Αχ! Παληκάρια μου,
δανείστε μου τα μάτια σας,
να δω τους ουρανοξύστες της New York,
της καπιταλιστικής μητρόπολης,
με τα δικά σας προφητικά μάτια.
Αχ! Λεβέντες μου,
να μην ήμουν κι εγώ εκεί,
μαζί να σεργιανίζαμε
στους δρόμους της New York,
να γινόμαστε φέσι
από τα περίφημα κοκτέηλς τους-
τότε έπινα κι εγώ, τώρα τα βαρέθηκα.
Αχ! Φρεντερίκο και Βλαντιμίρ,
μαζί να στεκόμαστε
κάτω από ένα ουρανοξύστη,
μετά ν’ ανεβαίναμε
στον τελευταίο όροφο,
να μύριζα κι εγώ
την οσμή πούχει ο χρυσός,
όταν είναι βαμμένος
μ’ εργατικό αίμα.
Μαζί ν’ ακούγαμε
τους ήχους από τις μηχανές
των πολυτελών αυτοκινήτων
και τις οιμωγές των πεινασμένων.
Τι φρικτές εικόνες.
Αχ! Δίδυμοι Πύργοι
της Παγκόσμιας Ποίησης.
Ένας Ισπανός κι ένας Ρώσος,
τόσο διαφορετικοί και τόσο πανομοιότυποι.
Ταξιδέψατε χιλιάδες μίλια
μακριά από τους τόπους σας,
είδατε την ίδια πόλη,
πιθανόν να μπήκατε
και στα ίδια μαγαζιά.
Κι όμως,
κι οι δυο σας
μυρίσατε αμέσως
την οσμή πούχει ο χρυσός,
όταν είναι βαμμένος
μ’ εργατικό αίμα.
Αχ! Πρωτοπόροι μου,
δυστυχώς, εγώ έλειπα.
Άλλο πράγμα να διαβάζω-με γυαλιά-
τους στίχους σας
κι άλλο νάμουν μαζί σας,
το ένα μου μάτι του Φρεντερίκο,
το άλλο του Βλαδίμηρου.
Δίδυμοι Πύργοι της Παγκόσμιας Ποίησης,
η-σκεπτόμενη-Ανθρπότητα,
Υποκλίνεται κι Ευγνωμονεί.
