Φωτογραφία: Βούλα Παπαϊωάννου
Επιμέλεια ofisofi //
…Δεκέμβρης μήνας. Ο Αντώνης Πάντος κάθεται με δυο άλλα παιδιά απ’ άλλα χωριά, σαν κι αυτόν. Αποβραδύς νηστικά, στέκονταν στο μαγειρείο, μπροστά στις κατσαρόλες π’ άχνιζαν και κοίταζαν ικετευτικά το μάγειρα στα μάτια. Κείνος άρπαξε την κουτάλα μέσα από τα πλύματα και τους είπε μουσκέβοντας τα από την κορφή ως τα πόδια.
– Ουστ. Φαΐ δεν έχει αν δε μου πληρώσετε τα χρωστημένα.
Ξημερώνει ο θεός τη μέρα. Κι ήταν κοντά τα χριστούγεννα που πλημμυρίζει η γης απ’ του θεάνθρωπου την αγάπη. Στο δρόμο προς το σχολειό, έχει ένα μεγάλο φούρνο. Απόξω τρία παιδιά, κοιτάζουν λαίμαργα τ’ αχνιστά ψωμιά που ξεφουρνίζει κι αραδιάζει ο φούρναρης. Ένας πόνος στην κοιλιά και το χέρι τ’ Αντώνη άθελα τράβηξε μια πέτσα απόνα ψωμί.
Χραπ, έκανε η φκιαριά του φούρναρη πάνω στο χέρι του παιδιού, κι η πέτσα του ψωμιού έπεσε καταγής μ’ ένα δάκρυ που κύλησε μαζί.
Όποιος δεν είδε νηστικό παιδί μπροστά σε φούρνο, κι όποιος δεν ένιωσε τη λαχτάρα του ψωμιού τίποτα δεν ένιωσε απ’ τους καϋμούς του φτωχόκοσμου…
Κώστας Πουρναράς (Μπόσης), Εμείς θα νικήσουμε, Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1953
