Φιλοξενούμενος ο Αριστείδης Λαμπρούλης //
Ψέμα, δυσφήμιση, συκοφάντιση, παρουσίαση πλαστών γεγονότων ως αληθινών… Μόνο και μια από τις παραπάνω καταστάσεις καθίσταται ικανή να εξοργίσει κάποιον φυσιολογικό άνθρωπο. Όταν, όμως, όλα αυτά συνδυάζονται και επικεντρώνονται σε ένα συγκεκριμένο θέμα επί πάνω από μισό αιώνα, τότε πώς θα όφειλε να αντιδράσει είς σόφρων πολίτης; Πόσο μάλλον όταν το θέμα αυτό αφορά ένα αμιγώς πολιτικό-ιστορικό ζήτημα! Πόσο μάλλον όταν το πολιτικό-ιστορικό αυτό ζήτημα σχετίζεται με μια αδιαμφισβήτητα σπουδαία προσωπικότητα που σημάδεψε ανεξίτηλα τον σύντομο και πολυτάραχο εικοστό αιώνα, που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σειρά από αξιοσημείωτα γεγονότα και που αγιοποιήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο και δαιμονοποιήθηκε από άλλους τόσους…
Περί Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, λοιπόν, ο λόγος, κατά κόσμον Στάλιν, γενικού γραμματέως του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ και ηγέτης της αχανούς σοσιαλιστικής χώρας επί μια τριακονταετία…
Θα μπορούσε κανείς, κάλλιστα, να ισχυριστεί πως πρόκειται για ιεροσυλία να εξακολουθείς να επιτίθεσαι με τέτοιο βάναυσο τρόπο, μίσος και προπαγάνδα του χειρίστου είδους σε έναν άνθρωπο που έχει αποβιώσει εδώ και εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια…
Θα μπορούσε, όμως, επίσης κάλλιστα, να εμπέσει στην κατηγορία της ξεφτίλας όλη αυτή η υπερεβδομηντάχρονη επίθεση στο πρόσωπο του «πατερούλη», επίθεση που χρόνο με τον χρόνο εντείνεται και που έχει κορυφωθεί τα τελευταία είκοσι εφτά χρόνια που ακολούθησαν τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση.
Η νέα ψηφίδα του 2018 στο μεγάλο ψηφιδωτό του psycho-αντικομμουνισμού είναι, αδιαμφισβήτητα, η ταινία του Armando Iannucci , «Ο θάνατος του Στάλιν». Και, ενώ η διεθνής κατακραυγή πλακώνει την όποια απόπειρα διακωμώδησης του θρησκευτικού φανατισμού ή τοποθετεί στη μαύρη λίστα τους επικριτές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, κάθεται άνετα και προκλητικά στην πρώτη σειρά των θέσεων των κινηματογραφικών αιθουσών και καταχειροκροτά αυτήν και τις αντίστοιχες προσβολές στην επιστήμη της ιστορίας και της πολιτικής, ντύνοντάς τις, κουκουλώνοντάς τις, μάλιστα, με τον μανδύα της ‘’πολιτικής σάτιρας’’. Το ίδιο έκανε, εξάλλου και πέρυσι με την αηδιαστική, ελεεινή παραγωγή ‘’Bitter harvest’’, το ίδιο έκανε, το 1992, με το βασισμένο σε αντικομμουνιστικά ανέκδοτα και ναζιστική προπαγάνδα του Μεσοπολέμου φίλμ ονόματι «Stalin» ή νωρίτερα, το 1983, με το ανάλογης ποιότητας και ακόμη χαμηλότερου επιπέδου ‘’Red monarch’’… Το ίδιο, βέβαια, συνέβη σε κάθε περίπτωση κυκλοφορίας μιας από τις δεκάδες, υπάρχουσες πλέον, εμετικές, αντιεπιστημονικές, φαιδρές, προσβλητικές, αντικομμουνιστικές ταινίες.
Τι και αν απεδείχθησαν πλαστά τα χαρτιά, τα φερόμενα ως επίσημα κρατικά αρχεία των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ, που κουνούσε με περίσσιο θράσος ο μέθυσος αμερικανόδουλος Γιέλτσιν προκειμένου να απενοχοποιήσει τους ναζί στην υπόθεση του Κατίν και να αποδώσει το φρικιαστικό έγκλημα στους Σοβιετικούς… Τι και αν μαρτυρίες και βιώματα ανθρώπων, καθώς και αδιαμφισβήτητα στοιχεία καθιστούν ολοφάνερο πως η κολλεκτιβοποίηση χόρτασε και δεν αφάνισε τους λαούς της ΕΣΣΔ… Τι και αν ο Στάλιν, ιστορικώς τεκμηριωμένα και αποδεδειγμένα, υπήρξε ο ηγέτης της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, της τιτάνιας πάλης ενάντια στο τερατούργημα του Χίτλερ, το Γ’ Ράιχ… Τι και αν οι ξένοι διπλωμάτες που διέμεναν στη Σοβιετική Ένωση κατά την περίοδο των δικών της Μόσχας διαβεβαιώνουν ότι οι τελευταίες κάθε άλλο παρά άδικες ή σκηνοθετημένες ήταν… Τι και αν ο ίδιος ο ενορχηστρωτής των περισσότερων αντισοβιετικών σταυροφοριών, Ουίνστον Τσώρτσιλ, χαρακτηρίζει το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπερντροπ ως διπλωματική επιτυχία του Στάλιν… Οι κρατούντες τα ηνία της εξουσίας στον λεγόμενο ‘’Δυτικό κόσμο’’ εξακολουθούν να επιστρατεύουν όλη τους τη μαεστρία, τη διεστραμμένη φαντασία και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς τους, προσπαθώντας να πείσουν τους παθητικοποιημένους και ταξικά ασυνείδητους πληθυσμούς τους πως ο Στάλιν καθ’όλη τη χρονική περίοδο 1923-1953 έφταιγε προσωπικώς για τα πάντα στην ΕΣΣΔ πλην του βαρέως σιβηρικού χειμώνα…
Με την προβολή και ιδίως πλέον με την επαναπροβολή του «Ο θάνατος του Στάλιν», κατ’ακολουθίαν του αρχαίου ρητού «Επανάληψις , μήτηρ πάσης μαθήσεως», στις ελληνικές αίθουσες αποδεικνύεται έτι μια φορά ότι και η έβδομη τέχνη θα καταλήξει έρμαιο στα χέρια των προσκυνητών του ‘’laissez faire’’ προκειμένου, αφενός, να σβήσει από τη μνήμη των λαών η ανυπολόγιστη προσφορά του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα και, αφετέρου, να εξουδετερωθεί κάθε απόπειρα ώριμης, λογική , αποτελεσματικής και ολοκληρωμένης αμφισβήτησης του καπιταλισμού, να θεωρηθεί η εναλλακτική και η επαναστατική προοπτική ως ένα ουτοπικό όνειρο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε έναν ζωντανό εφιάλτη…
Ό,τι, όμως, γράφεται με αίμα δε σβήνει με βρώμικο μελάνι! Η έφοδος του ανθρώπου στον ουρανό έγινε πραγματικότητα! Η καθοριστική συμβολή του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς σε αυτό στοιχειώνει έως σήμερα εκείνους που κρατούν σφιχτά τα χαλινάρια τα οποία κρατούν τους λαούς δέσμιους της εκμετάλλευσης. Γι’αυτό θέλουν να θυμούνται διαρκώς το θάνατο του μπολσεβίκου ηγέτη. Γι’αυτό θέλουν να μας τον θυμίζουν συνέχεια με κάθε τρόπο και μέσο… Η αμηχανία και η σύγχυσή τους, όμως, τους εμποδίζει να συνειδητοποιήσουν το εξής : Οι άνθρωποι φεύγουν, μα οι ιδέες μένουν! Οι ιδέες που ο Στάλιν, ο πατέρας των λαών πρέσβευε σε όλη του τη ζωή είναι, σήμερα, ζωντανές και πιο επίκαιρες από ποτέ! Και αν χθες η κόκκινη σημαία υπεστάλη από το Κρεμλίνο, ως το αποκορύφωμα μιας σειράς αντεπαναστατικών ενεργειών, αύριο θα υψωθεί σε ακόμα περισσότερα σημεία, θα αγκαλιάσει την υφήλιο! Μοναδική προϋπόθεση: τα εκατομμύρια των ανθρώπινων όντων που στέλνονται, καθημερινά, στην κόλαση να απαντήσουν με το «Εμπρός της Γης οι κολασμένοι»…
Αριστείδης Λαμπρούλης
19/4/2018
Η αντίδραση ενός νέου φοιτητή, σχετικά με την προβολή και την χθεσινή επαναπροβολή της αντιιστορικής, αντικομμουνιστικής ταινίας «Ο θάνατος του Στάλιν».
