: Θα εκπλαγείτε ευχάριστα στους τίτλους τέλους, αρκεί να αφήσετε την αυστηρότητα στο σπίτι.
Fly me to the Moon /
Γκρεγκ Μπερλάντι / 2024 / 132λ
Η Κέλι Τζόουνς, το παιδί – θαύμα του marketing, έρχεται για να φτιάξει τη δημόσια εικόνα της NASA και προκαλεί χάος στο ήδη δύσκολο έργο του διευθυντή εκτόξευσης, Κόουλ Ντέιβις. Μπορεί όμως να είναι το μυστικό όπλο που χρειάζεται η NASA για να κερδίσει την κούρσα με τους Ρώσους για το ποιος θα προσσεληνωθεί πρώτος. Με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να θεωρεί την αποστολή πολύ σημαντική ώστε να αποτύχει, η Τζόουνς λαμβάνει εντολή να οργανώσει μια ψεύτικη, εφεδρική προσσελήνωση, και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει πραγματικά…
«Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για έναν άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα». Στην καλοφτιαγμένη αυτή ταινία, με τις ευλογίες της NASA, παρακολουθούμε τον «αγώνα δρόμου» βασικών πρωταγωνιστών του προγράμματος «Απόλλων» ώστε να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα κονδύλια τόσο από τους γερουσιαστές όσο και από μεγάλες πολυεθνικές ώστε να «ξεπεράσουν» τους Σοβιετικούς στην κατάκτηση του Διαστήματος. Οπως πολύ επιτυχημένα ομολογεί και ένας βασικός χαρακτήρας της ταινίας, «εδώ δεν έχουμε αγώνα για το Διάστημα, αλλά αγώνα για το ποια ιδεολογία θα κάνει κουμάντο στον κόσμο». Και, πραγματικά, αυτή η φράση συνοψίζει τον Ψυχρό Πόλεμο στο Διάστημα από την πλευρά των ΗΠΑ.
Από την οθόνη μας παρελαύνουν σπόνσορες και γερουσιαστές, την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ έχουν δώσει βάρος στον πόλεμο του Βιετνάμ και η χώρα παρακολουθεί τη σφαγή σε live μετάδοση στους δέκτες της. Οπως καταλαβαίνουμε, χρειάστηκε το μαγικό άγγιγμα των επικοινωνιολόγων ώστε να πειστούν όλοι να συνεισφέρουν στον κοινό σκοπό, την κατατρόπωση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και την ισοφάριση των ΗΠΑ μετά την επιτυχία του Γιούρι Γκαγκάριν και των Σοβιετικών. Οι «δικτάτορες» έπρεπε να ηττηθούν και ο πληθυσμός της Γης «να μην κοιμάται κάτω ένα κομμουνιστικό φεγγάρι». Ευτυχώς οι σπόνσορες πείστηκαν και οι Αμερικανοί κέρδισαν τους Σοβιετικούς σε απευθείας μετάδοση. Σωθήκαμε! Για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να σταματήσουν την παραφιλολογία, οι ίδιοι ομολογούν ότι είχαν έτοιμη και την εναλλακτική της ψεύτικης προσσελήνωσης, αλλά ευτυχώς ο Αρμστρονγκ τα κατάφερε… Τις ουσιαστικές διαφορές τις γνωρίζουμε έτσι κι αλλιώς, όμως ευχαριστούμε το Χόλιγουντ που κάνει τη δουλειά μας πιο εύκολη.
Longless / Οζ Πέρκινς / 2024 / 101 λεπτά
Η πράκτορας του FBI Λι Χάρκερ βρίσκεται υπεύθυνη μιας άλυτης υπόθεσης ενός κατά συρροή δολοφόνου, η οποία ενέχει και μυστικιστικά στοιχεία. Η Χάρκερ ανακαλύπτει μια προσωπική σχέση με τον δολοφόνο και θα πρέπει να τον σταματήσει πριν αυτός χτυπήσει ξανά.
Αυτή η ταινία είναι παράδειγμα του πώς μπορείς να κρατήσεις αμείωτη την αγωνία του θεατή κυριολεκτικά μέχρι το τέλος, με άψογη αισθητική, φωτογραφία και σκηνοθεσία, σε μια αστυνομική υπόθεση, χρησιμοποιώντας κυρίαρχα το μεταφυσικό στοιχείο. Αυτό βέβαια που είναι το σεναριακό ατού της ταινίας είναι ταυτόχρονα και το μεγάλο μειονέκτημά της, γιατί η ατμόσφαιρα μαρτυρά ότι αυτή η αστυνομική υπόθεση θα καταλήξει μεταφυσικά, άρα δυστυχώς δεν θα δικαιωθεί οποιαδήποτε λογική εξήγηση έχεις προσπαθήσει να δώσεις ως θεατής στο μυστήριο… Δίκοπο μαχαίρι, λοιπόν, αυτή η πραγματικά εκπληκτική ατμόσφαιρα που χτίζει ο Πέρκινς. Οι οπαδοί του μεταφυσικού θα απολαύσουν τον Νίκολας Κέιτζ σε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο και οι υπόλοιποι, που περιμένουν το FBI να λύσει το μυστήριο, θα απογοητευτούν λιγάκι…
- Σπεύστε! Ξεκίνησαν από τη Δευτέρα 8 Ιούλη οι καθιερωμένες υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, για 11η συνεχή χρονιά. Στο πλαίσιο του προγράμματος «Σινεμά στις πλατείες» θα πραγματοποιηθούν συνολικά 47 προβολές σε πόλεις και χωριά της Ηλείας.
