Ούτε μια βδομάδα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τη 13ωρη δουλειά σε «παράλληλους εργοδότες», τις νέες μορφές ευελιξίας και τα άλλα μέτρα που τσακίζουν τους εργαζόμενους, επιβεβαιώνεται ότι το νομοσχέδιο ήταν μια ακόμα «παραγγελιά» της εργοδοσίας και καταρρέουν τα αισχρά παραμύθια, με τα οποία η κυβέρνηση υπερασπίστηκε το αντεργατικό τερατούργημα.
Αποκαλυπτικά τα στοιχεία του ΕΦΚΑ για τους μισθούς που δόθηκαν στη δημοσιότητα μια μέρα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Σύμφωνα με αυτά, ένας στους τρεις εργαζόμενους αμείβεται με μικρότερο μισθό ακόμα και από τον κατώτατο, αφού τσακίζει κόκαλα η μερική απασχόληση, η οποία παραμένει σταθερά κοντά στο 30%!
Πώς να μην ψάχνει λοιπόν και δεύτερη δουλειά ένας εργαζόμενος για να βγάλει τις υποχρεώσεις και να ζήσει την οικογένειά του, όταν ο μέσος μισθός το 2022 ήταν κάτω από 850 ευρώ καθαρά τον μήνα! Οταν δηλαδή με το ζόρι φτάνει για 15 μέρες και δεν καλύπτει ούτε στοιχειώδεις ανάγκες; Πώς να μην ψάχνουν και δεύτερη δουλειά οι εργαζόμενοι, όταν οι μισοί απ’ αυτούς έφταναν με το ζόρι τα 927 ευρώ μεικτά τον μήνα;
Σ’ αυτούς λέει η κυβέρνηση ότι είναι πια …«ελεύθεροι» να κάνουν και δεύτερη δουλειά με το γράμμα του νόμου, να εργάζονται 13 ώρες τη μέρα για να μπορούν να επιβιώνουν!
Ακόμα και σήμερα, οι όποιες αυξήσεις έχουν δοθεί στον κατώτατο μισθό, μετά βίας τον φέρνουν στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από 12 χρόνια σε ονομαστικές τιμές, ενώ σε πραγματικές είναι πολύ μικρότερος, λόγω της τεράστιας ακρίβειας, της φορομπηξίας, της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας κ.ο.κ.
Νά ποιος αναγκάζει λοιπόν τους εργαζόμενους να κυνηγάνε τη δεύτερη δουλειά, την υπερωρία, το νυχτέρι, τα «έξτρα» με τις συμβάσεις «ελάχιστης προβλεψιμότητας» και «κατά παραγγελία». Το «δικαίωμα» στην εξαθλίωση και στο τσάκισμα των εργαζομένων νομοθέτησε η κυβέρνηση. Απογείωσε την ευελιξία και εμπλούτισε το αντεργατικό «μενού» που παρέλαβε από τους προκατόχους της.
Όσο για την εργοδοσία; Μυρίστηκε …ψητό και τρέχει να εξαντλήσει κάθε νέο περιθώριο που της δίνει ο νόμος να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους. Όπως στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, όπου εργολάβος προσέλαβε προσωπικό σε δύο διαφορετικές εταιρείες του, ώστε να δουλεύουν 13 ώρες τη μέρα χωρίς υπερωρίες, αξιοποιώντας τον παραπάνω νόμο.
Σε άλλο μεγάλο εργοστάσιο, αποθρασυμένη η εργοδοσία άρχισε να απολύει εργαζόμενους όταν αυτοί αρνήθηκαν να δουλέψουν 12ωρα, ενώ σε μεγάλη εταιρεία στις τηλεπικοινωνίες εργαζόμενη απολύθηκε επειδή ζητούσε …αναρρωτική άδεια.
Απέναντι λοιπόν σε αυτή την πολιτική, που εν έτει 2023 βαφτίζει «δυνατότητα» και «ευκαιρία» τη δουλειά ήλιο με ήλιο, οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους δεν έχουν άλλο δρόμο από το να προτάξουν τις διεκδικήσεις τους, που ξεδίπλωσαν και στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση.
Με παρακαταθήκη την απεργιακή μάχη, να δυναμώσει ο αγώνας σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο για σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, για σύγχρονα δικαιώματα και την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, βάζοντας εμπόδια στην εφαρμογή του εκτρωματικού νόμου, όπως έγινε σε μια σειρά χώρους δουλειάς και μετά την ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη.
- Αυτός ο αγώνας, που δίνεται ήδη μέσα από τα σωματεία, θα κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα απέναντι στην εργοδοσία και τα στηρίγματά της, το κράτος, την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα.
- Οι εργαζόμενοι και ο λαός θα γίνονται πιο δυνατοί, όσο περισσότερο αποδυναμώνονται οι δυνάμεις που στηρίζουν αυτή τη βάρβαρη πολιτική.
- Όσο δυναμώνει η συμπόρευση με το ΚΚΕ, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τα κέρδη του, βάζοντας στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού.
Πηγή Ριζοσπάστης
Οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο από κάθε άλλον Ευρωπαίο (41 ώρες την εβδομάδα) αλλά αμείβονται λιγότερο. Οι μισθοί, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΕΦΚΑ, δεν ξεπερνούν κατά μέσον όρο τα 1.038 ευρώ με τον πληθωρισμό να μειώνει το πραγματικό εισόδημα, ροκανίζοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Στο προφίλ της εγχώριας αγοράς εργασίας θα πρέπει να προστεθούν και η ανεργία, που παρότι μειώνεται εξακολουθεί να είναι σημαντικά πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, αλλά και η υποδηλωμένη απασχόληση.
Όπως γράφει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Όλοι_Μαζί_Μπορούμε) “Εν μέσω συζητήσεων για τον νέον εργασιακό νόμο με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, τα στοιχεία δείχνουν πως η πραγματικότητα απαιτεί πιο συντονισμένες προσπάθειες σε πολλά επίπεδα και με τη συμμετοχή του συνόλου των κοινωνικών εταίρων“.
Σύμφωνα με τη Eurostat, οι Έλληνες εργάζονται περισσότερο σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους. Συγκεκριμένα, το 2022 εργάζονταν 41 ώρες την εβδομάδα έναντι 37,5 ώρες κατά μέσον όρο στην Ε.Ε.
Πιο “εργατικοί”, μετά τους Έλληνες, ήταν οι Πολωνοί με 40,4 ώρες, καθώς και οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι με 40,2 ώρες εβδομαδιαίας απασχόλησης. Αντίθετα, τις λιγότερες ώρες εργάζονται οι Ολλανδοί (33,2), οι Γερμανοί (35,3) και οι Δανοί (35,4).
Την ίδια στιγμή, τα πλέον πρόσφατα στοιχεία του ΕΦΚΑ δείχνουν πως οι μέσες μεικτές αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα, υπολείπεται σημαντικά του πληθωρισμού.
Ένας στους τέσσερις μισθωτούς (26%) –συγκεκριμένα 640.718 άτομα σε σύνολο 2.455.046 που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα– είναι με συμβάσεις μερικής απασχόλησης και λαμβάνουν κατά μέσον όρο μισθό 430,81 ευρώ, που αντιστοιχεί «καθαρά» στην τσέπη τους περί τα 346 ευρώ.
Αλλά και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα κατατάσσεται τρίτη από το τέλος σε σύνολο 38 χωρών, αναφορικά με το ύψος του μέσου μισθού. Με μέσο ετήσιο μισθό 25.979 δολάρια ΗΠΑ (23.640 ευρώ), η Ελλάδα το 2022 ήταν πολύ κάτω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ, που κινήθηκε στα 53.416 δολάρια ΗΠΑ.
