Οι Rammstein είναι γερμανικό industrial metal συγκρότημα με έδρα το Βερολίνο και αποτελείται (για την ιστορία και τους λάτρεις του είδους) από τους Till Lindemann (φωνητικά), Richard Z. Kruspe (κιθάρα & 2η φωνή), Paul H. Landers (κιθάρα), Oliver “Ollie” Riedel (μπάσο), Christoph “Doom” Schneider (ντραμς) και Christian “Flake” Lorenz (πλήκτρα).
Τραγουδούν κυρίως στη γερμανική γλώσσα, αλλά και στα αγγλικά (“Stripped”, “Amerika”), ρωσικά (“Moscau”), γαλλικά (“Amour”) και ισπανικά (“Te quiero, puta”). Μέχρι το 2005 είχαν πουλήσει 10 εκατομμύρια δίσκους _Παρόλο που τα τραγούδια είναι στα γερμανικά, το συγκρότημα έχει επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Είναι το αγαπημένο συγκρότημα του Αμερικανού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος συμπεριέλαβε το 1997 τα τραγούδια Rammstein και Heirate Mich (από το πρώτο άλμπουμ Herzeleid) στην ταινία του Χαμένη Λεωφόρος (Lost Highway).
Ακούγοντας τις «βροντές» από τις κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς του συγκροτήματος, ξυπνά μέσα σε κάποιους κάτι αρχέγονο και οι παλμοί ανεβαίνουν. Καλό το πανύψηλο stage που θυμίζει σκηνικό βγαλμένο από ταινία του γερμανικού εξπρεσιονισμού και χρειάζεται τέσσερις μέρες για να στηθεί, εντυπωσιακότατοι οι φωτισμοί που είναι απόλυτα συγχρονισμένοι με κάθε νότα των τραγουδιών (αποτέλεσμα 400 ωρών προγραμματισμού), κάτι παραπάνω από θεαματικά τα πυροτεχνήματα (με αποκορύφωμα τον «ρουκετοπόλεμο» του «Du Hast»), αλλά Rammstein σημαίνει φωτιά.
Φωτιά από 3 διαφορετικά επίπεδα της σκηνής και από τους πύργους που υψώνονταν μέσα στο χώρο της αρένας του Ολυμπιακού Σταδίου. Φωτιά από τις δύο κιθάρες. Φωτιά από το φλογοβόλο ενός κανίβαλου μάγειρα που προσπαθεί να μαγειρέψει τον κιμπορντίστα της μπάντας. Φωτιά από ένα τεράστιο βρεφικό καρότσι που έχει λαμπαδιάσει. Φωτιά από μια καρδιά που καίγεται – μεταφορικά στην αρχή, κυριολεκτικά στη συνέχεια. Φωτιά από παντού.
Ja, nein, Rammstein _ Μετά από το σετ των Γαλλίδων Abélard, που διασκευάζουν για δύο πιάνα τραγούδια των Rammstein, , υπό τους ήχους της σουίτας του Χέντελ «Μουσική για τα βασιλικά πυροτεχνήματα», οι έξι Γερμανοί κατέβηκαν με «ασανσέρ» στη σκηνή, από την κορυφή του κεντρικού της πύργου, μέσα σε αποθέωση. Κρίμα που η θέα που είχαν από εκεί ψηλά ήταν ένα Ολυμπιακό Στάδιο με γεμάτη (και όχι όλη) την αρένα και μόλις το 1/3 του κάτω διαζώματος των κερκίδων… σε αντίθεση με τη θρυλική των Pink Floyd’s του 1989
Το «Ramm 4» που άνοιξε το σετ τους ήταν ό,τι πρέπει για «ζέσταμα» και συμμετοχή του κοινού, που κλήθηκε να τραγουδήσει μόνο του το σκόπιμα εύκολο ρεφρέν: «Ja, nein, Rammstein». Ακολούθησε ένα… σφυροκόπημα με τα «βαριά» «Links 2-3-4», «Keine Lust», «Sehnsucht» και «Asche zu Asche» πριν ανάψουν για πρώτη φορά τα φλογοβόλα της σκηνής στο «Mein Herz Brennt».
Το «Puppe» που ακολούθησε ήταν η πρώτη «θεατρική» στιγμή της συναυλίας, με το βρεφικό καρότσι που προαναφέραμε να γεμίζει φλόγες και στην οθόνη να βλέπουμε ένα τρομαχτικό μωρό-κούκλα να λιώνει… Κανόνια εκτόξευσαν μαύρο κομφετί που σκέπασε τον ουρανό καθώς έπεφτε επάνω στους θεατές της αρένας, πάνω που αρχίζει να νυχτώνει. «Καλωσήρθατε στο σκοτάδι» ήταν το – ταιριαστό –ρεφρέν του επόμενου τραγουδιού, «Wiener Blut», πριν ηρεμήσουν κάπως τα πνεύματα με την μπαλάντα «Zeit» από το τελευταίο τους, ομώνυμο άλμπουμ.
“Pame, Athina” _καμιά σχέση με ΠΑΜΕ
Σε όλο αυτό το διάστημα, ο τραγουδιστής Till Lindemann δεν έχει μιλήσει στο κοινό, πέρα από ένα τρυφερό «malakaaaa» που φώναξε στο πρώτο τραγούδι, στο σημείο όπου συνήθως αναφέρει το όνομα της πόλης που φιλοξενεί τη συναυλία – θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι μπέρδεψε την Αθήνα με τη Μαλακάσα, όπου είχαν δώσει την πρώτη τους ελληνική συναυλία το 2010, αλλά στην πορεία της βραδιάς έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με ένα «pame Athina». Να σημειωθεί ότι οι δύο παραπάνω φράσεις, μαζί ένα «heria psila» και ένα «efharisto poli» στο τέλος (και μερικά ακόμα «malaka») ήταν τα μοναδικά πράγματα που είπε ο Lindemann πέρα από τους στίχους των τραγουδιών, σε ολόκληρη τη συναυλία. Άλλωστε οι Rammstein δεν είναι από τα συγκροτήματα που… πιάνουν τη κουβέντα ανάμεσα στα τραγούδια. Εμφανίζονται, «πυροβολούν» ακατάπαυστα για δύο ώρες και ένα τέταρτο και αποχωρούν αφήνοντας πίσω τους (ευτυχισμένα) συντρίμμια.
Κλάμπινγκ,
κανιβαλισμός, πυροτεχνήματα
Ένα χορευτικό remix του «Deutschland» μετέτρεψε για λίγα λεπτά το στάδιο σε κλαμπ, πριν ακολουθήσει το original, ξεσηκωτικό «Deutchland» και το «Radio». Στο «Mein Teil» ο Lindemann ντυμένος μάγειρας χρησιμοποιεί ένα μικρό φλογοβόλο, ένα μεγαλύτερο και ένα… κανόνι για να ανάψει το τσουκάλι στο οποίο θα «έβραζε» ο κιμπορντίστας Flake (το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία κανιβαλισμού που συγκλόνισε τη Γερμανία το 2001). Για πολλούς, το αποκορύφωμα της συναυλίας ήταν τα δύο μεγάλα σουξέ που ακολούθησαν, «Du Hast» και «Sonne». Το πρώτο έκανε για λίγο το ΟΑΚΑ… Βροντάδο Χίου με έναν μίνι ρουκετοπόλεμο και ξεσηκωτικά πυροτεχνήματα, ενώ το δεύτερο είχε τις περισσότερες και δυνατότερες φλόγες ολόκληρης της βραδιάς.
Το συγκρότημα μεταφέρθηκε στο b-stage, όπου μαζί με τις Abélard τραγούδησε μια διασκευή για πιάνο του «Engel», πριν επιβιβαστεί σε… φουσκωτές βάρκες, που έφεραν τα μέλη του πίσω στην κεντρική σκηνή, περνώντας από μια θάλασσα υψωμένων χεριών του κοινού. Εκεί, ξεκίνησε το τελευταίο μέρος της συναυλίας με τα «Ausländer» και «Du riechst so gut», πριν ο Lindemann ανέβει σε ένα τεράστιο κανόνι-φαλλό και εκτοξεύσει… σαπουνάδες στους θεατές. Είναι το σύνηθες τελετουργικό του τραγουδιού «Pussy», που επέστρεψε πανηγυρικά στο setlist των φετινών συναυλίων – πέρυσι είχε αποσυρθεί εν μέσω καταγγελιών κατά του Lindemann για σεξουαλικές επιθέσεις.
Τα «Ich Will», «Rammstein» και «Adieu» ήταν τα τρία αποχαιρετιστήρια τραγούδια πριν το συγκρότημα υποκλιθεί γονατιστό και στη συνέχεια… αναληφθεί στους ουρανούς (με το ίδιο «ασανσέρ») με μία τελευταία έκρηξη για καληνύχτα – ή μάλλον για Güte Nacht και auf Wiedersehen.
