Να μ΄έπαιρνε ταξιδευτή
Το εκκρεμές του κόσμου
Και σε καιρούς αλλοτινούς
Παλίνδρομος να γέρνω
Ν΄αγγίζω τις περπατησιές
Μες στις ποριές του χρόνου
Και το λειψό φεγγάρι μου
Να μου φυλάει τ΄ασήμι
Να βλέπω στα ψηλώματα
Του Ριζοντά τις ράχες
Κι εκείνο το λυπητερό
Της νύχτας το τραγούδι
Π΄ αντιλαλεί στις ρεματιές
Να χώνεται στις τρύπες
Ν΄ακούν τ΄αγρίμια στη φωλιά
Να τους μερώνει η πείνα
Να κάμει ο σκάρος πιο γλυκό
Το ούρλιασμα του λύκου
Να πάψει ο Λιούπης ν΄αλυχτάει
Τη νύχτα να με σκιάζει
Να μαζευτώ στην κάπα μου
Να γείρω στο λιθάρι
Να ιδώ τον πάππου όρθιο
Με την “ΑΥΓΗ” στα χέρια
Να μου διαβάζει φωναχτά
Να δείχνει τον Γκαγκάριν
Και μένα ο νους μου να πετά
Με το αστρί που πέφτει
Να πάω να πιάσω την ουρά
Για να με ταξιδέψει
Εκεί που απαγγέλουνε
Οι ποιητές του κόσμου
Και το πρωί χαράματα
Να πάω και να κινήσω
Για το χωριό για το σκολειό
Την πόρτα να χτυπήσω
Ν΄αδειάσω το σακούλι μου
Μπροστά στο δάσκαλό μου
Να βγούνε γράμματα δροσιές
Αστροφεγγιές του Μάη
Κούκου λαλήματα πουλιών
Σκουξίματα αλεπούδων
Αχοί βουνίσιοι κουδουνιών
Χλιμίντρισμα φοράδων
Βελάσματα, γεννήματα
Πονέματα μανάδων.
Χρήστος Νικ. Ζήκος, τ. Λυκειάρχης, τ. Σχολικός Σύμβουλος
“ΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ” μου, αφιερωμένο στη μνήμη του ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα (1909-1956)
