Μετά από 2 μήνες σκληρών απεργιακών μαχών, οι μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής βαδίζουν προς τη νίκη, καθώς η αδιαλλαξία της διοίκησης της «Ελληνικός Χρυσός» έσπασε και κατέθεσε νέα βελτιωμένη πρόταση για την επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Η νέα πρόταση εξασφαλίζει την 8ωρη βάρδια και τις 11 ημέρες υποχρεωτικής αργίας και περιλαμβάνει αυξήσεις στο βασικό μισθό που ξεπερνούν σωρευτικά τις αυξήσεις που δόθηκαν τα τελευταία 11 χρόνια.
Τα Σωματεία των Μεταλλωρύχων Υπόγειων Στοών Μεταλλείων Κασσάνδρας, Εργαζομένων Μεταλλείων Ολυμπιάδας «Στοά 59» και Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων «Αγία Βαρβάρα» με κοινή ανακοίνωσή τους, ενημερώνουν τους συναδέλφους τους ότι σήμερα συνεδρίασαν και ενέκριναν κατ’ αρχήν την πρόταση. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν νέες συναντήσεις με την εταιρία για να συζητηθούν επιμέρους θέματα, που μπορούν να αυξήσουν κι άλλο το μισθό τους, όπως η διαμόρφωση των νέων συντελεστών βαρύτητας των ειδικοτήτων, η παροχή επιδομάτων που έχουν ζητήσει κλπ..
Στη συνέχεια αφού ολοκληρωθούν οι συναντήσεις, θα διεξαχθεί ενιαία Γενική Συνέλευση, στην οποία θα συζητήσουν αναλυτικά την οριστική πρόταση και θα αποφασίσουν συλλογικά για την αποδοχή ή απόρριψή της.
Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν: «Ο ενωμένος και αποφασιστικός αγώνας μας έχει αποτέλεσμα! Η νίκη είναι μπροστά μας! Μετά από 2 μήνες σκληρών απεργιακών μαχών, αποφασιστικότητας και συσπείρωσης στα σωματεία μας, η αδιαλλαξία της διοίκησης έσπασε.
Έχουμε στα χέρια μας μια νέα
βελτιωμένη πρόταση για την επιχειρησιακή ΣΣΕ.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του Ιούνη έστειλαν αποφασιστικό και καθαρό μήνυμα. Οτι δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε στο τσάκισμα της ψυχικής και σωματικής μας υγείας. Οτι θέλουμε ουσιαστικές αυξήσεις, για να μπορούμε να ζούμε τις οικογένειές μας στον τόπο μας.
Οι εικόνες από τις άδειες γαλαρίες στα υπόγεια, από τους ακίνητους μύλους στο πλυντήριο και από τον νεκρό ταινιόδρομο στο λιμάνι του Στρατωνίου, έδειξαν ποιοι πραγματικά δουλεύουν τα μεταλλεία. Απέδειξαν γιατί τα αιτήματά μας είναι δίκαια και αναγκαία.
Την 1η Ιούλη αναστείλαμε τις απεργίες, με μόνο στόχο να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να ακούσουμε την “καλή” πρόταση που είχαν να μας κάνουν. Και αντί αυτού, αντιμετωπίσαμε μια κακή για τα δικά μας συμφέροντα πρόταση. Όμως, και αυτό το διαπραγματευτικό παιχνίδι της διοίκησης έσπασε, κάτω από το βάρος της προετοιμασίας έναρξης ενός νέου γύρου κινητοποιήσεων.
Ο φόβος τους να νεκρώσει ξανά το μεταλλείο, που θα είχε ως αποτέλεσμα προσωρινά να μην βγάζουν υπερκέρδη από την εργασία μας, τους οδήγησε σε νέα πρόταση. (…) Ξέραμε να παλεύουμε, μάθαμε και να νικάμε!»
