Δε με φοβίζουν η γύμνια κι η ξυπολυσιά
μες το βαρύ χειμώνα
Έμαθα και αντέχω στο κρύο !
Δε με τρομάζει η αστεγοσύνη
έχω το χαρτόκουτο μου και βολεύομαι,
συνήθισα κάτω απ’ τη βροχή να κοιμάμαι !
Δε με πειράζει που δεν έχω ένα πιάτο ζεστό φαί,
βρίσκω κάτι στα σκουπίδια
και καταφέρνω να επιβιώνω!
Αυτό που με σκοτώνει είναι η γεμάτη σιχασιά
ματιά των περαστικών
Που δεν ακούω μια κουβέντα συμπάθειας…
Ζηλεύω το σκύλο που περιφέρεται πιο πέρα
Τι τυχερός ! Κάποιος περνάει και τον χαϊδεύει, του μιλάει !
Ο κόσμος μας έγινε πολύ σκληρός
Ο άνθρωπος πολύ απόμακρος
Κι η μοναξιά αποβαίνει μοιραία…
Τι κοινωνία φτιάξαμε !
Πως μας φτιάξανε !
D.ARMODOROS
