Επιμέλεια Αλέκος Χατζηκώστας //
Η στάση των κομμουνιστών (όχι μόνο των εργαζομένων και τω ν συνατξιούχων, συνταξιούχων αλλά και διαπρεπών διανοουμένων) απέναντι στο κόμμα τους είναι στάση ζωής και αξιοπρέπειας και όχι δουλοπρέπειας ή συμφέροντος όπως συμβαίνει στα αστικά κόμματα και τους εκάστοτε … ακόλουθούς τους!
Για παράδειγμα ο Λ. Αραγκόν (1887-1982 διαπρεπής λογοτέχνης έγραψε το παρακάτω ποίημα (δημοσιεύτηκε στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στις 19/9/1946) και είναι αφιερωμένο στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα που ήταν μέλος τους.
« Του ποιητή στο κόμμα του
Μέσ’ στο κόμμα μου έχω και μάτια και μνήμη ξαναύρει
Δεν εγνώριζα μήτε ότι ένα παιδάκι γνωρίζει
Πώς καρδιά γαλλική κι’ αίμα κόκκινο είχα στα στήθη
Τούτο γνώριζα μόνον; Η νύχτα πως είτανε μαύρη
Μέσ’ στο κόμμα μου έχω και μάτια και μνήμη ξαναύρει
Μεσ’ στο κόμμα μου ένοιωσα έπος ξανά τι σημαίνει
Του Ρολάνδου το κέρας ακούω τη Ζαν ντ’ Αρκ να περνά
Στο Βερκόρ ο καιρός των ηρών γεννιέται ξανά
Σαν σπαθιώνε κλαγγή κάθε λέξη στ’ αυτιά μου ανεβαίνει
Μεσ’ στο κόμμα μου ένοιωσα έπος ξανά τι σημαίνει
Της Γαλλίας τα χρώματα βρήκα μεσ’ στο κόμμα μου πάλι
Για όσα μούμαθες, κόμμα μου, κόμμα μου σ’ ευχαριστώ
Κι’ από τότε ξεσπά σε τραγούδι ό,τι μέσα μου ζω
Τη χαρά, τον καϋμό, το θυμό, την αγάπη να ψάλλει
Της Γαλλίας τα χρώματα βρήκα μεστ’ το κόμμα πάλι»
