Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Όχι! Δεν πέθανε τώρα το καλοκαίρι. Μας το κάψανε! Μας το πεθαίνουν χρόνια τώρα μ’ ένα αργό, μακάβριο κι’ αγκυλωμένο θάνατο από την κόχη μιας σύριγγας.
Το καλοκαίρι μας τελείωσε με στάχτες και μεγάλες δόσεις αιθαλομίχλης που εισπνέουμε με καλαμάκια αποσυμφόρησης. Ρουφάμε αργά και γευόμαστε την καταστροφική μόλυνση του περιβάλλοντος και του κορμιού μας.
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής δεν πέθανε το καλοκαίρι. Αυτό μας το πέθαναν από τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, μας το πέθαναν οι απελπισμένο ήχοι των πυροσβεστικών και τα ουρλιαχτά των ασθενοφόρων.
Μέσα από αναθυμιάσεις ρύπων και οσμών και το διατροφικό μεθύσι από κοκτέιλ αιθάλης και διοξειδίου του άνθρακος. Εμείς, παρασυρμένοι σε λιτανείες παρακλήσεις και δεήσεις για τη Θεία βροχή που δε λεει να έρθει. Κι’ αλίμονο σαν έρθει…
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής, φαίνεται η γύμνια των υποδομών και ό,τι ψήγμα φροντίδας και ανθρωπιάς έχει μείνει. Από την άλλη ξεθάβετε και το τελευταίο οχυρό της αδιαφορίας, της ανοργανωσιάς και της αναλγησίας. Η κάλπικη σιωπή καλύπτεται πίσω από διαμαρτυρίες και καταγγελίες. Πίσω από τον θρήνο και την απόγνωση. Η Αθήνα, η χώρα ολόκληρη, υπάρχει ανοχύρωτη μπροστά στο χαμό που ξεσηκώνει η Φύση για το κακό που κάναμε.
Τα ρέματα που μπαζώθηκαν, το δάσος που κάηκε, ο λόφος που ισοπεδώθηκε, ο βράχος που εξορύχτηκε, το ανάχωμα που στήθηκε με φτηνά υλικά. Μας θυμίζει κάτι; Οι δρόμοι μας ήταν ψεύτικοι και οι κατασκευές, τα στηθαία μας και τα φράγματα αποδείχθηκαν χάρτινα.
Το εύκολο κέρδος, ερήμην του άλλου, γίνεται η αιτία για όλη αυτή την καταστροφή. Το αποτέλεσμα μίας άναρχης δόμησης και του βιασμού της Φύσης. Ανομολόγητα συμφέροντα, ανομολόγητων και ληστρικών εξουσιών μας παρασέρνουν στην παραχάραξη τους από κάθε λογική και ευθύνη.
Ποιοι φταίνε; Ποιους θα στήσουμε στο στόχαστρο; Από ποιους οι εργολάβοι του θανάτου πήραν το Ωκέυ; Με ποια ανταλλάγματα οι ρουσφετολόγοι, οι άρπαγες, επέτρεψαν να οργιάσει αυτή η πανδαισία του αυθαίρετου, του παράνομου, του αντικανονικού προς του υπόλοιπους; Ποιοι δεν σεβάστηκαν τη Φύση; Ποιοι συμμετείχαν στο νέκρωμα των θαλασσών και μόλυναν τον αέρα; Ποιοι ερήμωσαν τις μικρές πόλεις και τα χωριά και κατάντησαν τη ζωή δύσκολη, τραχιά και σκληρή, χωρίς νόημα; Μήτε τη βροχή, μήτε το χιόνι; μήτε την ξηρασία και τον καύσωνα, μήτε την υγρασία, να μπορεί ν’ αντέξει;
Το καπιταλιστικό σύστημα! Το σύστημα που υπερασπίζονται και προστατεύουν με τα χέρια, τα πόδια και με το αίμα μας.
Με την πρώτη σταγόνα βροχής, έπεσε η στέγη, αποκαλύπτοντας την τρύπα που θα τους ρουφήξει. Με την δεύτερη σταγόνα, θα τους πνίξει. Έτσι είναι να γίνει, γιατί η ζωή είναι όμορφη και η ψυχή μας δίκια. Πως αλλιώς να το καταλάβουμε;
_________________________________________________________________________________________________________
Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
