Γράφει ο Γεώργιος Λιανός
Για ακόμη μια φορά ολάκερη η κοινωνία και η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από τη σύγκρουση του επιβατηγού τρένου 62 με το εμπορικό τρένο, αγνώστου περιεχομένου και φορτίου. Μέχρι στιγμής τα θύματα ανέρχονται στα πενήντα επτά, στην πλειονότητά τους νέοι από δεκαπέντε με σαράντα ετών, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι επέστρεφαν στις σχολές τους στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσουν την παρακολούθηση των μαθημάτων τους. Πιθανότατα να ξεπερνούν τους εκατόν δέκα, καθώς υπάρχουν αναφορές για πάνω από πενήντα αγνοουμένους. Άτομα, τα οποία προστίθενται στην λίστα αυτών που ο βίος τους ολοκληρώθηκε πριν γεννήσουν, πριν τεκνοποιήσουν και δημιουργήσουν οικογένεια. Γενοκτονία! Η νοοτροπία της εγκληματικής ανοησίας και του δε βαριέσαι παραμένει εδώ και αποτελεί συστατικό στοιχείο μια φασιστικής πολιτικής τακτικής των πολιτικών και πρωτίστως των πολιτών. Οι τελευταίοι μάλιστα ως παθητικοί δέκτες παρακολουθούν, άναυδοι, για ακόμη μια φορά τη συμφορά να συμβαίνει μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες, μέχρι οι τελευταίοι να πάρουν τους φακούς των καμερών από το γεγονός και ξεχαστεί και αυτό, όπως και προηγούμενες συμφορές, είτε αυτά είναι τροχαία, ναυάγια, αεροπορικά δυστυχήματα ή φυσικές καταστροφές με ορδές και πληθώρα θυμάτων.
Τα Μ.Μ.Ε για ακόμη μια φορά διψούν για πιο αποκρουστικό μπορεί κανείς να φανταστεί, δίδοντας στον μαζοποιημένο άνθρωπο του αυτά που θέλει να δει, για να παραστήσει το συγκλονισμένο ενώ στην πραγματικότητα είναι δήθεν συγκλονισμένος. Το ίδιο είχε και γίνει και παλαιότερα σε παλαιότερες συμφορές, και καταστροφές, στις οποίες πάντοτε βρίσκεται από πίσω να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, τα κομμάτια και τις στάχτες των εφαρμοζόμενων πολιτικών επιλογών. Ο πολίτης φέρει την μεγαλύτερη και την πρώτιστη ευθύνη, για όλα αυτά τα απαράδεκτα που συμβαίνουν σε αυτό τον τόπο. Ο ίδιος ψηφίζει και εκλέγει πολιτικούς, ανθρώπους με γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον, το βόλεμα και την τακτοποίηση εδώ και πολλά χρόνια. Και συνεχίζει να το πράττει συνεχώς με αναίδεια, ασέβεια, ψευτομαγκιά και αλητεία, οδηγώντας τον εαυτό του σε πλήρη απαξίωση και υποδούλωση. Δέχεται να είναι παθητικός, εύκολα εκμεταλλεύσιμος από τους ταγούς της κεφαλαιοκρατίας και των κομμάτων που τους υπηρετούν και τους βοηθούν να γεμίζουν με τρις και δις τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Ο ρόλος τους διττός καθώς συνεχίζουν να προσπαθούν να καλύψουν την Ν.Δ και την κυβέρνησή της, ενώ παράλληλα, προσπαθούν να δείξουν ένα υποκριτικό και φαιδρό πρόσωπο αντίστασης με φωνασκίες, κραυγές και μια δήθεν αντιπολιτευτική ρητορική με στόχο να δημιουργηθούν αισθήματα πρόσκαιρης οργής και εκτόνωσης. Επιμένουν να προκαλούν το συναίσθημα και όχι τη λογική, για να προκαλέσουν εντυπώσεις, αλλά και να κερδίσουν τη συμπάθεια του τεθλιμμένου κοινού. Παράλληλα, όμως στηρίζουν την κυβέρνηση, και δεν τολμούν να αναφερθούν στην ουσία του ζητήματος που είναι οι μνημονιακές και φτωχοποιητικές, πλουτοκρατικές πολιτικές εξαθλίωσης και υποδούλωσης που εφαρμόζονται ενάντια στους πολίτες και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής τους. Αυτοί που στήριζαν τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων των κοινωνικών αγαθών και έλεγαν και λένε, ότι το κράτος της αγοράς θα λύσει όλα, καθώς δεν πρέπει να γίνει μια υπανάπτυκτη Σοβιετία, Κούβα, Βόρεια Κορέα, κλαίνε πάνω από τα σάπια ζουμιά που έχυσαν πάνω στους πολίτες. Οι δηλώσεις των Χιώτη, Πορτοσάλτε, Τσίμα και όχι μόνο, είναι ενδεικτικές του ότι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους ανθρώπους, παρά μόνο για τα χρηματικά κέρδη τους.
Εν τω μεταξύ, ακόμη μια φορά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπάθησε να ξεπλύνει τις βαρύτατες ευθύνες για το χάλι των μεταφορών και των συγκοινωνιών σε όλα τα επίπεδα. Το τρένο και ο σιδηρόδρομος στην χώρα αντί να είναι ένα γρήγορο, φθηνό, ασφαλές και δημόσιο μέσο μετακίνησης για όλους τους πολίτες, έπρεπε να απαξιωθεί και να ιδιωτικοποιηθεί. Η παραίτηση και η εμφάνιση του Υπουργού Μεταφορών Καραμανλή στο Κοινοβούλιο, προκαλεί αισθήματα προβληματισμού για τη κατάντια. Είπε, πως όλα λειτουργούν σωστά, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Αλλά αν δει κανείς γύρω του θα καταλάβει την πλήρη αδιαφορία και την απαξίωση του ζητήματος μετακίνηση στην χώρα. Ποιο εύκολο και πιο οικονομικό, είναι να μετακινηθεί κάποιος στην Κύπρο ή στη Βουλγαρία, παρά στο εσωτερικό αυτής. Αν δει κάποιος τους δρόμους των πόλεων, θα διαπιστώσει, την πληθώρα, παμπάλαιων, ασυντήρητων και επικίνδυνων οχημάτων, που τα κατέχουν πολίτες που βάζουν μέσα τα παιδιά τους και την οικογένεια τους. Αυτοκίνητα, φορτηγά, λεωφορεία τρακαρισμένα, χωρίς φώτα, λάστιχα, διαλυμένο εσωτερικό κυκλοφορούν καθημερινά.
Ας καταλάβει ο πολίτης το τι διακυβεύεται στο ζήτημα των μεταφορών και της μετακίνησης. Γι’ αυτό πρέπει να αντισταθεί, να αγωνιστεί και να διεκδικήσει το αυτονόητο, στο πεζοδρόμιο, στο δρόμο, παντού. Μα πάνω από όλα στο τρόπο ζωής του. Με το να κάθεται και να χειροκροτά την Άλκηστις Πρωτοψάλτη, πάνω στο φορτηγό του Δήμου Αθηναίων με την ορχήστρα της και τους μουσικούς της να τραγουδά, σε όχημα χωρίς να συγκρατείται από πουθενά, δεν γίνεται κάτι. Πράγμα που επευφημήθηκε δεόντως, εν μέσω εγκλεισμών και καραντίνας για την υγεία τάχα του πολίτη. Οι πολίτες δείχνουν διαρκώς το κατάντημα και την ανοησία που έχουν περιέλθει. Αν θέλουν να το αλλάξουν, ας κινηθούν στο δρόμο της αντίστασης και της φλογερής ανυπακοής με σεβασμό στον άνθρωπο και την υπόστασή του.
