Αγαπάω,
ότι είναι θλιμμένο και μαράζι,
ότι είναι στενάχωρο και γυμνό από τον πόνο
της αμίλητης ψυχής
το αγαπώ, απλά το αγαπώ.
Αγαπώ τα νεκρά φύλλα του φθινοπώρου,
τις θλιβερές μελωδίες του χειμώνα
και τους μοναχικούς ταξιδιώτες
του καλοκαιριού.
Αγαπώ, τους απροσάρμοστους και τους περιθωριακούς,
τους αγαπώ αλήθεια γιατί μάχονται
ενάντια στην καταπίεση του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Αγαπώ τους επαναστάτες και τις θυσίες τους, γιατί γνωρίζουν
ότι δίχως θυσία δεν οδεύομαι
προς τον φορέα της κοινωνικής προόδου.
Αγαπώ τη σιωπή των μελαγχολικών ανθρώπων
μα και την οργή των καταπιεσμένων.
Αγαπώ τη βροχή και τα δάκρυα της
και το στιγμιαίο ξέσπασμα,
το στιγμιαίο αυτό λυτρωτικό συναίσθημα.
Αγαπώ τη σιωπηλή θάλασσα και το απέραντο βλέμμα
της αιχμαλωσίας.
Το αγαπώ γιατί με κάνει να καρτερώ
το απρόσμενο.
Αγαπώ τους δειλούς και τους φοβισμένους,
εκείνους που πάλεψαν μα στο πέρασμα
ηττήθηκαν.
Αγαπώ τους φτωχούς, τους πεινασμένους, τους βρωμιάρηδες
εκείνους που θέλουν να ξεχάσουν και να κοιμηθούν.
Αγαπώ τα καράβια και τους ναύτες
τα ταξίδια δίχως επιστροφή.
Αγαπώ τους ερωτευμένους που καταστρέφουν
και θυσιάζουν την ζωή τους για την αγάπη.
Αγαπώ τους εφιάλτες γιατί ομιλούν με την αλήθεια,
και τα αγαπώ περισσότερο γιατί είναι
οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Αγαπώ την θλίψη του κόσμου γιατί απλούστατα
μου μοιάζει.
