Ας ακούσουμε πρώτα τα παιδιά του 6ου Νηπιαγωγείου Καματερού να μιλούν για τους πρόσφυγες:
― …Φύγανε κι άνθρωποι από τον πόλεμο (Κυριάκος Σ.)
― Γιατί; (Κυριάκος Ντ.)
― Φοβόντουσαν μη σκοτωθούνε (Κων/νος)
― Φοβόντουσαν τον πόλεμο (Σωκράτης)
― Μια πέτρα να έσπαγε όλη την πόλη (Γιάννης – Μάριος)
― Φοβόντουσαν μην πεθάνουν τα παιδιά τους. (Λευτέρης)
― …και τα μωρά τους (Χριστόφορος)
― Φύγανε (Κων/νος)
― …και ήρθαν εδώ (Σωκράτης)
― Τα πήραν μαζί τους τα παιδιά τους (Φοίβος)
― Πώς όμως φύγανε αφού τα τανκς είχαν πατήσει τα αμάξια; (Κων/νος)
― Με τα πόδια έφυγαν (Κυριάκος Σ.)
― Υπήρχαν γέφυρες (Φοίβος)
― Ενα μωρό κοιμήθηκε στο δρόμο (Κυριάκος Σ.)
― …και πέθανε (Χριστόφορος)
― Πολύ περπάτημα (Εύα)
― Δεν είχαν να φάνε (Στέλλα)
― Ηρθε ένας κεραυνός και τα διέλυσε όλα (Χριστόφορος)
― Μερικοί άνθρωποι πέσανε κάτω (Κων/νος)
― Μερικά παιδιά καθόντουσαν στο δρόμο μέχρι να βρουν τη μαμά τους (Λευτέρης)
― Ενα μωρό έφαγε απ’ τα σκουπίδια (Κυριάκος Σ.)
― Και μπήκαν σε βάρκες (Λευτέρης)
― Στριμώχτηκαν (Κυριάκος Σ.)
― Μπορεί να τρύπαγαν οι βάρκες (Γιάννης Β.)
― Μπορεί να βούλιαξαν και να βούλιαξαν κι οι ίδιοι (Λευτέρης)
― Μπορεί να ήρθε ένα τεράστιο κύμα (Ειρήνη)
― Μπορεί κάποιος να τρύπησε τη βάρκα (Κυριάκος Ντ.)
― Ξύπνησε το μωρό. Κυρία τέλος; (Γιάννης Β.)
― Εσείς τι λέτε, τέλος; (νηπιαγωγός)
― Οχι, κοιμόντουσαν στους δρόμους (Κων/νος)
― Μπορεί να μπήκαν στη δικιά μας πόλη (Σωκράτης)
― Αν έφταναν στη δική μας πόλη, τι θα τους λέγατε; (νηπιαγωγός)
― Αν έγινε κάτι στη δική σας χώρα, αν ήσαστε χιλιάδες, να μη μείνετε εδώ (Κυριάκος Σ.)
― Γιατί; (Σωκράτης)
― Εγώ θα τους έλεγα ελάτε (Αγγελος)
― Επειδή είστε χιλιάδες και δεν έχετε σπίτια, ελάτε στα δικά μας (Φοίβος)
― Εγώ θα τους έλεγα: Καλημέρα, ελάτε να παίξουμε (Ειρήνη)
― Θέλετε να φάμε όλοι παρέα; (Γιάννης – Μάριος)
― Να έρθουν σε όλα τα σπίτια (Σωκράτης)
― Ελάτε να σας πάρω μια αγκαλιά (Λευτέρης)
― Να παίξουμε όλοι μαζί (Χριστόφορος)
― Να σηκωθείτε να παίξετε (Εύα)
― Να φτιάχνανε οι μάστορες σπίτια γι’ αυτούς (Κων/νος)
― Σηκωθείτε να πιείτε γάλα, να βάλετε παπούτσια και να πάτε σχολείο (Γιάννης – Μάριος)
― Θα τους έδινα αγάπη (Φωτεινή)
― Αν έρθουν εδώ να πάμε να παίξουμε μαζί στη λίμνη (Χρήστος)
― Να τους δώσουμε την ευτυχία που έχουμε στην καρδιά μας για να είναι χαρούμενοι κι αυτοί (Κων/νος)
― Εντάξει, να μοιραστούμε το γέλιο και τη χαρά μ’ αυτούς που έχουν έρθει (Κυριάκος Σ.)
― Οπως μοιράζεται το αρκουδάκι με τους φίλους του (Γιάννης – Μάριος)
― Να τους πηγαίνουμε φαγητά (Φοίβος)
― Να τους πηγαίνουμε κουβέρτες (Στέλλα)
― Να μαγειρεύουμε και να τους πηγαίνουμε (Κυριάκος Σ.)
― Να τους δώσουμε κρεβάτια (Σωκράτης)
― …και σεντόνια λέω εγώ. (Φοίβος)
― Να τους δώσουμε σαμπουάν, να κάνουν μπάνιο (Κων/νος)
― Και φαγητό (Ειρήνη)
― Τρόφιμα (Γιάννης Β.)
― Και να σταματήσει ο πόλεμος (Λευτέρης)
― Ναι, για να μη φοβούνται πια (Κων/νος)
Με την αθωότητα και τον πηγαίο αυθορμητισμό τους τα παιδιά εκφράζουν την αγάπη και την αλληλεγγύη τους στους συνανθρώπους που δοκιμάζονται. Τα παραπάνω λόγια (από τον Ριζοσπάστη) αποτελούν μέρος της συζήτησης για τους πρόσφυγες που «προκάλεσε» η νηπιαγωγός των παιδιών μέσα στην τάξη.
Πρόκειται για μια αξιέπαινη πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών του 6ου Νηπιαγωγείου Καματερού, που εκφράζεται και υλικά με συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης (γάλα -βρεφικό και εβαπορέ-, σαπούνια ή σαμπουάν και μπισκότα) για τους πρόσφυγες. Στέλνοντας παράλληλα μηνύματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στους κατατρεγμένους που φτάνουν στη χώρα μας, κυνηγημένοι από βόμβες και δυστυχία.
Αξίζουν πολλά μπράβο στους εκπαιδευτικούς του 6ου Νηπιαγωγείου Καματερού για το παράδειγμα που δίνουν στα παιδιά (και όχι μόνο…). Ευχόμαστε η ενέργειά τους αυτή να βρει πολλούς μιμητές.
