ΘΥΜΑ ΤΗΣ «ΚΡΙΣΗΣ»
Κάποτε ζούσα ανεκτά είχα σπιτάκι και δουλειά
λίγα παχάκια.
Τώρα αλλάξανε οι καιροί, οι δρόμοι μου αγκαθεροί
ζω στα παγκάκια.
Μου ‘λεγε ο φίλος μου ο παλιός, που ‘βλεπε τη ζωή αλλιώς
μην ησυχάζεις.
Θα ΄ρθει μια μέρα ο καιρός στη λέξη καπιταλισμός
θ’ ανατριχιάζεις.
Με κυνηγάνε δαίμονες
κι ακούω τους «Ευδαίμονες»
να ευθυμήσω.
Έχω θυμώσει, μου ‘ρχονται
στο στόμα λόγια πρόστυχα
να ξεστομίσω.
Εβρέθηκα χωρίς δουλειά κι είμαι καμιά εξηνταριά
στην ηλικία
Έχασα φίλους και μυαλά κι η Τράπεζα από κοντά κατάσχεσε
την πρώτη Κατοικία.
Ψάχνω δουλειά ως συνεπής καλός εργάτης
Πάντοτε δέχομαι την ίδια τη στριγκλιά
«Τι να σε κάνω, που ‘σαι γέρος και σακάτης»!
Με κυνηγάνε δαίμονες
κι ακούω τους «Ευδαίμονες»
να λησμονήσω.
Πέντε χρονάκια άνεργος
πώς να μη γίνω ανάγωγος
θα επαναστατήσω.
Πρέπει να ανασκουμπωθώ
θα πάω να οργανωθώ
να πολεμήσω.
Έτσι δε θα παραδοθώ
τους φόβους μου τους απωθώ
και θα νικήσω.
Ξαπόστειλα τους δαίμονες
ακούω τους «Ευδαίμονες»
να ευθυμήσω.
Μαζί με σε και τον πιο κει
μια κοινωνία ανθρώπινη
θ’ αναζητήσω.
D.ARMODOROS
